Հակոբյանները 7 եղբայր են: Ունեն տասը տղա զավակ: Վերջինին՝ Վահեին, նոր են բանակ ճանապարհել: Վահեի մայրը` տիկին Մելանյան, Գորիսից Էջմիածին է հասել, որ մասնակցի որդու երդման արարողությանը. «Երդման արարողությունից առաջ մեզ` ծնողներիս ծանոթացրին զորամասին, այն պայմաններին, որտեղ պետք է ծառայեին մեր տղաները: Մենք հնարավորություն ունեցանք մոտիկից լսելու մեր զինվոր տղաների երդումը:

Փոխգնդապետ Խաչատուր Խաչատրյանը ռազմաօդային ուժերում երկար տարիներ ծառայելուց հետո 2003 թ զորացրվեց, բայց որոշեց կադրային զինվորականի իր փորձն ու գիտելիքները ծառայեցնել արժանի հերթափոխ պատրաստելու գործին: Արդեն 10-րդ տարին է՝ զինվորական համազգեստ է հագնում եւ մտնում դասարան: Նա իր ծառայության գերխնդիրն է համարում ռազմահայրենասիրական ոգով դաստիարակել ապագա զինվորին, ֆիզիկապես եւ հոգեպես առողջ պատանիներ ուղարկել զինված ուժեր:

Խաբեբաներ, ցավոք, մեր շրջապատում քիչ չեն։ Նրանց համար գոյություն չունի, ավաղ, ոչ մի սրբություն։ Շատ դեպքերի մասին կարելի է խոսել, երբ այդպիսիք մարդուց բնակարան են խլել, յուրացրել մարդկանց հալալ քրտինքով աշխատած գումարները, կեղծված փաստաթղթերով «բարեգործական» նպատակներով դրամ շորթել… Բայց որ օրը ցերեկով, քաղաքի կենտրոնում, հանգանակություն արվի… բանակի կարիքների համար, հավատացեք, վեր է սպասվածից։ Եվ ամեն անգամ զարմանում ես մարդկանց դյուրահավատության, մարդկային անտարբերության վրա։

Անասելի հուզված էի, երբ հասա Սասուն… Ես չգտա այն գյուղը, որ տատս էր պատկերել իմ մանկական հիշողություններում… Եկեղեցիները խոնարհված էին, հավասարեցված հողին, ընկուզենիների անտառը վառելափայտ էր դարձել թուրքերի համար, և հայերի երբեմնի շեն ու կանգուն տների սրբատաշ քարերը զարդարում էին քրդերի նորակառույց կացարանները… Գույնզգույն շորերով քուրդ կանայք, փափախավոր տղամարդիկ մորեմերկ վխտացող տղեկները այնքան աններդաշնակ էին իմ երազանքների գյուղին, իմ ծննդավայրի սրբազան պատկերին… Ինձ թվաց՝ լսում եմ հարազատ հողի տնքոցը օտար ներբանների տակ…

Քարոզչության եւ հակաքարոզչության մեր խնդիրները. ներկայացնում ենք ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի դոցենտ, պատմական գիտությունների թեկնածու ՍԱՄՎԵԼ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆԻ եւ հրապարակախոս, մեր թերթի աշխատակից ԳԵՎՈՐԳ ԱՍԱՏՐՅԱՆԻ զրույցը։

Հոդվածի վերնագիրն արդեն իսկ շատ ոգևորիչ է, շատ պարտավորեցնող։ Նախարարը մեծ առաքելություն է վերապահում զինվորին։ Իրոք, տղամարդու հասունացման ճանապարհը անցնում է բանակով, ու ծառայության երկու տարին կարող է լինել ամենաբախտորոշ ու կարևոր ժամանակահատվածը։ Երբ եկա բանակ, բոլորովին ուրիշ մարդ էի։ Այս մեկ տարին ինձ 10 տարվա փորձառություն տվեց, պատասխանեց շատ ու շատ հարցերի, վերաարժևորեց շատ ու շատ պատկերացումներ…

Փոխգնդապետ Ա. Աղաջանյանի հրամանատարությամբ գործող ուսումնական գումարտակի հրամանատարի ու նրա տեղակալի օրն սկսվում է համալրման եկած նորակոչիկների հետ անձնական ծանոթություններով։ Անհատական զրույցներից հետո նորակոչիկները ծանոթանում են զորամասին, նրանց է ներկայացվում զորամասի մարտական ուղին, տեղեկություններ է հայտնվում հրամանատարներից յուրաքանչյուրի մասին։ Մի խոսքով՝ ամեն ինչ արվում է, որ նորակոչիկները շատ արագ հարմարվեն զինվորական կյանքին, առօրյային։