Նոյեմբերի 14-ին ադրբեջանական դիպուկահարի արձակած կրակոցից հրազենային վիրավորում է ստացել ԼՂՀ ՊԲ հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասի դասակի հրամանատարի տեղակալ, սերժանտ Գեւորգ Դադասյանը: Զինվորը ենթարկվել է աջ վերին վերջույթի տրավմատիկ անդամահատման: Վնասվել են նաեւ զինվորի աչքերը:

Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը ռազմական կարեւոր նշանակություն ունեցող մարտական դիրքում կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի ղեկավարած անձնակազմը ժամեր շարունակ մարտնչեց թշնամու հատուկջոկատայինների դեմ, դիմակայեց ծանր զրահատեխնիկայի հարվածներին։ Անհավասար պայքարում զոհվեցին 7 քաջերից 4-ը` Արմենակ Ուրֆանյանը, Քյարամ Սլոյանը, Անդրանիկ Զոհրաբյանը եւ Ռոբերտ Աբաջյանը:

Անկախությունից հետո մեր տոնացույցում պատմական մեծ իրադարձություններ հիշատակող բազում ամսաթվեր ավելացան, որոնք, այսպես թե այնպես, առնչվում են անկախությանն ու նրա պարգևած սրբազան արժեքների միակ պաշտպանին ու երաշխավորին` հայոց բանակին:

Պաշտպանական գերատեսչության ղեկավարի փոփոխությունը համընկավ այն ժամանակահատվածի հետ, երբ բանակաշինությունը հասել էր մի հանգրվանի, որից հետո առաջընթացի ու զարգացման համար անհրաժեշտ էին առաջին հերթին հոգեբանական, բարոյական ու գաղափարական խթաններ՝ ազգի համահավաքության, ներքին հանդուրժողականության, հավատի ու վստահության շեմը քայլ առ քայլ բարձրացնելով, ազգը համախմբելով այն ամուր ու կենտրոնաձիգ առանցքի շուրջ, որը կոչվում է հայրենիքի պաշտպանություն:

Աղյուսանման բոքոնները` թեթեւակի կոշտ, կարմրադարչնագույն կեղեւով, դարսված են հատուկ փայտե արկղերում: Հացը հենց նոր է զորամաս հասել, դեռ տաք է: Թարմ բոքոնի բույրը ստիպում է ինձ մնալ տեղում եւ հետեւել ընդունման ընթացքին: Ամեն ինչ այդքան էլ հեշտ չէ, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից: Գոյություն ունեն հացի ընդունման մի շարք պահանջներ, որոնք զորամասի համապատասխան ծառայությունը խստիվ պահպանում է:

«Խոստում եմ տալիս դառնալ հայրենիքի անձնվեր պաշտպան, անմնացորդ նվիրվել ժողովրդին եւ Հայաստանի Հանրապետությանը, լինել Հայաստանի Հանրապետության օրինակելի քաղաքացի, զինված ուժերի հուսալի հենարան…»:

Անկախության 25-րդ տարեդարձին նվիրված զորահանդեսից տպավորված՝ 8-ամյա որդիս` Ստեփանը, որ ուշադիր հետեւում էր զորահանդեսի ողջ ընթացքին, հանկարծ հարցրեց. «Պա՛պ, ադրբեջանցիները էլ չեն համարձակվի հարձակվել, չէ՞»: Դեռ հարցի պատասխանը չստացած` տվեց երկրորդ հարցը. « Թուրքերն էլ կվախենան ու Մասիս սարը ետ կտան, չէ՞»: