Ավետիս Վարոսյանը այնքան էլ վաղուց չէ, որ զորացրվել է։ Բանակից երիտասարդը վերադարձել է 7 պատվոգրով և 2 կրծքանշանով՝ «Հայոց բանակի գերազանցիկ» և «Լավագույն զինվոր մարզիկ»։
-Սկզբում դժվար, շատ դժվար համակերպվեցի,- հիշում է Ավետիսը,- մինչև բանակ զորակոչվելը սովորում էի Երևանի ագրարային համալսարանում և սովորելուն զուգընթաց աշխատում էի՝ փոքր կոլեկտիվի ղեկավարի պաշտոնն էի ստանձնել։ Եվ ահա հայտնվում եմ բանակում, և արդեն ոչ թե ես պետք է ղեկավարեմ, այլ ղեկավարվեմ։

Մարտի 22-ին Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանում մեծ հանդիսավորությամբ կայացավ մանկավարժական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ, ազատամարտի ակնառու հերոսներից մեկի` Մերուժան Մարգարյանի հիշատակի, խնկարկման երեկոն: Երիտասարդների ռազմահայրենասիրական դաստիարակության տեսակետից շատ կարեւոր այս ձեռնարկի մասին պատմեցին հանրապետական ԶԼՄ-ներից շատերը, այդ թվում սիրված ու սպասված «Հայ զինվորը»:

Շարունակվում են տոնական միջոցառումները հայոց բանակի 21-րդ տարեդարձի առթիվ։ Վերջերս իմ հեղինակային «Սյունյաց աշխարհի թագավորությունը» նկարազարդ հեքիաթի գրքերով հյուրընկալվել էի Սյունիքի մարզի Գորիս քաղաքի Վազգեն Սարգսյանի անվան թիվ 1 նախակրթարան։ Եռագույն դրոշները պարզած, զինվորական համազգեստներով մանկապարտեզի սաները մեկիկ-մեկիկ ծաղիկներ դրեցին Սպարապետի դիմանկարի առջև, ապա իրենց դաստիարակների հետ ուղևորվեցինք զորամաս։ Խրոխտ քայլերով բեմ բարձրացան և ռազմահայրենասիրական բոցաշունչ երգերով խանդավառեցին ողջ սպայական անձնակազմին։ Նրանց ծափողջույններով նվագակցում էին զինվորները։

Կյանքումս թեեւ շատ հուշարձաններ եմ տեսել, բայց այս մեկը սրտումս իր խոր հետքը թողեց: Մի բան, որ տեղի ունեցավ, երբ հերթական անգամ այցելեցի զոհված ազատամարտիկի ընտանիք:
Մարտի 2-ին ես Ռոզա մայրիկի տանն էի՝ նրա որդիների զոհվելու օրն էր: Դուռը բացեց նա եւ իմ առջեւ կանգնեց ինչպես «Մարմնացած հուշարձան»: Նայելով նրա խոր ընկած, ցամաքած աչքերին՝ ակամա մտածեցի՝ քանի տարի շարունակ արտասվել են այդ աչքերը և ցավից փոս ընկել, ասես ինչ-որ մեկը դրանք ուժով ներս էր հրել: Նրա կնճռոտ դեմքը նման էր մագաղաթի, որի վրա, թվում էր, պատկերված է մի ամբողջ ժողովրդի պատմությունը…:

Ինժեներաճանապարհային դասակի հրամանատար, լեյտենանտ Մկրտիչ Օմփոսյանը ծնվել է Երեւանում, բայց մանկությունը անցկացրել է Ջավախքում:Այստեղ ռուսական զորամաս էր տեղակայված, եւ փոքրիկ Մկրտիչը հիացած-հմայված հետեւում էր զինվորներին:Հենց մանկուց էլ որոշեց զինվորական դառնալ: Ծնողները չընդդիմացան, հակառակը` ողջունեցին իրենց որդու որոշումը. պատվաբեր է հայրենիքի պաշտպանի մասնագիտությունը:

Սրտի թրթիռով, գուցե նաև անորոշ մի տագնապով, իրենց զավակներին հայոց բանակ ճանապարհած մի խումբ մայրեր գնդապետ Ա. Մկրտչյանի հրավերով օրերս զորամասում էին։
Զինվորների հետ հանդիպմանը մասնակցելու էին եկել նաև բանաստեղծուհի, արձակագիր, երգահան, հասարակական գործիչ, քսան գրքերի հեղինակ Անահիտ Սարգսյանը։ Հայ մայրերի այս հիանալի նախաձեռնության նպատակն էր լինել զինվորի կողքին, հաղորդակից լինել այն ամենին, ինչով ապրում է նա։

Աշնանային ցուրտ առավոտյան զինկոմիսարիատի բակում հավաքված զինակոչիկների ծնողների դեմքերին դրոշմված անհանգստությունը, մտավախությունը կարծես ավելի մռայլ էր դարձնում կապարագույն երկինքը։ Ամենից շատ միայն մի բան էի ցանկանում. չկոտրվի որդուս կամքը, ցանկությունը՝ հայկական բանակում ծառայելու, հայրենիքի հանդեպ իր պարտքը կատարելու։
Ինչպես իմ, այնպես էլ մյուս ծնողների անհանգստությունը պայմանավորված էր վերջին ժամանակներս լրատվական միջոցներով անընդհատ հաղորդվող բանակային դժբախտ դեպքերի չընդհատվող շարքով։