Մի պահ ես մոռանում եմ, որ ռազմական բժշկի հետ եմ հանդիպելու: Մեկի, որը ծառայել է սահմանային զորամասերում, դիվերսիոն հարձակումներ է տեսել, դիպուկահարի գնդակից խոցված զինվորների է փրկել մահվան ճիրաններից:

Սահմանամերձ զորամասում վաղ առավոտից մեկնարկել է ուսումնական օրը: Կրակային պատրաստության դասաժամն է. ժամկետային զինծառայողները հրամանատարների ղեկավարությամբ ջանք չեն խնայում կրակի վարման իրենց հմտությունները հղկելու, կատարելագործելու համար, ձգտում են անվրեպ խոցել բոլոր թիրախները, գերազանցել սեփական արդյունքները:

Նրանք վճռական են ու կամային, հպարտ և ուժեղ, համարձակ ու սկզբունքային… Հայկական բանակում ծառայող աղջիկներն այսպիսին են, ոչնչով չեն զիջում տղաներին և նրանց հետ հավասար ծառայում են հայրենիքին:

Ուսադիրով կանայք բանակ չեն զորակոչվում, նրանք զինված ուժեր մտնում են բացառապես կամավոր: Նրանցից շատերը ներգրավված են ռազմաուսումնական հաստատություններում, կապի, բժշկական, պարենային կամ թիկունքային ծառայության մեջ:

Սիրելի՛ զորահրամանատարներ և զորականներ Հայոց բանակի

Գնդապետ Վազգեն Հակոբյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում ենք, որի ստորաբաժանումները մարտական հերթապահություն են իրականացնում մեր երկրի հարավային սահմանի երկայնքով: Շրջում ենք զորամասում, հետևում ծառայողական անցուդարձին:

Հոգնած էր: Ոտքերը հազիվ էին շարժվում: Տղաներն առաջ էին ընկել: Ինքը քայլում էր հետևից: Չէր քայլում, գլորվում էր: Սա ուրիշ հոգնություն էր: Արդեն 2 օր էր անցել գրոհից, բայց միտքը չէր անջատվում, ուղեղը չէր հանգստանում: