Արտակ Ավետիսի Խաչատրյանը ծնվել է 1993 թվականի ապրիլի 23-ին, Ասկերանի շրջանի Նորագյուղ համայնքում։ Արտակը տան առաջնեկն էր: Ծնողները՝ Ավետիսն ու Սրբուհին, ջանք և եռանդ չէին խնայում իրենց առաջնեկին ջերմությամբ և սիրով պարուրելու համար։ Արտակը հինգ տարեկան էր, երբ ընտանիքը փոխեց բնակության վայրը և հաստատվեց Ասկերանի շրջանի Իվանյան համայնքում, որտեղ էլ Արտակը հասակ առավ, դպրոց հաճախեց:

Հովակիմյանների տոհմում էլի հերոսներ կան՝ Մեծ Հայրենականում, Արցախի անկախության համար կռիվներում մարտնչած: «Մա՛ ջան, ես երրորդ սերնդի երրորդ հերոսն եմ լինելու մեր ազգի մեջ: Գնալու եմ Մատաղիս, գնալու եմ «Եղնիկներ»»,- մինչև զորակոչվելն ասել էր Վահագնը:

44-օրյա պատերազմի ընթացքում Արցախի Հանրապետության Քաշաթաղի շրջանից ճակատում էին ժամկետային ու պայմանագրային զինծառայողներ, պահեստազորայիններ ու կամավորականներ։ Այդ օրերի ընթացքում շրջանից զոհվեցին ավելի քան 70 հոգի, կան նաև անհայտ կորածներ, վիրավորվեցին մոտ հարյուրը։ Զոհվածների թվում է նաեւ Արծվաշեն գյուղի բնակիչ, պայմանագրային զինծառայող Գարեգին Արտուշի Երանոսյանը՝ ծնված 1982 թ. դեկտեմբերի 9-ին, ՀՀ Շիրակի մարզի Երազգավորս գյուղում։

Մելիքին ճանաչում էի դեռ դպրոցական հասակից, երբ շրջանում կազմակերպվող տարբեր միջոցառումներին էր մասնակցում և աչքի ընկնում իր գիտելիքներով, համեստությամբ և …մշտական ժպիտով։

Էրիկ Եգանյանը խաղաղապահ բրիգադում էր ծառայում, պայմանագրային զինծառայող էր, երբ հանդիպեցի՝ իր մասին նյութ գրելու նպատակով. նրա սահմանած ռեկորդը գրանցվել էր ՀՀ «Դյուցազնագրքում»՝ Գինեսի ռեկորդների գրքի հայկական տարբերակում՝ 20 րոպե 45 վայրկյանում 15 սմ երկարության 559 մեխերը չորս մետր հեռավորությունից նետել էր նշանաթիրախին:

-Ես չէի անհանգստանում Դավիթիս համար, ամբողջ պատերազմի ընթացքում գոնե մեկ րոպե չեմ վախեցել, մտքովս չի անցել, որ Դավիթս կարող է զոհվել,- ասում է տիկին Լուսինեն:
Ես չեմ հասկանում նրան: Պատերազմը ոչ մեկին չի խնայում, մահաբեր զենքերը կրակում են ահեղ, և ոչ ոք ապահովագրված չէ կույր գնդակից:

Օրերս Շիրակի մարզի Վահրամաբերդ գյուղում կայացավ խաչքարի օծման արարողություն, որին ներկա էին նաև Արցախի Հանրապետության Քաշաթաղի շրջվարչակազմի ներկայացուցիչներ, տարբեր բնակավայրերի բնակիչներ։