Նոյեմբերի 17-ին՝ Բուժծառայողի օրվա առթիվ, Երեւանի Ռուբեն Միրոյանի անվան N 77 դպրոցում կազմակերպել էին հրաշալի միջոցառում եւ հրավիրել Երեւանի կայազորային զինվորական հոսպիտալի անձնակազմին։
Դպրոցի դահլիճում աշակերտները ոգեւորված ներկայացնում են ռազմական բժշկության պատմության կարեւորագույն դրվագները, նշում այդ ասպարեզի երախտավորներին, հատուկ ակնածանքով պատմում Արցախյան պատերազմի ժամանակ սխրանքներ գործած լեգենդար հերոս բժիշկների մասին, հիշում նրանց, ովքեր այսօր արդեն մեր կողքին չեն։

Որդիս՝ Տարոն Ազատյանը, բանակ գնաց ԵրՃՇՊՀ-ի ճարտարապետության բաժինը գերազանց առաջադիմությամբ ավարտելուց հետո։ Անկեղծորեն ասած, ես մի քիչ մտահոգ էի. ինչպե՞ս կհարմարվի նա բանակային կյանքին։ Ախր, նա գրչի, մատիտի ու քանոնի մարդ է, սիրահարված է իր մասնագիտությանը, ապրում է դրանով։ Թեեւ երեխա ժամանակ, ինչպես բոլոր տղաները, ուզում էր զինվորական դառնալ, զենք-խաղալիքները չէինք կարողանում ձեռքից առնել։ Իրական բանակը սակայն խաղ չէ, այստեղ նրան լուրջ փորձություն է սպասում՝ կամքի, դիմացկունության, նոր որակների դրսեւորման։ Կկարողանա՞ արդյոք։

Օրերես Շիրակի մարզի Մարալիկ քաղաքում տեղադրվեց Արցախյան ազատամարտի նահատակներին նվիրված խաչքար։ Խաչքարի բացման արարողությանը ներկա էին Մարալիկի հանրության, մարզային եւ քաղաքային իշխանության, ԵԿՄ վարչության ներկայացուցիչները, Շիրակի մարզի երկրապահները։ Միջոցառման կազմակերպիչների եւ մասնակիցների առաջին շարքում էին դրոշակակիր պատանի երկրապահները։

Սասունիկը հայկական գյուղ է, որը գտնվում է Արագածոտնի մարզում: Այս փոքրիկ գյուղի պուրակում՝ անմահության հուշակոթողի տակ, հանգչում են համագյուղացիներ, Արցախյան գոյապայքարի ազատամարտիկներ՝ նոյեմբերի 15-ին ծնված Լյովան, նոյեմբերի 16-ին ծնված Գեղազնիկը, նոյեմբերի 17-ին ծնված Հովհաննեսը: Նոյեմբերյան այդ երեք օրերին էլ այգին մարդաշատ է. հավաքվում են գյուղացիներն ու հիշում նրանց, ովքեր փոքրիկ գյուղը հայոց կամքի ու ազգային ոգու տոկունության խորհրդանիշ են դարձրել:

Ղարաբաղյան շարժման սկզբնավորման օրից Լեոնիդ Ազգալդյանը մասնակցել է ազգային-ազատագրական պայքարին։ 1990թ. փետրվարից ստանձնել է «Անկախության բանակի» հրամանատարությունը, կազմակերպել մի շարք շրջանների ինքնապաշտպանությունը: Ազգալդյանը հետագայում իր ճակատագիրն ամբողջությամբ եւ վերջնականապես կապել է Արցախի ազատամարտի հետ` սկզբում գործելով Գետաշենի եւ Շահումյանի, այնուհետեւ՝ Մարտակերտի շրջաններում։

Սեպտեմբերի 15-ին սկսվեց աշնանային զորակոչը։ Առաջինը հանրապետական հավաքակայան ներկայացան մայրաքաղաքի Շահումյանի, Էրեբունու, Արաբկիրի, այնուհետեւ Արարատի, Կոտայքի, Մասիսի, Նաիրիի տարածքային զինկոմիսարիատների զինակոչիկները։ Հաշվի առնելով եղանակային պայմանները` զորակոչի պատասխանատուները զինակոչիկներին տեղավորեցին ջեռուցվող սպասասրահում, որպեսզի նրանք, որքան հնարավոր է, քիչ ժամանակ անցկացնեն դրսում, չմրսեն ու չհիվանդանան։

Նոյեմբերի 11-ին Մարշալ Բաղրամյանի անվան ուսումնական զորամասում ՀՀ պետական կառավարման մարմինների պաշտոնատար անձինք՝ շուրջ 40 մարդ, պաշտպանության նախարարության կազմակերպած հավաք-պարապմունքների շրջանակում մասնակցեցին գործնական պարապմունքի:
Երեք ուսումնական կետից առաջինում կատարվում էր ավտոմատ զենքի քանդում-հավաքում՝ ըստ ժամանակային նորմացույցի, երկրորդում կրակային վարժություն էր ընթանում, իսկ երրորդում՝ ուսումնական (իմիտացիոն) նռնակներ նետում: Գործնական պարապմունքները ղեկավարում էր ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի գնդապետ Հակոբյանը: