Լեւոն Ապրեսյանի մասին շատ էի լսել: Նա զինվորական էր, սահմանային զորամասերից մեկի հրամանատարի մարտական հերթապահության գծով տեղակալը: Իր ծննդավայր Թալիշ գյուղին, զինվորական ծառայությանը, զինվորներին, զինակիցներին Լեւոն Ապրեսյանի նվիրվածության մասին լեգենդներ էին պատմում:

Ապրիլի 14-ին նշվեց ՀՀ պաշտպանության նախարարության մարշալ Արմենակ Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն համալսարանի կազմավորման 25-րդ տարեդարձը: Ավիացիայի, ՀՕՊ եւ կապի մասնագետների այս դարբնոցն իր քառորդդարյա պատմության ընթացքում բազում դժվարություններով է անցել՝ նախ ծնվելով եւ թրծվելով պատերազմական թոհուբոհում, այնուհետեւ ձեւավորման ոչ դյուրին ճամփա անցնելով:

Զորամասն իր առջեւ դրված մարտական առաջադրանքը դժվարամատչելի պայմաններում է իրականացնում: Թե՛ տեղանքը, թե՛ եղանակը բարդ են, ուստի կարեւոր են կայուն ու հիմնարար գիտելիքները, հմտությունների անընդհատ զարգացումը: Ուսուցումը մեր ամենօրյա գործունեության անբաժանելի մասն է:

Այս տարի լրանում է Վազգեն Ա Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի ծննդյան 110-ամյակը, որի կապակցությամբ ծրագրել ենք տպագրել հոդվածաշար։

Օրերս 2-րդ զորամիավորումը, տարբեր զորատեսակների ներգրավմամբ, անցկացրեց «Հակառակորդի հանկարծակի հարձակման դիմագրավումը և ոչնչացումը` կիրառելով նոր տեխնոլոգիաներ» թեմայով հրամանատարաշտաբային զորավարժություն:

Տանկային վաշտը գնդապետ Ս. Խաչատրյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի լավագույն ստորաբաժանումներից է: Մարտական հերթապահություն կատարող զորամասում առանձնահատուկ ուշադրություն են ցուցաբերում ցամաքային զորքերի հիմնական հարվածային ուժ հանդիսացող տեխնիկայի անձնակազմի մասնագիտական գիտելիքների և մարտական պատրաստության կատարելագործմանը:

Օմարի լեռներում ձյունը երբեք չի հալչում, համազգեստը միշտ ձմեռային է, իսկ վտանգը, դժվարություններն ու ուրախությունները՝ ընդհանուր: Այստեղ ամեն ինչ իսկական է՝ խոսքը, գործը, հայրենիքը, ընկերությունը, նույնիսկ… հոգնությունը: Այս ռեպորտաժը 3000-3800 մետր բարձրության վրա ամուր կանգնած այն տղաների մասին է, որոնք վաղուց հաղթահարել են իրենց վախերն ու կասկածները, որոնք առույգ են, ուժեղ, եռանդուն եւ իրենց վստահված հողակտորի պատասխանատուն են ու տերը: