Բանակի մասին խոսելիս հպարտությունից արցունքոտվում եմ: Առանց հզոր ու բարոյական բանակի մեր հայրենիքն ապագա չունի: Ես` անձամբ, ու մեր ոստիկանությունը քիչ ներդրում չունենք մեր բանակի ստեղծման ու կայացման մեջ, բայց էլի պարտք ենք ու պարտական: Հզոր բանակը մեզ ոգեշնչող ամենամեծ ակունքն է: Փառք սահման պահող զինվորին ու սպային, գեներալին ու նախարարին:

Հայկական բանակի զորամասերից մեկում արձանագրված ողբերգական դեպքն ու դրան հետեւած իրադարձությունները ցնցեցին հասարակությունը:
Հիշեցնենք, ըստ պաշտպանության նախարարության հաղորդագրության, մայիսի 15-ին, ժամը 15։30-ի սահմաններում ՀՀ ՊՆ N զորամասի պահակախմբի մուտքի դիտորդ, ժամկետային զինծառայող, շարքային Դավիթ Խաչատրյանն իրեն ամրակցված ԱԿՄ տեսակի ինքնաձիգից կրակոց էր արձակել, ինչի հետեւանքով պահակախմբում ընդգրկված ժամկետային զինծառայող, շարքային Լյուքս Ստեփանյանը գլխի շրջանում ստացած հրազենային վիրավորումից տեղում մահացել էր, իսկ նույն զորամասի ժամկետային զինծառայող, շարքային Հրաչյա Սարգսյանը գլխի շրջանում ստացել էր հրազենային վիրավորում։ Վերջինս ընդունվել է ՀՀ ՊՆ կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի վերակենդանացման բաժանմունք։

Երեք տասնամյակ առաջ, երբ ես ուսանող էի, երկրագնդի բնակչության թիվը չորս միլիարդ էր: Տնտեսագետները հաշվարկներ էին անում և հանրությանը համոզում, որ մեր մոլորակը կարող է կերակրել վեց միլիարդ մարդու: Այժմ երկրագնդի բնակչության թիվն անցել է յոթ միլիարդից, բայց դեռևս չեն սպառվել կենսապահովման հնարավորությունները: Փաստորեն, մեր մոլորակը, որը տիեզերքի մի փոքր մասնիկն է, ունի իր բնակիչների անխռով կյանքն ապահովելու անսպառ միջոցներ: Էլ ինչո՞ւ են մարդիկ կռվում, զանգվածաբար միմյանց սպանում: Անգամ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո չկանխվեց սպառազինությունների մրցավազքը, վերջ չտրվեցին պատերազմներին, չհաղթահարվեց ատելությունն ու անհանդուրժողականությունը ժողովուրդների ու պետությունների միջև: Քսանմեկերորդ դարում բռնության պատճառ են ժողովուրդների իրավունքների ոտնահարման փաստերը, նյութական բարիքների բաշխման անհամամասնությունները, մշակույթների բախումը, կրոնական անհանդուրժողականությունը…

Մայիսի 24-ին հանրապետության դպրոցներում նշվեց Վերջին զանգը: Ուսումնառության գործընթացը ամփոփեցին նաեւ ՀՀ ՊՆ Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում: Վարժարանի ավարտական դասարանի սաները, տոնական համազգեստ հագած, կանգնել էին շարքում: «Հավսա՛ր, զգա՛ստ» հրահանգից հետո նրանք դիմավորեցին պաշտպանության փոխնախարար Արա Նազարյանին, երգեցին Հայաստանի Հանրապետության հիմնը եւ ցուցադրեցին այն բոլոր հմտությունները, որ ձեռք են բերել ուսման ընթացքում:

Թուրքական (օսմանյան) կայսրությունը վերստեղծելու, դրա սահմանները մահմեդաբնակ բոլոր տարածքների հաշվին ընդլայնելու պանթյուրքական աշխարհաքաղաքական ծրագիրն իր հավակնոտությամբ զարմացնում է. չէ՞ որ այդ նպատակին հասնելու համար պետք է քայքայել այնպիսի պետություններ, ինչպիսիք են Ռուսաստանը, Չինաստանը, Հնդկաստանը, Իրանը և այլն: Մի՞թե ֆանտաստիկ երազանք չէ: Այնինչ պարզվում է, որ սուֆիզմի մեջ հատուկ նշանակություն ունի ցանկության անիրագործելիությունը. ինչքան անհասանելի է բաղձանքի առարկան, այնքան ավելի ուժեղ է ձգտումը, այնքան ավելի մեծ է սերը և սիրո տառապանքը, որը ծնվում է հոգևոր աղքատությունից` ֆաքրից:

Ադրբեջանը ռազմավարական առավելություն ունի՞ արդյոք Հայաստանի նկատմամբ. «Ռեգնում» լրատվական գործակալության կայքում այս հարցն է քննարկել մոսկովյան «Հայասա» վերլուծական կենտրոնի ռազմական փորձագետ Լեոնիդ Ներսիսյանը:
Նա գրում է, որ փորձագետների համար բավականին անսպասելի էին Երևանում 2011թ. ՀՀ Անկախության 20-ամյակին, ապա նաև 2012թ. Ստեփանակերտում Շուշիի ազատագրման 20-ամյակին նվիրված զորահանդեսներում ցուցադրված զինատեսակները, մասնավորապես՝ «Տոչկա-Ու» օպերատիվ-մարտավարական հրթիռային համալիրը (ՕՄՀՀ) և «Ռ-17» («Սկադ-Բ») բալիստիկ հրթիռները (հեռահարությունը` 300 կմ): «Ընդ որում՝ Հայաստանն ավելի շատ «Տոչկա-Ու» ՕՄՀՀ ունի, քան Ադրբեջանը, իսկ «Ռ-17» հրթիռների նման զինատեսակ Ադրբեջանն ընդհանրապես չունի»:

Լրացավ ՀՀ զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Ստեփան Ռուբենի Գալստյանի ծննդյան 50-ամյակը: Չեմ կարող չասել, որ Ստեփան Գալստյանը շատ սիրված ու հարգված անձնավորություն է ինչպես պաշտպանության նախարարության ու գլխավոր շտաբի ղեկավար կազմի, այնպես էլ ենթակա ստորաբաժանումների զինծառայողների, աշխատողների, նրան բոլոր ճանաչողների, մանավանդ Մարալիկի ազգաբնակչության համար: Նա կենսուրախ անձնավորություն է, խոսքը հումորով լի: Գործի մեջ ձգտում է մինչև վերջ խորամուխ լինել վարչությունների, բաժինների, զորամասերի խնդիրների մեջ և ստանձնել բոլոր բարդ հարցերի լուծման պատասխանատվությունը: Զինվորական բարձր կոչումն ու պաշտոնը չփոխեցին նրան, չազդեցին նրա նախասիրությունների, ձգտումների վրա: Նա իսկական ռազմական օդաչու է ու թռչելու, սավառնելու առիթը բաց չի թողնում, հաճախ էլ կատարում է ամենապատասխանատու թռիչքները, ինչպես 2011թ. սեպտեմբերի 21-ին, մեր երկրի անկախության քսանամյա տարեդարձի առթիվ անցկացված անմոռանալի զորահանդեսի ժամանակ: Այո, գեներալ-լեյտենանտ Ստեփան Գալստյանն էր գլխավորում զորահանդեսի մասնակից ՍՈՒ-25 ռազմական ինքնաթիռների մարտակարգը: