Մասնագիտություններ կան, որոնց արժեքը, նշանակությունը հնարավոր չէ սահմանել, դրանք անգնահատելի են ցանկացած մարդու համար: Այդպիսին է բժշկի մասնագիտությունը, որ կոչված է պահպանելու մեկ այլ մարդու առողջությունը, անհրաժեշտության դեպքում՝ փրկելու կյանքը: Կրկնակի պատասխանատու է զինվորական բժշկի մասնագիտությունը: Զինվորական բժիշկը հոգ է տանում զինվորի` հայրենիքի պաշտպանի առողջության պահպանման մասին: Խաղաղ և պատերազմական իրավիճակում նրա մասնագիտական պատրաստվածությունից, հոգատար վերաբերմունքից է կախված հիվանդ կամ վիրավոր զինծառայողի շուտափույթ ապաքինումն ու շարք վերադառնալը:

Կյանքից անժամանակ հեռացավ ՀՀ զինված ուժերի փորձառու մարտական զինվորականներից մեկը՝ գեներալ-մայոր Սեմյոն Խորենի Հակոբյանը։
Սեմյոն Խորենի Հակոբյանը ծնվել է 1956թ. օգոստոսի 1-ին: Ավարտելով դպրոցը. ընդունվել և ավարտել է ՌԴ Ռյազանի զինվորական ուսումնարանը և ծառայության է նշանակվել ՌԴ զինված ուժերի տարբեր ստորաբաժանումներում: 1981-1983թթ. ծառայել է Աֆղանստանում:

Խորհրդային Միության ականավոր պետական-քաղաքական գործիչ Անաստաս Միկոյանի անվան շուրջ բորբոքված կրքերը` նրա բրոնզե արձանը Երևանում տեղադրելու քաղաքապետարանի հայտնի որոշման առիթով, իմ կարծիքով, լեզվակռիվ հիշեցնող սիրողական, առավել` զգացմունքային մակարդակի դատողություններից այն կողմ չեն անցնում, մինչդեռ այն մի եզակի հնարավորություն կարող էր լինել` հայ քաղաքական մտքի տեղն ու դերը մեր հասարակական պետական կյանքում որոշելու, ճշգրտելու համար: Մանավանդ, եթե խոսքը Միկոյանի մեծության պետական գործչին է վերաբերում, մանավանդ հիմա, երբ բազմաթիվ ու դժվարին մարտահրավերների առաջ ենք կանգնած ոչ միայն մենք, այլև տարածաշրջանի մոտիկ ու հեռավոր բոլոր երկրները:

Անհատի պաշտամունքի տարիներին հայ ժողովուրդը ևս անմասն չմնաց այդ բռնաճնշումներից: Գնալով նոսրանում են այն մարդկանց շարքերը, ովքեր ահարկու, դժնդակ ու անմարդկային օրեր են ապրել ստալինյան «մահվան ճամբարներում»:
Սահում են տարիները, գաղտնազերծվում են պատմության փակ արխիվները: Եվ այսօր բռնադատվածների ժառանգներն են խռով հոգու մղումով «պեղում» դրանք:
ՀՀ զինված ուժերի շարքերում ծառայում են նաև բռնադատվածների ժառանգները, հսկում իրենց նախնիների երազած անկախ հայրենիքի սահմանները:

Անցյալը հնարավոր չէ փոխել, խմբագրել, առավել ևւս` պատմությունը: Այս իմաստով տեղին է վերհիշել արցախցիների հետևյալ թևավոր խոսքը. «Սուտը կարող է հազար ոտ ունենալ, բայց երբեք չի կարող լեռը բարձրանալ…»:
Իսկ հիմա ընթերցողներին ներկայացնեմ տարիներ առաջ Բաքվում տեղի ունեցած մի պատմություն, որը միաժամանակ թե՛ ողբերգականի և թե՛ կոմիկականի ժանրից է:

Օրերս հանդիսավորությամբ նշվեց ՀՀ ԶՈՒ ենթակա զորամասերից մեկի և առանձին հրետանային դիվիզիոնի կազմավորման 18-րդ տարեդարձը: Զորամասը կազմավորվել է 1996թ. մայիսի 21-ին պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանի հրամանով: Առաջին հրամանատար է նշանակվել «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանի ասպետ, գնդապետ Մուրադ Կիրակոսյանը: ՀՀ նախագահի հրամանագրով 2000թ. փետրվարի 22-ին գնդին հանձնվել է Մարտական դրոշ: Նույն թվականին գունդն անվանակոչվել է սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի անունով: Տոնի առթիվ Վազգեն Սարգսյանի անվան զորամաս այցելեցին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ, գեներալ-գնդապետ Յուրի Խաչատուրովը, բարձրաստիճան զինվորականներ, ԱԺ պատգամավորներ, մարզային և քաղաքային իշխանությունների ներկայացուցիչներ, հյուրեր:

Իմ ղեկավարած ոլորտում չկան մանրուքներ, եւ որպեսզի մեր զինվորն ու սպան առողջ ու պատշաճ տեսք ունենան, մենք` թիկունքայիններս, պետք է շատ աշխատենք, աշխատենք` չխնայելով մեզ: ԶՈՒ զինծառայողների թիկունքային ապահովումը բանակի ղեկավարության ամենօրյա ուշադրության եւ հոգածության առանցքում է: