Բանակի օրվա առիթով 5-րդ զորամիավորումում տեղի է ունեցել առավել բարձր մարտունակություն ցուցաբերած սպաների և զինվորների պարգևատրման արարողություն։
Զորամիավորման հրամանատար, գնդապետ Սմբատ Գրիգորյանը շնորհակալություն է հայտնել զինծառայողներին ցուցաբերած արիության և նվիրումի համար։

Հայոց բանակի կազմավորման 29-րդ տարեդարձի կապակցությամբ զորամիավորումների և ենթակա զորամասերի զինծառայողները «Եռաբլուր» զինվորական և քաղաքային պանթեոններում հարգանքի տուրք են մատուցել հայրենիքի պաշտպանության համար զոհված հայորդիների հիշատակին, ծաղիկներ խոնարհել հերոսների շիրիմներին, կատարել մոմավառություն զորամասերի մշտական տեղակայման վայրերի մերձակա եկեղեցիներում, մատուռներում և Հայրենիքի համար զոհված զինծառայողներին նվիրված հուշակոթողների մոտ։

Հունվարի 28-ին, Հայոց բանակի կազմավորման 29-րդ տարեդարձի կապակցությամբ, Կոսովոյում խաղաղապահ առաքելություն իրականացնող հայկական զորախումբը, զորախմբի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Գագիկ Միքայելյանի և դասակի հրամանատար ավագ լեյտենանտ Արթուր Եղիազարյանի գլխավորությամբ, կազմակերպել է հանդիսավոր միջոցառում:

Հունվարի 27-ին, Բանակի օրվան ընդառաջ, ՀՀ ՊՆ Վ.Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանի գիտության և կրթության որակի ապահովման բաժնի ավագ սպա, փոխգնդապետ Սամվել Պետրոսյանը «Արցախյան պատերազմը. ընթացքը և հետևանքները» թեմայով արիության դաս է անցկացրել «Եվրասիա» միջազգային համալսարանի վարժարանի ավագ դպրոցի աշակերտների հետ:

Երբ գնաք Եռաբլուր, պանթեոնի կենտրոնական մասում, ճանապարհի մոտ մի պահ կանգ առեք, փնտրեք, գտեք փոքրիկ հուշատախտակը, որի վրա գրված է` Միքայելյան Արտյոմ Տիգրանի (1997-2020): Հողաթմբի վրա թարմ ծաղիկներ կան, հողաթմբի տակ մի տաք ու հերոսական սիրտ է ամփոփված: Բայց դուք մի խոնարհեք ձեր հայացքը, մի կծկվեք, այլ նայեք վեր…ավելի վեր, որտեղ Արտյոմ Միքայելյանի անպարտ ոգին է ճախրում: Ու մտքում կրկնեք այն պատմությունը, որ կպատմեմ քիչ հետո:

Հրաչյայի հետ ծանոթացել եմ անգլերենի դասընթացներին: Մեր խմբի ուրախությունն էր՝ միշտ եռանդուն, հումորով ու ընդգծված լավատես: Դասընթացի ավարտական քննությանը մեզ անգլերենով ներկայացրեց իր սիրելի նախասիրության՝ լեռնագնացության նրբությունները: Այնպիսի հափշտակությամբ էր պատմում, որ բոլորիս վարակեց իր համար կենսակերպ դարձած մասնագիտության հանդեպ սիրով:

Պատերազմի առաջին օրվանից Ջրականում էինք, բայց պարբերաբար փոխում էինք տեղներս։ Արդեն անցել էր երեք շաբաթից ավելի: Արաքսի հովտում խրամատ էինք փորում, երբ հրամանատարը կապ տվեց.
– Շտապ իջեք ներքև, վերադասի հրամանով տեղափոխվում եք: Ռազոյին ասա, թող ինքն էլ իջնի։