Արշակ Հովհաննիսյանի անունն առաջին անգամ լսեցի, երբ ապրիլյան պատերազմի օրերին այցելում էի հոսպիտալներում բուժվող մեր վիրավոր զինվորներին. «Արշակի հետ զրուցելուց հետո անկումային տրամադրությունս փոխվեց», «Արշակը հույս տվեց»: «Երբ իմացա, որ Արշակն առանց ոտքերի քայլում է, ամուսնացել է, երեխաներ ունի, որոշեցի ապրել»:

Բարեւ Ձեզ «ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ» հանդեսի հարգելի խմբագիր։ Ձեզ գրում է ՌԴ Նովոսիբիրսկ քաղաքի բնակչուհի Շողիկ Դավթյանը։

Հայաստանի ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտում նշվեց Հայաստանի Ազգային հերոս, Արցախի հերոս Վազգեն Սարգսյանի ծննդյան 60-ամյակը:

2015 թ. մարտի 19-ին հայկական լրատվամիջոցները հայտարարեցին. «Մարտի 19-ին, ժամը 08:30-ի սահմաններում, հակառակորդի հատուկ նշանակության ջոկատի ուժեղացված խումբը հարձակվել է Արցախի հյուսիսային (Գյուլիստանի) ուղղությամբ տեղակայված դիրքերի վրա:

Զինվորական բժիշկներ… Պատերազմում նրանք կռվում են երկու ճակատով՝ թշնամու եւ մահվան դեմ: Կյանքի եւ մահվան սահմանագծին հազարավոր կյանքեր փրկում, հրաշքներ գործում…

Դիվիզիոնի շտաբի պետ, մայոր Վահե Շեկոյանը ծնունդով Դսեղից է: Նա իր բոլոր ձեռքբերումների համար պարտական է ընտանիքին: «Չունենայի ընտանիք, սիրող ու ինձ զորավիգ կին, ու իմ հրաշք մինուճարին՝ Նարեկիս, ես ծառայության մեջ հաստատ հաջողություններ չէի ունենա:

Ես շատ եմ սիրում երկու եղբայրներիս, հայրիկիս ու մայրիկիս։ Հայրս զինվոր է, հայոց բանակի սպա: Նա հրամանատար է, և այսօր, երբ մեր ընտանիքը ողջ է ու ամբողջական, հորս և իր զինվորների սխրանքի արդյունքն է: