Մեր երկրի հյուսիսարևելյան սահմանագոտու պաշտպանությունն իրականացնող զորամասերից մեկում հարկ չեղավ երկար փնտրելու իմ այսօրվա գրառման հերոսներին՝ երեք տանկիստ ընկերներ, կրտսեր սերժանտ Արման Բադալյանին, շարքայիններ Դավիթ Հակոբյանին և Էդգար Հարությունյանին: Երեք ամիս և մի քանի օր անց ավարտվելու է նրանց ծառայությունը:

Սահմանային զորամասի բուժկետի պետ, ավագ լեյտենանտ Անուշ Միքայելյանը մի քանի հարյուր կիլոմետր ճանապարհ է կտրել, որ հասնի Երեւան ու մասնակցի ԶՈՒ ռազմաբժշկական վարչության ենթակա ստորաբաժանումների պետերի մասնագիտական հավաքին: Խորհրդակցության ժամանակ նա նստած էր իմ կողքին եւ անընդհատ նշումներ էր անում նոթատետրում:

Արեւը մայր էր մտնում, երբ դիրք հասանք: Չորացած խոտերով եզերված հարթ ու երկար արահետով բարձրանում ենք գետնատնակ: Եվ ինչքան վեր ենք բարձրանում, այնքան ավելի պարզորոշ են լսվում հակառակորդի կրակոցները: Հաղթակազմ հրամանատարը, որի անուն ազգանունը Վահան Պիլիյան է, բարձրաձայն սկսում է հաշվել՝ մեկ… երկու… վեց… տասնութ… Հետո մխիթարող ու հանդարտ ձայնով դառնում է ինձ. «Դատարկ աղմուկ է: Միշտ նույն բանն է»: Չգիտեմ՝ այդ խոսքերով նա պարզապես ցրո՞ւմ է լրագրողիս տագնապը, թե իսկապես վտանգի նշույլ իսկ չկա լռությունը լցնող այդ կրակոցներում:

ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Ստեփան Գալստյանի հրամանատարությամբ հոկտեմբերի 23-ից 26-ը ՀՀ զինված ուժերի հակաօդային պաշտպանության զորամասերի եւ ավիացիոն խմբավորման մասնակցությամբ անցկացվեց «ԶՈՒ օպերացիաներում մարտական գործողությունների նախապատրաստումը եւ վարումը» թեմայով եռափուլ մարտավարամասնագիտական զորավարժություն: Այն աննախադեպ էր՝ առաջադրված խնդիրներով եւ զորքերի ներգրավման ծավալով:

Հոկտեմբերի 25-ին 4-րդ զորամիավորումում ամփոփվեց 2017թ. ուսումնական տարվա 3-րդ ուսումնական փուլը: Նիստը բացեց զորամիավորման հրամանատար, գնդապետ Վալերի Քոչարյանը: Նա ներկայացրեց վերջերս տեղի ունեցած կադրային փոփոխությունները, շնորհավորեց սպաներին, նշելով, որ արդեն հիմնականում պաշտոնների առաջընթաց են ունենում տեղերից` իհարկե մրցութային կարգով: Այդպիսի շարժը նույնպես խթան է պարտականությունների բարեխիղճ կատարման:

1-ին ԶՄ ենթակա զորամասերում պատրաստության պլանի համաձայն՝ սեպտեմբերի 19-ից հոկտեմբերի 1-ն անցկացվել են ներզորամասային, ներզորամիավորային շարային մրցումներ՝ զորքերում շարային, ինչպես նաև՝ հրամանատարների մեթոդական պատրաստության մակարդակը և պատասխանատվությունը բարձրացնելու, լավագույն մոտոհրաձգային վաշտը որոշելու նպատակով:

Մայոր Էդգար Ենոքյանը երեք երեխա ունի. Էլիզա եւ Լուիզա անուններով տասնամյա զույգ դուստրերն ու երեք ամսական որդին՝ Մոնթեն: Երեխաները հայրիկի նոր զորամաս տեղափոխվելուց հետո շատ քիչ են տեսնում նրան: Հաճախ արդեն քնած են լինում, երբ Էդգարը վերադառնում է ծառայությունից, բայց առավոտյան` ծառայության ճանապարհելիս, անպայման նրան համբույրների տարափով են ճանապարհում: