Հովհաննես Գասպարյանը Մասիսից է, ընտանիքի յոթ զավակներից վեցերորդը: 2016թ. ապրիլի 1-ին՝ իր ծննդյան 19-ամյակի օրը, Հովհաննեսը դիմավորեց դիրքերում. մարտական հերթապահության վերջին օրն էր: Հետո իջան դիրքերից: Հոգնած էին, ու որոշեցին զինվորի ծնունդը նշել հաջորդ օրը՝ ապրիլի 2-ին:

Դիվիզիոնի շտաբի պետի հրամանին հետևում է թնդանոթների համազարկը: Բարձրացած փոշու միջից լսվում է ոգևորված զինվորների զեկույցը խնդրի հաջող կատարման մասին: Վարժ ու հստակ գործողություններով ու անվրեպ կրակով դիվիզիոնի անձնակազմին հաջողվում է խոցել թիրախները, կրակային արգելափակմամբ հետ մղել պայմանական հակառակորդի լայնածավալ գրոհը, կանխարգելել նրա առաջխաղացումն ու բացազատումը:

Արշակ Հովհաննիսյանի անունն առաջին անգամ լսեցի, երբ ապրիլյան պատերազմի օրերին այցելում էի հոսպիտալներում բուժվող մեր վիրավոր զինվորներին. «Արշակի հետ զրուցելուց հետո անկումային տրամադրությունս փոխվեց», «Արշակը հույս տվեց»: «Երբ իմացա, որ Արշակն առանց ոտքերի քայլում է, ամուսնացել է, երեխաներ ունի, որոշեցի ապրել»:

Նովոսիբիրսկի բարձրագույն ռազմական հրամանատարական ուսումնարանը մեծ համբավ է վայելում Ռուսաստանի ռազմաուսումնական հաստատությունների շարքում: Շրջանավարտներից 27-ը արժանացել են հերոսի կոչման, ավելի քան 30-ը՝ գեներալի:

Զորամասի ռեակտիվ հրետանային դիվիզիոնի հրամանատար, փոխգնդապետ Ժորա Հովհաննիսյանն այս տարի բանակի օրվա կապակցությամբ ՀՀ նախագահի կողմից պարգևատրվեց «Մարտական ծառայություն» մեդալով: Մեկ այլ մեդալ էլ փոխգնդապետն ստացել էր Արցախի Հանրապետության նախագահից՝ մարտական անթերի ծառայության համար: Բազմավաստակ սպայի ծառայողական ուղուն ծանոթանալու նպատակով եղանք նրա ծառայավայրում:

Մարտական հենակետը յուրահատուկ կառույց է: Այն իր դիրքերով, ենթակառուցվածքներով ապահովում է սահմանի տվյալ հատվածի անվտանգությունը: Հենակետը կարող է կանխել հակառակորդի դիվերսիոն ներթափանցման փորձերը, կասեցնել լայնածավալ հարձակումը, ինքնուրույն մարտ վարել մինչև հիմնական օգնական ուժերի հասնելն ու կենտրոնանալը:

Ամենօրյա քրտնաջան պարապմունքներ, որոնք զուգակցվում են հատուկ նշանակության խնդիրների կատարմամբ: Նրանց ծրագրերն ու գործողությունները հույժ գաղտնի են, ու մենք երբեք չենք իմանա դրանց մանրամասները: