Ազգային բանակ
Հրամանատարական կետից թիկունքային ճանապարհով հասնում եմ հարավարեւելյան դիրքերից մեկը: Այն քառօրյա պատերազմի ընթացքում մարտական գործողությունների կիզակետում չէր, բայց հիմա ռազմավարական նշանակություն է ձեռք բերել: Սակայն այստեղ եմ եկել ոչ թե ծավալված ինժեներական աշխատանքների, մարտական հերթապահության ականատեսը դառնալու համար, այլ հայկական բանակի ավագ սերժանտին հանդիպելու:
Հոհենֆելսում (ԳԴՀ) տեղակայված ԱՄՆ ԶՈՒ միացյալ բազմազգ վարժական կենտրոնում ավարտին է մոտենում «Միաձուլված սուր-2016» բազմազգ զորավարժությունը, որին 2016թ. մարտի 29-ից մասնակցում է նաեւ ՀՀ զինված ուժերի 32 հոգանոց բժշկական ստորաբաժանումը:
Մարտկոցի չորս կողմում հրետակոծության հետքեր էին: Թեև մեկ օր առաջ էր կրակը դադարել, սակայն հրետանին ամբողջովին մարտական վիճակի մեջ էր` փողերը դեպի թշնամու դիրքերը պարզած: Հաշվարկներից յուրաքանչյուրը կարգի էր բերել իր խրամուղին, իրեն ամրակցված տեխնիկան, պահեստավորել արկերը… Միայն հրետանային մարտկոցի շուրջբոլորը պայթած արկերի փոսերն էին հիշեցնում քառօրյա պատերազմի մասին… Վաղը, մյուս օրը այս փոսերն էլ կհարթվեն, կկորչեն, բայց այս տղաների քաջագործությունները չեն մոռացվի, շուրթից շուրթ կանցնեն ու կդառնան լեգենդ…
Հպարտ եմ, որ այս դժվար օրերին բանակում որդի ունեմ: Ես ինձ լիարժեք հայ ու քաղաքացի եմ զգում եւ շնորհակալ եմ իմ որդուն, որ այդ հպարտության իրավունքը տվել է ինձ: Եվ ես հիմա ինձ իրավունք եմ վերապահում բարձրաձայն խոսելու իմ հայրենիքի մասին, բարձրաձայն գովերգելու մեր ազգը, քանի որ անմասն չեմ նրան պաշտպանելու գործից:
Վաշտի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Հարություն Նալբանդյանը ներս է մտնում հոսպիտալի հիվանդասենյակ: Նրա աջ ձեռքին վիրակապ կա: Հագին զինվորական համազգեստ է, որ կարծես հուշում է` նա չի համակերպվում իր հոսպիտալացման հետ: Նստում է պատուհանի մոտ: Պատասխանում է որպիսության մասին իմ հարցերին, իսկ խորքում իր մտքերի հետ է, իր տղաների ու իրենց կռվի, իր ապրած քառօրյա պատերազմի հետ:
Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գծի ողջ երկայնքով հակառակորդի ձեռնարկած հարձակմանը առաջին դիմադրողներից էին հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված մարտական հենակետերից մեկի տղաները:
