Ճակատագրեր
Հուլիսի 8-ին «Եռաբլուրում» հերթական համազարկով հուղարկավորվեց Հրաչյա Գալուստի Մարտիրոսյանի աճյունը…
-Գոռը արտասովոր տղա էր,- ասում է Դավիթը։ Ու ես մտածում եմ, որ Հայրենիքի ազատության համար կռված բոլոր տղաների մասին էլ նույնն են ասում: Իսկ գուցե նրանք իրոք արտասովոր էին: Որքան էլ չեմ ուզում հավատալ, որքան էլ ծանր է համակերպվելը, բայց գուցե պատերազմն ընտրում է ամենալավերին:
Օգիտայի ձայնի մեջ այնքան հույս, կամք ու լավատեսություն կա: Շատ կուզենայի, որ լսեիք այդ ձայնը, որով նա մի ամբողջական ու ճշմարիտ կյանքի փիլիսոփայություն մեկնեց: Եթե չիմանայի, որ ընդամենը ամիսներ առաջ պատերազմում սիրելի ամուսնուն՝ իր երեք լույս-զավակների հորն է կորցրել, կմտածեի, որ որևէ խնդիր չունեցող մի մարդու հետ եմ զրուցում…
Դժվար է գրիչ վերցնելը…
Դժվար է լուսանկարից պարզ ու ժպտուն աչքերով քեզ նայող լուսավոր այս տղայի մասին անցյալ ժամանակով խոսելը…
Շաքիի ջրվեժի մոտ զրուցում էինք հերոսի հոր՝ Սեյրան Պողոսյանի հետ։
-Մանկության տարիներին Վրեժը շատ էր գալիս այստեղ և ունկնդրում Որոտանի «զրույցը»,- ասաց հայրը, որի հրավերով էինք Սիսիանում։ Հուլիսի 1-ին Վրեժը կդառնար 29 տարեկան, սակայն վերջին պատերազմը 2020 թ. աշնանը հազարավոր հայորդիների կյանք խլեց… Նրանցից մեկն էլ Վրեժն էր։
Հայկական բանակի առաջին նվիրյալ ռահվիրաներից էր Ջիվան Զավենի Աբրահամյանը։
1988 թ. փետրվարյան փոթորկալից եւ ոգեշունչ օրերին իսկ նա արդեն գիտակցեց, որ Արցախյան շարժումն անխուսափելիորեն հանգելու է զինական պայքարի։
Ես այլ պատմություններ էի որոնում: Ես պիտի գրեի հետախուզական ջոկի հրամանատար Թաթուլ Հակոբյանի քաջագործությունների մասին… Բայց պիտի ներկայացնեմ ամենագեղեցիկ սիրո մի պատմություն։ Ավելի ճիշտ՝ ոչ թե ես, այլ Թաթուլի կինը՝ Անահիտը: Նա կասի, որ Թաթուլը կնոջն ու մեկուկեսամյա որդուն կյանքից շատ էր սիրում, հետո կպատմի, թե ինչպես այդ սերն ու իր կյանքը գիտակցաբար ու հոժարակամ զոհաբերեց հանուն Հայրենիքի:
