Գաղտնիք չէ, որ նորակոչիկների մի ստվար մասը դժվար է հարմարվում բանակային կյանքին` համապատասխան գիտելիքներ ու կամային որակներ չունենալու, ազգային բանակում ծառայելու անհրաժեշտությունը չգիտակցելու, զինվորական երդման պահանջների անվերապահ կատարմանը պատրաստ չլինելու պատճառով: Ուստի, նախազորակոչային շրջանում դեռ շատ անելիք ունեն ընտանիքը, դպրոցը և հասարակությունը, որոնք նույնպես պատասխանատու են բանակի ինչպես ձեռքբերումների, այնպես էլ թերությունների համար:

1941թ. դեկտեմբերյան ցուրտ օրերի իրադարձությունները մինչեւ այսօր էլ պահպանվել են Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան Սերգեյ Մնացականյանի հիշողության մեջ. «70 տարի առաջ եղանակը խիստ էր՝ մոտ մինուս 40: Առավոտյան՝ դեկտեմբերի 5-ին, խորհրդային զորքերը սկսեցին հարձակողական գործողությունը: Մենք՝ խորհրդային զինվորներս, ձմեռային տաք բաճկոններով էինք, գերմանացի զինվորները՝ տրիկոտաժից համազգեստով եւ ձեռնոցներով, նրանք մի կերպ էին իրենց ձեռքում պահում զենքը, չէին կարող դիմանալ սաստիկ սառնամանիքին: Եղանակային դաժան պայմանները եւս իրենց բարենպաստ ազդեցությունը ունեցան մեր հաղթանակի գործում»:

Մատենադարանի նորաբաց մասնաշենքի գլխավոր դահլիճում դեկտեմբերի 16-ին տեղի ունեցավ «Աճող սերնդի ռազմահայրենասիրական դաստիարակության հիմնախնդիրները և դրանց լուծման ուղիները» թեմայով խորհրդակցություն` ՀՀ պաշտպանության, կրթության և գիտության, սպորտի և երիտասարդության հարցերի, արտակարգ իրավիճակների նախարարների և ՀՀ ոստիկանության պետի մասնակցությամբ: Վերոնշյալ գերատեսչությունների ներկայացուցիչները հանդես եկան զեկույցներով` ամփոփելով նախազորակոչային պատրաստության և ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ուղղությամբ 2011 թվականին իրականացված աշխատանքները: Քննարկվեցին նաեւ ձեռքբերումներն ու բացթողումները, նախանշվեցին 2012-ին իրականացվելիք համատեղ ծրագրերը:

Դեկտեմբերի 16-ին Հայաստանի վետերանների միության տան դահլիճում հանդիսավորությամբ նշվեց 89-րդ եռակի շքանշանակիր Թամանյան հրաձգային դիվիզիայի կազմավորման 70-րդ տարեդարձը։ Ժամը 12.00-ին թմբուկի զարկերի ներքո դահլիճ բերվեց դիվիզիայի դրոշը, որից հետո լեգենդար դիվիզիայի վետերանների խորհրդի նախագահ գնդապետ Սուրեն Հովհաննիսյանը հանդիսության մասնակիցներին ներկայացրեց հայկական դիվիզիայի անցած մարտական փառահեղ ուղին, ազգային միակ դիվիզիայի, որ առաջինն է հասել Բեռլին ու մասնակցել Ռայխստագի գրավմանը։

Արդեն 6 ամիս է, ինչ մեր որդին՝ Գեորգի Գալստյանը, ծառայում է հայոց բանակում։ Մենք հպարտ ենք, որ մեր որդին զինվոր է դարձել, որ կարողացել ենք աննկուն ոգով որդի դաստիարակել, ով չի վախենում ոչ մի դժվարությունից եւ պատրաստ է հաղթահարել իր առջեւ ծառացած բոլոր դժվարությունները։ Բանակը կոփում ու առնական է դարձնում տղաներին։ Մեր որդին ոգեւորությամբ մեկնեց բանակ. երբ զինկոմիսարիատ էր գնում` ծանուցագիրը վերցնելու, կատակում էր, թե հանգստյան տան 2 տարվա ուղեգիր է վերցնելու։ Ծննդյան հաջորդ օրը` մայիսի 25-ին, մեր որդին զորակոչվեց բանակ։

Ծնվել եմ 1985թ. Մեղրի քաղաքում։ 2002-ին միջնակարգն ավարտելուց հետո ընդունվել եմ Գեւորգյան ճեմարան։ 2008թ. ավարտելով ճեմարանը՝ Վեհափառ Հայրապետի տնօրինությամբ եւ կարգադրությամբ նշանակվել եմ փոխգնդապետ Ռ.Բեգլարյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի հոգեւոր սպասավոր։ Իմ ուսումնառության տարիներին եղբայրս նույնպես որոշում կայացրեց ընդունվել Գեւորգյան ճեմարան եւ ավարտելուց հետո հոգեւոր ծառայության է անցել Մայր Աթոռում։ Որքան ինձ հայտնի է, մեր գերդաստանում հոգեւորականներ չեն եղել։

Բժի՛շկ, վեհ է ձեր կոչումը, վեհ, որովհետև դուք գործ ունեք մարդկային ճակատագրերի հետ, դուք կյանք եք պարգևում մարդկանց, հույս ու հավատ ներշնչում, այն հույսը, որը երբեք չի մարում և ամենագլխավորը` մարդիկ միշտ երախտագիտության զգացում են տածում Ձեր հանդեպ:
Շատ ծնողների նման, ես էլ իմ որդիներին ճանապարհեցի Հայոց բանակ` զինվորական ծառայության: