Այս հոդվածում պատմելու ենք հայր և որդի Ֆերոյանների մասին։ Նրանք ձևավորում են Հայրենիքի պաշտպանության ընտանեկան ավանդույթներ, երբ սերնդեսերունդ փոխանցվում է հայրենի եզերքը ամուր և անառիկ պահելու կարևոր ու պատասխանատու առաքելությունը։

Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանը կրկին դռներն է բացել իր նոր սաների առջև: Նոր ուսումնական տարվա մեկնարկը մեծ շուքով ու հանդիսավորությամբ է ազդարարվել վարժարանում։

Սեպտեմբերի 7-ը զինվորական տոնացույցում նշվում է որպես ինժեներական զորքերի օր: Պատասխանատու և վտանգավոր է նրանց աշխատանքը: Ինժեներասակրավորային ստորաբաժանումների առօրյայի անբաժանելի մասն է ինժեներական-ամրաշինական ապահովումը, ականապատումն ու ականազերծումը, պայթյունավտանգ առարկաների վնասազերծումը:

Հովիկ Զարգարյանի գործերն եմ դիտում՝ փայտաշեն գունավոր մեքենաներ, մրգեր, շերեփներ, զարդեր, մետաղից ու քարից պատրաստված իրեր… Թվում է՝ դրանք հեքիաթից են եկել իրականություն՝ իրենց հետ բերելով լույս, անհոգություն ու հրճվանք… Խաղալիքները տեսնելուն պես մտածեցի, որ հեղինակը մանկության տարիներին ամբարած երջանկությունը, սերն ու ջերմությունն է բաժանում մարդկանց:

Գնդապետ Արթուր Մկրտչյանը արդեն 28 տարի ծառայում է ՀՀ զինված ուժերում։ Ավարտել է Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիան (այն ժամանակ՝ ինստիտուտ), գերազանցությամբ սովորել է նաև ՌԴ ռազմահրետանային ակադեմիայում: Ծառայողական տարիների մեծ մասն անցկացրել է մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամասերում: Մարտական գործողությունների մասնակից է, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր։ Ներկայումս գնդապետը Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիայի սպաների որակավորման կենտրոնի պետն է, զորքերում ձեռք բերած իր հարուստ փորձը ներդնում է ռազմական կրթության ոլորտում։ Իր օրինակով է ցույց տալիս, թե որքան կարևոր է ինքնակատարելագործման ձգտումը։ Վերջերս գնդապետ Մկրտչյանը մասնակցել է ատեստավորման քննություններին, բոլոր առարկաներից ստացել է «գերազանց» գնահատական։

Ռազմական սպորտի միջազգային խորհրդի միջոցառումների ծրագրի շրջանակում ՀՀ ԶՈՒ ներկայացուցիչները մասնակցել են «Վերելք՝ հանուն խաղաղության» արշավին։ 13 երկրների ավելի քան հինգ տասնյակ զինծառայողների շարքում Հայաստանի զինված ուժերի ներկայացուցիչները եզակիներից են, որ հաղթահարել են Եվրոպայի ամենաբարձր լեռնագագաթը՝ Էլբրուսը։

Էրիկ Հախվերդյանը Տավուշի մարզի սահմանամերձ Բերդավան գյուղից է: Նրա մանկությունը համընկավ պատերազմի, տնտեսական ճգնաժամի, ցրտի ու խավարի տարիների հետ: Բայց դժվարությունները ոչ թե բնակավայրը փոխելու, ապահով ու բարեկեցիկ ապրելու ցանկություն արթնացրին, այլ սեփական ծննդավայրը անվտանգ ու շեն դարձնելու միջոցների փնտրտուքի պատճառ դարձան: Որոնումները նրան տարան արտերկիր: Զինծառայությունն ավարտելուց հետո Էրիկ Հախվերդյանը 14 տարի ապրեց հայրենիքից հեռու և վերադարձավ մշտատև գյուղատնտեսության առաջադեմ փորձը հարազատ գյուղում ներդնելու հաստատ մտադրությամբ: