4-րդ զորամիավորման N զորամասում տեղի ունեցավ հավաք-խորհրդակցություն՝ ուղղված կարգապահության և ծառայության անվտանգ կազմակերպման խնդիրներին:

20-րդ դարի վերջին տասնամյակ: Սեպտեմբերի 21: Պատմության մեջ այս տարեթիվը մեր ազգային եռագույնի երանգներով է գրված: Երկար դադարից հետո աշխարհի քաղաքական քարտեզ վերադարձավ Հայաստանը՝ մի ժամանակ աշխարհակալ տերություն, իսկ այժմ՝ մարդկային սրտի չափ փոքր երկիր. փոքր տարածքով, բայց տիեզերքի չափ մեծ իր պատմամշակութային ժառանգությամբ:

Փետրվարի 24-25-ի գիշերն է: Հակառակորդի հատուկջոկատայինների մի մեծ խումբ մոտենում է Արցախի պետական սահմանի Մարտունու պաշտպանական ուղղությանը: Դանդաղ առաջ շարժվելով՝ հատուկջոկատայինները փորձում են ականապատ տարածքում արահետ բացել: Մեր դիրքապահները նկատում են նրանց շարժն ու անշտապ կրակային դիրք զբաղեցնում:

Մարտկոցի հրամանատար, կապիտան Սեդրակ Մադաթյանը ծառայում է հարավային սահմանագոտում տեղակայված զորամասերից մեկում: Զորամասի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, փոխգնդապետ Ա. Մանուչարյանը կապիտանի մասին խոսելիս նշում է. «Մեր երիտասարդ լավագույն սպաներից է, պարտաճանաչ է, բարեխիղճ, ենթակաների նկատմամբ պահանջկոտ է եւ միաժամանակ բարյացակամ ու հոգատար: Մասնագիտական բարձր եւ հիմնարար գիտելիքներով է օժտված»:

Ես ուրիշ բան եմ ուզում իմանալ: Ես ուզում եմ իմանալ, թե ինչ կա բառերից, ցավից, հրճվանքից, արցունքից ու ժպիտից անդին, որտեղից սկսվում է հավերժությունը: Ես ուզում եմ իմանալ, թե ինչպես կշարունակվեր կյանքը, եթե չլիներ ճակատագրական միջադեպը:

Հանդիպումս էջմիածնեցի Արայիկ Միրզոյանի հետ է: Նա ապրիլյան քառօրյա պատերազմի ժամանակ ժամկետային զինծառայող էր, հրետանավոր: Մտքումս հարցեր, հարցեր ու էլի հարցեր են պտտվում: Ճանապարհ եմ ընկնում Արայիկին տեսնելու: Նա ինձ սպասում էր սրճարանում: Մոտենում եմ, բարևում:

Նկարում տարբեր տրամաչափի արկերի բեկորներ են: Մարտակերտի ուղղության հենակետերից մեկում մեր տղաներն են հավաքել: Թշնամու յուրաքանչյուր հրետակոծությունից հետո մաքրում են տարածքը, հարստացնում իրենց «հավաքածուն» իրեղեն ապացույցներով: Տվյալ դիրք ոտք դնողը միանգամից այս կողմ է քայլում, երկար ուսումնասիրում, հարցուփորձ անում, նոր միայն անցնում առաջ: