Ուշադրության կենտրոնում
…Աշխարհակործան պատերազմի հաղթական ավարտից մեկ տարի էր անցել: Հեռավոր հայկական գյուղում ծնված հայրենասեր զորականը պատերազմի ընթացքում հասցրել էր ստանալ ծովակալի` ռազմածովային ուժերի ամենաբարձր կոչումը: Պատմության հոլովույթում ծովը կորցրած, ծովի սիրով ու տենչանքով ապրող հայ մարդու կարոտա՞խտն էր նրան ծովային դարձրել, թե իր մեծ հայրենիքին անմնացորդ ծառայելու բուռն ցանկությունը: Գուցե՝ և՛ մեկը, և՛ մյո՞ւսը:
Անպատկառ, լկտի քաղաքական գործիչներ Վաշինգտոնը շատ է տեսել, սակայն Հայկական հարցի առնչությամբ կեղծավորության առաջին մրցանակը պետք է տալ նախկին կոնգրեսական Ռիչարդ Գեբարդին, որը 1989-1995 թվականներին եղել է Ներկայացուցիչների պալատի մեծամասնության, իսկ 1995-2003 թվականներին՝ փոքրամասնության ղեկավարը:
Ադրբեջանի ղեկավարությունը շատ լավ գիտի, թե ինչ կարողություններ ու հնարավորություններ ունեն հայկական զինված ուժերը: Նրանք շատ լավ գիտեն, որ մենք ունենք բալիստիկ հրթիռներ, որոնց գործողության շառավիղը 300 կմ-ից ավելի է, և որոնք շատ կարճ ժամանակում ցանկացած ծաղկուն բնակավայր կարող են վերածել այնպիսի ավերակների, ինչպիսին հիմա Աղդամի ավերակներն են
ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը օգոստոսի 6-ին ՊՆ վարչական համալիրում հանդիպեց հանրապետության լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներին և պատասխանեց նրանց հուզող հարցերին:
Ներկայացնում ենք ասուլիսի առավել ուշագրավ հատվածները:
Ես շատ պատմություններ եմ լսել բանակի և ծառայության մասին և գիտեմ, որ սահմանին կյանքն ամենևին էլ խաղաղ չէ: Գիտեմ, որ զինվորներն իրենց օրը սահմանում սկսում են աղոթքով և աղոթքով էլ ավարտում են: Գիտեմ, որ նրանց սրտին սեղմված զենքը յուրաքանչյուր վայրկյան պատրաստ է շիկանալ` պաշտպանելով հայրենիքի սահմանները:
Սույն հոդվածը անդրադարձ է ադրբեջանական և ղարաբաղյան (լայն իմաստով` հայկական) զինված ուժերի ճակատային գծում վերջերս տեղի ունեցած արյունալի միջադեպերին, ինչը հանգեցրել է վառ արտահայտված խուճապի ադրբեջանական հասարակության բոլոր շերտերում, իսկ երկրի իշխանություններն այն օգտագործում են բնակչության շրջանում հերթական ռազմական պսիխոզ առաջացնելու համար:
…1965 թվականի աշնանը Երևանի իր անշուք խրճիթում դադարեց բաբախել ամբողջ կյանքը խորհրդային բանտերում և սիբիրյան աքսորում անցկացրած Արամ Թովմաղյան-Լեռ Կամսարի տառապյալ սիրտը՝ ականավոր գրող-երգիծաբան, որ երբեք չդավաճանեց Ճշմարտությանը և չփոխեց իր ազնիվ ու ըմբոստ էությունը: Քաղաքի վրա «իջավ ծանր լռություն»: Միայն քչերը կարողացան լսել լռության ձայնը ու հասկանալ, որ հայ գրականությունն արձանագրել է իր հերթական անդառնալի կորուստը. մահացել էր Մեծ Երգիծաբան: