Ով թեկուզ մի քանի րոպե շփվել է նրա հետ, վստահաբար ասելիք կունենա։ Նրա մասին դժվար ու անհնար է պատմել մեկ հոդվածով, դասընկերոջս՝ Վիգենին, ուղղակի ճանաչել էր պետք…

Արցախի հերոս Ռուստամ Գասպարյանը Արցախյան երկու պատերազմների մասնակից է, հայրենապաշտ հայորդի, որը թշնամու դեմ անսասան կանգնելն իր տարերքն էր համարում, հրամանատար, որից միշտ և ամենուր սարսափել է թշնամին:

Կովսականի միջնակարգ դպրոցը Հայաստանի Ազգային հերոս Թաթուլ Կրպեյանի անունով էր կոչվում: Դպրոցի մուտքի մոտ հերոսի կիսանդրին էր, և յուրաքանչյուր օր դպրոցականներն առաջինը ողջունում էին մեծն Թաթուլին: Հերոսի անունով էր կոչվում նաև քաղաքում գործող ազգագրական երգի ու պարի համույթը:

Արցախյան վերջին պատերազմում գործած սխրանքների համար «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի արժանացած մարտիկի անձնագրում գրված է՝ Համլետ Խաչատրյան, բայց և՛ մանկության, և՛ մարտական ընկերները Չարո են ասում: Չարոն ամենաքաջն էր, Չարոն ամենաընկերասերն էր, Չարոն ամենաբարին էր, Չարոն ամենահայրենասերն էր…

Անուշ ժպիտով այս տղային, վստահ եմ, շատերն են հիշում WarGonzo-ի՝ 44-օրյա պատերազմի օրերը լուսաբանող տեսանյութից։
Սերժանտ Դավիթ Շահնազարյանն է…

Արմեն Ավետիսի Խաչատրյանը ծնվել է 1997 թվականի հուլիսի 10-ին, Ասկերանի շրջանի Նորագյուղ համայնքում։
Դեռ դպրոցական տարիքից Արմենի մոտ ի հայտ է գալիս սերը ռազմական գործի, զինվորական մասնագիտության հանդեպ, և պատանին հստակ որոշում է կայացնում՝ դառնալ զինվորական: Միջնակարգի 9-րդ դասարանը ավարտելուց հետո ընդունվում է Ստեփանակերտի գեներալ-լեյտենանտ Քրիստափոր Իվանյանի անվան ռազմամարզական վարժարան։

Տանկիստ Մովսես Դավթյանի մայրը մաթեմատիկայի ուսուցչուհի է։ Տիկին Ելենան 1988 թ. սումգայիթյան կոտորածների ականատեսն է։ Նա իր մաշկի վրա է զգացել բռնի տեղահանման սարսափը։ Քսանմեկ տարեկան աղջկա ընտանիքը 1988 թ. նոյեմբերին ապաստան գտավ Ազնվաձորում։