Քաշաթաղի շրջանի Վակունիս գյուղը գտնվում է շրջկենտրոն Բերձորից մոտ 40 կմ հյուսիս, ունի պատմական հարուստ անցյալ, ինչի մասին այսօր վկայում է կիսաքանդ միջնադարյան եկեղեցին: Այստեղից դեռևս միջնադարում ճանապարհ է ձգվել դեպի պատմական Չորմանք գյուղ, ապա՝ Գանձասար: Ազատագրումն էլ եղավ պատմական. 1993 թվականի մարտի 31-ին Լաչինում տեղակայված Սիսիանի ջոկատներից մեկին` Վուրգ Ոսկանյանի հրամանատարությամբ, հանձնարարվում է շարժվել դեպի հյուսիս և ամրանալ, իբր, արդեն ազատագրված Վակունիսում (Բիչանիս): Այդ օրերին Լաչինից հյուսիս ընկած տարածքները գրեթե մաքրվել էին թշնամիներից, որոնք ձգտում էին ժամ առաջ հեռանալ այստեղից, քանի որ գիտեին՝ շատ շուտով վրա է հասնելու նաև Քարվաճառից քոչվորների արտաքսումը:

Հանրակրթական դպրոցներում կարևորվում է դպրոցական ծրագրերից դուրս միջոցառումների անցկացումը: Այս առումով ԼՂՀ ԿԳ նախարարությունը կազմակերպել է Արցախյան շարժման 25 ամյակին նվիրված «Բրեյն-ռինգ» ինտելեկտուալ խաղ-մրցույթ:
Ապրիլի 10-ին շրջվարչակազմի կրթության բաժինը Բերձորի Վ. Թեքեյանի անվ. թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում անցկացրեց մրցույթ-փառատոնի շրջանային փուլը՝ Քաշաթաղի հանրակրթական 9 դպրոցների 9-12-րդ դասարանցիների միջև: Ըստ կանոնակարգի՝ մրցույթ-փառատոնը կազմված էր 2 փուլից՝ առաջինում 15 հարց, երկրորդում՝ 10, յուրաքանչյուրը՝ 1 կամ 0,5 միավոր:

Եղեռնից հետո դարեր էլ անցնեն, մեկ է՝ նույն հարցի շուրջ պիտի խորհենք` ինչո՞ւ: Հարց, որը չի կարելի անպատասխան թողնել, որովհետև եզրակացությունները մեզ անհրաժեշտ են ապրել շարունակելու համար: Քանի դեռ թուրքը մեր հարևանն է:
Պատասխանը բազմաշերտ է, ոչ միանշանակ. քաղաքագետը իր պատասխանը կտա, պատմաբանը` իր, հոգևորականը` իր: Այդուհանդերձ, կարող ենք արձանագրել.
նախ` մենք ունեինք մեղքի մեր բաժինը, բայց ո՛չ այն իմաստով ու մտայնությամբ, որը թուրքերն են այսօր հրամցնում: Մենք թույլ տվեցինք, որ մեզ ցեղասպանության ենթարկեն: Մենք պարտավոր էինք մեկ բռունցք դառնալ, բայց չդարձանք:

«2012թ. դեկտեմբերի 1-ին հակառակորդի դիպուկահարի կրակոցից վիրավորվել է ՀՀ ԶՈՒ պայմանագրային զինծառայող: Դեպքի մանրամասները ճշտվում են, կատարվում է քննություն»: Նմանատիպ ծանուցումների հանդիպում ենք պարբերաբար: Կարդում ենք՝ առողջություն մաղթում վիրավորին, ծանոթ-բարեկամի հետ քննարկում՝ երբ են վերջապես դադարելու այս արկածախնդրությունները: Այնինչ, քչերս ենք թերեւս գիտակցում, թե ինչ է թաքնված տողատակում: Հերոսություն, անձնազոհություն, նվիրվածություն, ընկերություն, հայրենապաշտություն… Գուցե նաեւ միամտորեն պատկերացնում ենք, թե հերոսություն ասվածը միայն մարտի դաշտում է լինում, եւ որ նմանատիպ հաղորդագրության «աներեւույթ» մասնակիցներն ընդունակ չեն որեւէ հերոսական արարք գործելու. մի կրակոց է ու վերջ, ինչ է եղել որ:

Ապրիլի 15-ին ԱԺ պաշտպանության, ազգային անվտանգության և ներքին գործերի մշտական հանձնաժողովի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցան խորհրդարանական լսումներ «Բանակ-հասարակություն փոխադարձ կապի ամրապնդում» թեմայով։ Առաջին նիստում թեման արծարծվեց ինստիտուցիոնալ ու բարեփոխումների առաջնահերթությունների, իսկ երկրորդ նիստում՝ քաղաքացիական հասարակության տեսանկյունից։

Ապրիլի 19-ին ԵՊՀ Չարենցի անվան դահլիճում Ռոմանագերմանական բանասիրության ֆակուլտետի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցավ հանդիպում-զրույց «Հայկական լեգեոն» կազմակերպության անդամ ազատամարտիկների հետ: Հանդիպմանը ներկա էին ազատամարտիկներ Աղասի Կարապետյանը, Շահե Աճեմյանը, Սոս Գեկչյանը, Էդիկ Մարկոսյանը, Վաչագան Գալստյանը, Անուշ Մացակյանը, զոհված ազատամարտիկի մայր Գոհար Արմենակյանը:

Նիգերիացի ընկերս, որը ճանաչված պոետ է իր երկրում, իմ ֆեյսբուքյան էջին տեսահոլովակ էր տեղադրել՝ անգլերեն մակագրությամբ. «Ո՞վ է այս երգիչը… ինչի՞ մասին է այս երգը… Որքա՜ն հուզիչ է այն, որքան խոր ապրումներ է պարփակում։ Եվ որքա՜ն ներդաշնակ է երգչի փոքր-ինչ խռպոտ, թրթռուն տեմբրը այս հոգի թափանցող մեղեդուն։ Շնորհակալություն, Գարո Տաղտեվիրենյան։ Շնորհակալություն, Հայաստան»։