Ես հերոս չեմ. չհասցրի կռվել: Նոր էի թնդանոթս դիրքավորել, ուզում էի «Ուրալը» քողարկել փոսի մեջ, երբ արկը պայթեց կողքիս: Ես կարող եմ Ձեզ բազմաթիվ հերոսների հետ ծանոթացնել, որոնք քառօրյա պատերազմի ժամանակ…

Գիշերվա խավարում խրամատում կանգնած՝ հայրենի եզերքն ես հսկում ու մտքումդ կրկնում. «Ո՞վ, եթե ոչ ես…»:

Հայկական բանակի դեմքը հայ զինվորն է, որ բազմիցս ապացուցել է՝ մարտի դաշտում որոշիչը զենքը գործածելու կարողությունն ու մղումն է, կամքը, խիզախությունը, վճռականությունը, արժանապատվության զգացումը եւ առաքինությունը:

Հայաստանի հյուսիսարևելյան սահմանագոտում եմ՝ գնդապետ Սողոմոն Խաչատրյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում, որի անձնակազմը մարտական հերթապահություն է իրականացնում պատասխանատու և բարդ տեղամասում: Շրջում եմ զորամասում, հետևում ծառայական անցուդարձին: Ուշադրությանս կենտրոնում մեր զինվորներն են` խաղաղություն բերող, խաղաղություն պահող, խաղաղություն պարտադրող զինվորները:

Նոյեմբերի 14-ին ադրբեջանական դիպուկահարի արձակած կրակոցից հրազենային վիրավորում է ստացել ԼՂՀ ՊԲ հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասի դասակի հրամանատարի տեղակալ, սերժանտ Գեւորգ Դադասյանը: Զինվորը ենթարկվել է աջ վերին վերջույթի տրավմատիկ անդամահատման: Վնասվել են նաեւ զինվորի աչքերը:

Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը ռազմական կարեւոր նշանակություն ունեցող մարտական դիրքում կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի ղեկավարած անձնակազմը ժամեր շարունակ մարտնչեց թշնամու հատուկջոկատայինների դեմ, դիմակայեց ծանր զրահատեխնիկայի հարվածներին։ Անհավասար պայքարում զոհվեցին 7 քաջերից 4-ը` Արմենակ Ուրֆանյանը, Քյարամ Սլոյանը, Անդրանիկ Զոհրաբյանը եւ Ռոբերտ Աբաջյանը:

Անկախությունից հետո մեր տոնացույցում պատմական մեծ իրադարձություններ հիշատակող բազում ամսաթվեր ավելացան, որոնք, այսպես թե այնպես, առնչվում են անկախությանն ու նրա պարգևած սրբազան արժեքների միակ պաշտպանին ու երաշխավորին` հայոց բանակին: