Հայկական բանակը 25 տարեկան է: Բանակ, առանց որի հնարավոր չէ պատկերացնել մեր երկրի և ժողովրդի ներկան ու պագան:

Սկսվեց ինձ համար երկար սպասված ձմեռային զորակոչը, այն զորակոչը, որն ինձ էլ դարձրեց մեր բանակի մի մասնիկը: Արդեն զինծառայող եմ, բանակ եմ մեկնել հունվարի 19-ին: Միգուցե զարմանալի թվա, բայց լարվածություն մեջս ընդհանրապես չկա: Ճիշտ է, մի քիչ անսովոր է, դժվար, բայց ամեն ինչ կանոնակարգված է, հստակ… Ընտելանում եմ:

Արման եւ Ռոման Ադամյանները հարազատ եղբայրներ են, տանկիստներ: Մեկը վաշտի, մյուսը դասակի հրամանատար է: Ապրիլի 2-ից 3-ն ընթացող մարտական գործողությունների ժամանակ նույն տանկում էին, ինչը, ասում են, հակասում է պատերազմի կանոններին: Եթե, իհարկե, պատերազմը կանոններ ունի: Նրանք շրջանցել են հարավարեւելյան ուղղությամբ գրավված մարտական դիրքը, թիկունքից շեշտակի հարվածել ու կասեցրել հակառակորդի առաջխաղացումը:

Հենակետում եմ, որտեղ մարտական հերթապահություն է իրականացնում դիրքի ավագ, կրտսեր սերժանտ Կիմա Պետրոսյանի հրամանատարությամբ գործող ջոկը: Սահմանի այն կողմում հրետանու արկերի պայթյունների դղիրդներ են լսվում:

Այսօր մենք այնպիսի հզոր երկրների բանակների հետ ենք համագործակցում, որ պարզապես անկարելի է տեղում դոփել: Մեր ամենամեծ հաջողությունն այն է, որ 2015 թվականին «Օպերատիվ կարողությունների հայեցակարգի» շրջանակներում մեր առաջին հրաձգային գումարտակը քննություն հանձնեց և առաջին ու երկրորդ մակարդակի գնահատական ստացավ՝ ՆԱՏՕ-ի կողմից որակվելով որպես փոխգործունակ:

Սլավոնական արտաքինով կանաչակն այս տղային քչերն են ճանաչում. չի սիրում աչքի ընկնել, պատմել, խոսել իր արածի ու չարածի մասին: Չափազանց զուսպ, համեստ, ընկերասեր, ներամփոփ, մեղմ ժպիտով… թերեւս այսպես կարելի է բնութագրել մերօրյա հերոս Վակին` Վարդգես Ումրիկյանին:

Մենք սիրում ենք կյանքը:
Մենք սիրում ենք ազատությունը:
Մենք ուզում ենք խաղաղություն: