Ծը՜նգ-ծըլը՜նգ…
Ծը՜նգ-ծըլը՜նգ…
Մեղրածորիկ ելեւէջով`
Հովաթաթախ, սրտաճմլիկ,
Անտառներով ու լեռներով
Զեփյուռի հետ մեղմ խաղալով,
Ականջ շոյող ղողանջներն են լցվում հոգիս:

Հարություն Բադալյանը կաշեպատ տուփը դնում է սեղանին: Երկյուղած, զգուշությամբ բացում եմ: Ահա «Մարտական խաչը»: Ես երբեք սրանից չեմ ունենա` անցնում է մտքովս: Այնքան վեհություն, հպարտություն, փառք, այնքան մեծ խորհուրդ ունի այս շքանշանը, որ հուզմունքից արցունքոտվում եմ: Մատով շոյում եմ երկնագույն երիզը, խաչը…