Գեներալական համազգեստի տակ ապրող, զգացող հոգի է, որը կարոտներ ունի, սերեր, կորուստներ, թուլություններ… Երբեմն թվում է՝ երեկ էր, երբեմն թվում է՝ մի ամբողջ հավերժություն է անցել… Հորս կորցրի, երբ չորս տարեկան էի, գրեթե չեմ հիշում նրան։ Հայրս եղել է ու կմնա իմ ամենամեծ հպարտությունը։ Հորս բարի անունը, համբավն ու հեղինակությունը միշտ ուղեկցել են ինձ։ Նրան օրհնանքով էին հիշում։ Մտածում եմ, որ հայրս իր հիշատակով ավելի շատ է դաստիարակել ինձ, քան կդաստիարակեր, եթե կենդանի լիներ։ Նա հեռացավ՝ թողնելով մի անսահման հպարտություն ու մի մեծ պարտք՝ իր հիշատակի առաջ։ Այդ պարտքը ես մարում եմ մինչ օրս։ Մայրս արժանապատվորեն իր ուսերին առավ միայնակ յոթ զավակ մեծացնելու ծանր բեռը։

2010թ. ազգային բանակում լավագույն քիմիական զորամասի պատվո դրոշին արժանացավ փոխգնդապետ Մհեր Վարդանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասը։ Իրադարձությունը ոգեւորել է ինչպես հրամանատարին, այնպես էլ մյուս սպաներին, ենթասպաներին ու զինվորներին, որոնք այժմ սովորում, նոր ուսումնական տարվա կարեւոր քննություններին նախապատրաստվում են կրկնապատկված եռանդով։ Մինչ ուսումնական կետերում ու լսարանում պարապմունքներ էին ընթանում, հրամանատարը համառոտ ներկայացրեց անցած տարվա կարեւոր իրադարձությունները եւ հաջողության նախադրյալները.

Ազգային բանակի կազմավորման տասնիններորդ տարեդարձի առթիվ զորամասի հրամանատարի տեղակալ, փոխգնդապետ Հայկ Մխիթարյանը պարգեւատրվեց «Մարտական ծառայության համար» մեդալով, մինչ այդ պարգեւատրվել էր «Անբասիր ծառայության» առաջին եւ երկրորդ աստիճանի, «Գարեգին Նժդեհ» մեդալներով։ Փոխգնդապետ Հ. Մխիթարյանի կարծիքով՝ իրենց զորամասում շատերն են արժանի նման բարձր պարգեւի, որովհետեւ 2010թ. զորամասը երկրորդ անգամ անընդմեջ ճանաչվեց լավագույնը հրետանային զորամասերի մեջ եւ պարգեւատրվեց Պատվո դրոշով։

Արդեն քանի տարի է, ինչ մեր զինված ուժերի բուժանձնակազմը համալրվում է Երեւանի պետական բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետի շրջանավարտներով: Հիմնավոր տեսական գիտելիքներ ստանալուց հետո նրանք զորքերում գործնականում կիրառում են բուժօգնություն տրամադրելու իրենց կարողությունները, կատարելագործվում որպես մասնագետներ եւ նշանակվում տարբեր պաշտոնների: Բնական է, որ ֆակուլտետի հետ կապված բոլոր խնդիրները տարեցտարի ավելի մեծ ուշադրության են արժանանում: Օրերս հանդիսավոր պայմաններում տեղի ունեցավ ֆակուլտետի շուրջ վեց տասնյակ ուսանողի երդման արարողությունը, եւ նրանք արդեն իրավամբ կկոչվեն կուրսանտներ:

Կասկածից վեր է, որ նման հաջողության հասնելու գործում կարեւոր դերակատարում ունի առաջին հերթին զորամասի հրամանատարը։ Հենց նրա ցուցաբերած կազմակերպական, հրամանատարական ունակությունների շնորհիվ է ապահովվում մարտական բարդ առաջադրանքների կատարման հաջողությունը։ Իսկ ականազերծման կենտրոնի հրամանատար գնդապետ Վոլոդյա Զալունցը, երկար տարիներ գումարտակի հրամանատար լինելով, բազմիցս ապացուցել է, որ օժտված է մարդկանց համախմբելու եւ առաջնորդելու ունակություններով։ Գնդապետ Վոլոդյա Զալունցն արցախցի է, ծնվել է Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո նա տեղափոխվել է Երեւան, ծառայել է բանակում, իսկ զորացրվելուց հետո աշխատել է արտադրությունում ու միաժամանակ սովորել Երեւանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտում։

ՀՕՊ ուսումնական զորամասի հրամանատար է։
1995թ. Տիգրանը, ավարտելով ութերորդ դասարանը, ընդունվել է Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմական վարժարան, որից հետո ընդունվել է Ռուսաստանի Դաշնության ակադեմիա։ Ուսումն ավարտելով, մարտկոցի հրամանատար է նշանակվել ՀՕՊ մարտական զորամասում, այնուհետեւ տեղափոխվել է մեկ այլ զորամաս ու նշանակվել դիվիզիոնի հրամանատար։ 2006թ. ուսումնական զորամասում է, ամուսնացած է, ունի մեկ աղջիկ եւ մեկ տղա։ Բարեխիղճ ծառայության համար մայոր Տ. Հակոբյանը պարգեւատրվել է «Զորավար Անդրանիկ» մեդալով։

Մայրուղուց Սիսիան տանող ճանապարհի խաչմերուկում վարորդը արգելակեց մեքենան, բացեց դուռը եւ ձայն տվեց կանգառում միայնակ կանգնած զինվորին։
Զինվորը, տեսնելով մեքենայի զինվորական պետհամարանիշը, արագ մոտեցավ։
-Կրտսեր սերժանտ Ղազարյան։ Գտնվում եմ արձակուրդում եւ գնում եմ տուն,- ներկայացավ նա։
-Նստի՛ր, մենք կտանենք,- առաջարկեց վարորդը։
Հարցերի տարափը՝ «անունդ ի՞նչ է», «սիսիանի՞ց ես», «որտե՞ղ ես ծառայում», «ինչքա՞ն ես ծառայել» ամենեւին էլ շփոթության մեջ չձգեց կրտսեր սերժանտին, որը, առանց շտապելու, սպառիչ պատասխաններ էր տալիս։ Խաչմերուկից մինչեւ քաղաք եւ հինգրոպեանոց կանգառ՝ լուսանկարվելու համար, ահա այսքան տեւեց մեր ծանոթությունը զինվորի հետ։ Ակնհայտ էր, որ նա շտապում էր հնարավորինս շուտ հասնել տուն։