Այս տարվա սեպտեմբերի 13-ին տեղի ունեցած մարտական գործողությունների ժամանակ Իշխանասարի դիրքերից մեկում զոհվեց ժամկետային զինծառայող Արամ Էդիկի Մնացականյանը։ Պատմում են՝ այս դիրքում տղաները թշնամուն դիմակայել են ամբողջ գիշերը՝ պատճառելով մեծ կորուստներ։

Գնդապետ Վահագն Ասատրյանը լավ գիտեր զինվորների հետ ինչպես շփվել ու նրանց մեջ առաջնորդի և հրամանատարի որակներ սերմանել: 23 տարվա անբասիր ծառայության ընթացքում նրա ղեկավարած ստորաբաժանումները մշտապես լավագույնների շարքում էին։

Խոր աշնանային մի առավոտ էր, եղանակը ամպամած էր, մեղմ քամի էր փչում: Զինվորը բլուրների մեջտեղում տեղակայված զորամասի շարահրապարակի դիմացի կառույցում էր, որը զորամասի շտաբն էր: Այն ուներ կիսաշրջանաձև պատշգամբ, որտեղից երևում էր ամբողջ զորամասը:

Սեպտեմբերի 13-ին ադրբեջանական ներխուժումը կանխելիս զոհվեց հետախույզ, հատուկջոկատային Արորիկ Հովհաննիսյանը:

…Գառնիկը Հովհաննիսյանների ավագ որդին է: Պատրաստակամ էր, նվիրված, անչափ անկեղծ, շուտ հուզվող: Բայց խռովքն ու հուզմունքն իր մեջ էր պահում: Հետո գնում էր բնության մեջ, մտովի զրուցում ծառերի, թռչունների, ամպերի, երկնքի հետ և խաղաղված վերադառնում:

Իմ առջև նստած խելացի, զուսպ շարժուձևով երիտասարդը Սերգեյն է, մեկը այն հայորդիներից, որն անցել է 44-օրյա պատերազմի բովով և վերադարձել տուն:
2019 թ. ավարտելով դպրոցը, Սերգեյն ընդունվել է Հայաստանի Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի ինստիտուտ՝ որպես մասնագիտություն ընտրելով մարզական լրագրությունը: Նույն թվականի ամռանն էլ մեկնել է ծառայության:

Այս պատմությունը պիտի լիներ կյանքը Հայրենիքին նվիրաբերած զինվորի՝ Արտյոմ Մկրտչյանի մասին: Ես պիտի պատմեի նրա կենսագրությունը, պիտի նրա կյանքի նշանավոր ու աննշան դրվագները դնեի կողք կողքի ու տողատակում հուշեի, որ Հայրենիքը կարող է հերոս դարձնել ամենասովորական տղային: Ես պիտի ասեի, որ ամեն հայ տղայի մեջ Հայրենիքին զոհաբերվելու պատրաստ զինվոր է ապրում: