Մենք պահեցինք երկիրը։ Իմ եղբայրը, քո հայրը, մյուսի տղան, չորրորդի ամուսինը՝ մենք։ Պարտվելու դեպքում արդարացումների պակաս չէինք ունենալու։ Երկրաշարժը ավերել էր երկիրը։ Մարդիկ հարազատներ էին կորցրել, վշտահար էին ու կոտրված։ Հազարավոր մարդիկ մնացել էին անտուն ու անօթեւան։ Խանութները դատարկ էին, գործարանները չէին աշխատում, ուտելիք չկար, հագնելիք չկար, հոսանք չկար, տաքություն չկար։

Ապրիլի 13-ին Գորիսի համայնքապետարանի նիստերի դահլիճում տեղի ունեցավ հանդիպում, որին մասնակցեցին Գորիսի համայնքից Արցախյան ազատամարտում և Ապրիլյան պատերազմում զոհված հայորդիների հարազատները, գնդապետ Արարատ Մելքումյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ենթակա զորամասերից մեկի և Սիսիանի հոսպիտալի զինծառայողները, համայնքապետարանի ենթակա կառույցների, Երևանի «Նորք-Մարաշ» բժշկական կենտրոնի աշխատակիցները, Գորիսի ՏԻՄ ղեկավարության ներկայացուցիչները:

Արցախյան շարժումը, որը վերածվեց ազատագրական պատերազմի, հնարավորություն տվեց ազատագրելու նաև մեր հայրենիքի այն հատվածները, որոնք դուրս էին մնացել ԼՂՀ կազմից: 1993թ. մարտ-ապրիլ ամիսներին հայոց հաղթական ջոկատները ազատագրեցին պատմական Սյունիքի ու Արցախի՝ Հակարիի ավազանի տարածքները: Նույն ժամանակահատվածում ազատագրվեց նաև Քարվաճառի շրջանը:

Բոլորի աչքերը մեզ էին ուղղված, պատճառը հասկանալի էր. ուշ-ուշ են տեսնում քաղաքացիական հագուստով մարդկանց։Նրանց աչքերը սովորել են կանաչի բոլոր երանգներին։ Քառօրյա պատերազմից երկու տարի է անցել, ու հիմա ես կանգնած եմ նույն դիրքում, նույն խրամատում, որտեղ իմ հասակակից տղաները հերոսաբար ընկան:

«Հայ զինվորը» բանակի կողքին է ու նաեւ բոլոր նրանց հետ, ում համար բանակը հարազատ է ու սրտամոտ, ով անտարբեր չէ բանակի ցավուհոգսի, դժվարությունների ու խնդիրների հանդեպ, ով բանակի նվաճումները իրենն է համարում, հպարտանում է նրա հաղթանակներով ու ձեռքբերումներով։ «Հայ զինվորը» ծնունդ առավ բանակաշինության ակունքներում, դարձավ նրա տարեգիրը։

«Հայ զինվորը» բանակի տարեգիրն է, բանակաշինության դժվարին, բայց փառահեղ ճանապարհի մշտական ու հավատարմ ուղեկիցը: Բանակի պես «Հայ զինվորն» էլ ծնվեց պատերազմի թոհուբոհում, առաջին մկրտությունն ստացավ ռազմի դաշտում՝ դառնալով անասելի քաջագործությունների, հանուն հայրենիքի ազատության հայ մարդու, զինվորի, սպայի, կամավորականի անձնվեր պայքարի ու սխրանքների վավերագրողը:

Հայոց բանակն այն էր, ինչ մենք երազում էինք դարեր շարունակ։ Երազում էինք ծածուկ, մեր երազանքը մշուշներով քողարկած։ Հավատում կամ չէինք հավատում, որ մի օր Աստծո կամոք կարժանանանք այդ բախտին։ Բանակ ունենալու տենչը դառնում էր բանաստեղծություն, դառնում էր երգ ու հնչյուն, ապրելակերպ, բայց ոչ երբեք՝ հաղթանակ։