«Հայաստան, երկիր դրախտավայր»… Հիացել-սիրել-երկրպագել է բանաստեղծը, հերոսության չի կոչել, չի ճամարտակել հայրենասիրության մասին, այս քարքարոտ-դժվար հողը պահելու պատգամ չի տվել սերունդներին։ Երկիր դրախտավայր՝ ասել է, ու մենք հասկացել ենք, որ մեր բաժինն այստեղ է, այս փոքրիկ, քարակոփ, ժլատ հողի վրա, այստեղ է մեր դրախտը, մեր տունը, մեր արմատը։

Ճոպանուղի բառը լսելիս թերեւս շատերի մտապատկերում բացվեն անհավանական տպավորիչ բնապատկերներ թռչնի թռիչքի բարձրությունից, ոմանք էլ գուցե անմիջապես պատկերացնեն զբոսանք երկնային մայրուղիով դեպի պատմական հարստություններ:

Քաշաթաղում զորակոչ է: Մեծուփոքրով՝ պաշտոնյա ու ազատամարտիկ, զինկոմ ու ուսուցիչ, բանակ են ճանապարհում զինվորների նոր հերթափոխը: Եկել են տարբեր գյուղերից՝ Լեռնահովիտից ու Բերձորից, Նորաշենիկից ու Արտաշավիից, Կերենիից ու Գրհամից:

Զինվորի ծնողների համար ամենասպասված պահն է: Երկու տարի պատվով ծառայելուց հետո տղաներն ստանում են իրենց զինվորական գրքույկները, զորացրվում և տուն վերադառնում: Զորամասի հրամանատարը շարքի առաջ սեղմում է նրանց ձեռքը, շնորհակալություն հայտնում բարեխիղճ ծառայության համար:

ՀՀ ԶՈՒ թիկունքի վարչության կարևորագույն խնդիրներից է զինծառայողներին որակյալ սննդով և համազգեստով ապահովելը: Այս ոլորտում առկա դրական փոփոխությունների մասին իրազեկելու նպատակով ԶՈՒ թիկունքային ապահովման պատասխանատուները օրերս լրատվամիջոցներին հրավիրեցին ԶՈՒ կենտրոնական պարենային և իրային բազաներ:

Ձմեռային զորակոչի առաջին օրն է: Նոր տարվա ուրախ ու հագեցած տոներից անմիջապես հետո տղաները ներկայացել են զինկոմիսարիատներ, որտեղ վերջին անգամ ստուգելով անհրաժեշտ բոլոր փաստաթղթերը և կրկնակի բուժզննում անցկացնելուց հետո՝ նրանց կճանապարհեն ՀՀ կենտրոնական հավաքակայան: Իսկ մինչև այդ, Շենգավիթի զինկոմիսարիատում ենք, զրուցում ենք նորակոչիկներից մի քանիսի հետ:

«Մայոր Վազգեն Ամիրյանի մասին գրեք. մեր լավագույն սպաներից է: Ե՛վ հրաշալի հրետանավոր է, և՛ լավ հրամանատար, և՛ լավ մարդ»,- Վազգենին ներկայացնելով՝ ասաց հրետանային զորամասի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալը: