Օրը մեկ ծնվող հասարակական բարեգործական կազմակերպություններով ոչ մեկին չես զարմացնի, ուրիշ բան է, եթե դրանք աշխատանքով ու գործունեությամբ կարողանան արդարացնել իրենց գոյությունը ժողովրդի աչքում։
«Երաշխավոր» հայրենասեր այրիների» հասարակական կազմակերպությունը, որը հիմնականում կազմված է ծառայական պարտականությունների ժամանակ զոհված, մահացած զինծառայողների այրիներից եւ նրանց ընտանիքի անդամներից, մեն ու միակ մի նպատակ ունի՝ շարունակել մեր հարազատների գործը, շարունակել նրանց առաքելությունը եւ լինել հայոց բանակի, հայ զինվորի կողքին։

Նոյեմբերի 4-ին Երեւանի թիվ 192 դպրոցի բակը մարդաշատ էր եւ զարդարված էր տոնականորեն, փողփողում էին եռագույններ, հնչում էին ազգային-ռազմի երգեր, դավիթաշենցիները եկել էին մասնակցելու ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի եւ Հայաստանի քիք-բոքսինգի ազգային ֆեդերացիայի նախագահ Գառնիկ Հայրապետյանի նախաձեռնությամբ ու ջանքերով հիմնադրված ռազմահայրենասիրական լսարանի բացման արարողությանը։ Լսարանը կրում է 20-րդ դարավերջի հայոց ազգային-ազատագրական պայքարի երախտավորներից մեկի՝ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր, «Սասնա ծռեր» ջոկատի հրամանատար Սամվել Գեւորգյանի անունը։

Մարշալ Ա. Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտում նոյեմբերի 4-ին տեղի ունեցավ «Նրանք կերտեցին հաղթանակը» խորագրով հուշ-երեկո` նվիրված Հայաստանի անկախության և հայրենի հողի ազատագրման համար իրենց կյանքը զոհաբերած դյուցազուններին։ Դահլիճը լեփ-լեցուն էր, ներկա էին ավիացիոն ինստիտուտի ամբողջ կուրսանտական եւ սպայական կազմը, հրավիրված էին պատվարժան հյուրեր` կանայք, որոնցից Արցախյան ազատամարտը խլեց ամենաթանկը՝ ամուսիններին ու զավակներին. ՀՀ «Արիության» մեդալի ասպետ Արամ Օհանջանյանի այրին՝ Մարիա (Զոյա) Մուրադյան, «Արիության» մեդալի ասպետ Արշակ Գոքորյանի մայրը՝ տիկին Հեղինե Բադալյան, «Արիության» մեդալի ասպետ Սամվել Շահինյանի մայրը՝ Վերա Շահինյան, «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանի ասպետ Գեւորգ Ղազարյանի մայրը՝ Լյուդմիլա Ղազարյան, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի ասպետ Վարդան Ստեփանյանի՝ Դուշման Վարդանի մայրը՝ Զարուհի Ստեփանյան, ինչպես նաև ազատամարտիկ Հայրապետ Օհանյանը իր տիկնոջ՝ արձակագիր, մանկագիր Հայկուշ Օհանյանի հետ:

Զորամասը կախարդական տպավորություն էր թողել երեխաների վրա: Ճիշտն ասած` ինձ վրա էլ, քանի որ ես էլ էի առաջին անգամ զորամաս մտնում: Սկզբում երեխաները միայն լուռ նայում էին, հետո, երբ մի քիչ ընտելացան, աշխուժացան, սկսեցին ամեն ինչի ձեռք տալ: Նրանց համար բացառապես ամեն ինչ անծանոթ, խորհրդավոր էր, ասես հայտնվել էին ուրիշ մոլորակում: Զարմացած նայում էին զորամասի սպիտակեցրած պատերին, ասֆալտի վրայի գծերին, նշաններին, ներկված մայթեզրերին… Սակայն, իմ կարծիքով, նրանց շատ ավելի հետաքրքրեց զորանոցը, այնտեղ, որտեղ ապրում, քնում են զինվորները: Անհամբեր շոշափում էին մահճակալները, ծածկոցները, պահարանիկները:

Քսան տարին քիչ ժամանակ է պատերազմական վերքերը բուժելու համար։ Խոսքը, իհարկե, մարմնական վերքերի մասին չէ, այլ հոգու… Այս վերքերը երբեք չեն սպիանում, եւ մեր՝ յուրաքանչյուրիս պարտքն է գոնե ինչ-որ չափով սպեղանի դնել հայրենիքի համար զենք վերցրած ազատամարտիկների, նրանց ընտանիքի վերքերին։ Ահա հենց սա է մեր` ՀՀ «Ազատամարտի վետերանների միություն» հասարակական կազմակերպության խնդիրը, ի դեպ, նաեւ յուրաքանչյուր հայի։

Հայտնի է, որ արվեստագետները իրենց վառ երեւեկայության շնորհիվ հաճախ անցնում են այն ճանապարհներով, որով քայլել են հին աստվածները… Նրանք հասնում են Հելլադա, վիճում Աթենքի իմաստասերների հետ, ռազմի դաշտում օգնության ձեռք մեկնում վիրավոր զինվորին… Եվ դու՝ Նժդեհ, մեր սիրելի ընկեր, սուրը ձեռքիդ, ահա, փառահեղ Մասիսի հովանու ներքո հսկում ես քո հայրենիքի սահմանները…

Նոյեմբերի 9-ին ԵՊՀ «Երիտասարդ Համալսարանականների միավորում» հասարակական կազմակերպությունը երթ էր կազմակերպել դեպի «Եռաբլուր» պանթեոն: «Բանակը մենք ենք» խորագրով երիտասարդական երթի նպատակն է աջակցել աշնանային զորակոչի կազմակերպմանը և երիտասարդության շրջանում բարձրացնել ռազմահայրենասիրական ոգին:
Երթի մասնակից համալսարանականները հարգանքի տուրք մատուցեցին «Եռաբլուրում» հանգչող հերոսների հիշատակին, ծաղիկներ դրեցին Անդրանիկ Օզանյանի և սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի շիրիմներին: