Ասում են՝ կյանքում զուսպ և ինքնամփոփ մարդիկ ընդունակ են վճռական քայլերի: Իսկ վճռականությունը որոշող պահին անում են ավելին, քան սպասվում էր… Այդպիսին էր նաև ՆԳՆ միլիցիայի հատուկ նշանակության ջոկատի կրտսեր սերժանտ Արմեն Վլադիմիրի Ջավախյանը:
Նրա կյանքի տարեգրությունն ամփոփված է մարդկային հիշողության խորաշերտերում առհավետ տպավորված ու անջնջելի քսանյոթ երկրային կյանքում: Նվիրյալ մարտիկ, որի էության մեջ ներդաշն միահյուսված էր սովորականն ու անսովորը, որը բնորոշ է միայն ընտրյալ անհատականություններին:

Քննադատությունն առաջընթացի նախապայմանն է: Բանակում, սակայն, քննադատելը և քննադատություն լսելը հեշտ չէ, ինչը բխում է կառույցի առանձնահատկությունից: Բրիտանացի ռազմական պատմաբան, բարեփոխիչ և ստրատեգ Բեզիլ Լիդլ-Հարտը (1895-1970) գրում է. «Այնպիսի կառույցում, ինչպիսին գործող բանակն է, աստիճանակարգված համակարգն ու սուբորդինացիայի սովորույթը, որոնք խիստ անհրաժեշտ են իրենց տեղում, բացառում են քննադատությունը շատ ավելի, քան որևէ այլ ոլորտում: Գիտնականի մտածելակերպով մարդու համար այս բանը հասկանալը դժվար է: Տեղին է մեջբերելը իմ սիրելի նախկին պետի կեսկատակ-կեսլուրջ արված զգուշացումը.«Դուք դեռ կիմանաք, որ գեներալներն այնքան զգայուն են, ինչքան պրիմադոննաները»: Դրանից հետո ես մեկ անգամ չէ, որ առիթ եմ ունեցել գնահատելու այդ արտահայտության իմաստնությունը»:

Բանակ-հասարակություն փոխադարձ կապի ամրապնդմանն էին ուղղված ապրիլի 15-ին Ազգային ժողովում տեղի ունեցած խորհրդարանական լսումները: Դրանց նախաձեռնողը ՀՀ ԱԺ պաշտպանության, ազգային անվտանգության և ներքին գործերի մշտական հանձնաժողովն էր: Լսումներին մասնակցում էին ԱԺ պատգամավորներ, պետական կառավարման տարբեր մարմինների, միջազգային և հայաստանյան հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, հայ և օտարերկրյա փորձագետներ, լրագրողներ։ Խորհրդարանական լսումների առաջին նիստում ներկայացվեցին ինստիտուցիոնալ տեսանկյունն ու բարեփոխումների առաջնահերթությունները, իսկ երկրորդ նիստում՝ քաղաքացիական հասարակության տեսանկյունը։

Որպես զինվորական՝ ես պարտավոր եմ առանց վիճարկելու կատարել կառավարության որոշումները, իսկ որպես մարդ, որպես քաղաքացի՝ կցանկանայի, որ 18 տարին լրացած բոլոր պատանիների համար ստեղծվեին մեկնարկային հավասար հնարավորություններ։ Կա նաև մեկ այլ խնդիր. 21-22 տարեկան պատանու համար հոգեբանորեն դժվար է ծառայել 18 տարեկանների հետ, առավել ևս՝ 18 տարեկան սերժանտի հրամանատարության ներքո։ Այդուհանդերձ, ինձ համար ամենակարևորը երևույթի բարոյական հնչերանգն է՝ հայրենիքի պաշտպանելու պարտքի առաջ բոլորը հավասար են, հայրենիքի պաշտպանության գործին ստորադասվում է ամեն ինչ։

Մարտական հերթապահություն կատարող զորամասի առջև դրված առաջադրանքներից թերևս ամենից կարևորը մարտական հերթափոխը ժամանակին և անսխալ իրականացնելն է, որը պատասխանատուներից պահանջում է արհեստավարժ մոտեցում, կազմակերպչական և մասնագիտական բարձր որակներ։ Եթե նկատենք, որ բանակում առհասարակ չեն լինում շատ ու քիչ կարևոր գործառույթներ, նույնիսկ այս դեպքում մարտական հերթափոխի ճշգրիտ իրականացումը մարտական խնդրի կատարման տեսանկյունից եղել ու մնում է ամենագլխավորն ու առաջնայինը, ինչը քաջ գիտակցում են գնդապետ Վ.Ասատրյանի հրամանատարությամբ մեր Հայրենիքի հյուսիսարևելյան սահմանի բավականին վտանգավոր մի հատվածի պահպանությունն ու պաշտպանությունն ստանձնած զորամասի ստորաբաժանումները։

Արցախյան պատերազմի մասնակից, մահապարտների «Արծիվ» գումարտակի մարտիկ Աղասի Կարապետյանը ապրիլի 7-ին ֆեյսբուքյան իր էջում ընթերցողներին էր դիմել օգնության խնդրանքով. «Այսօր` իմ ծննդյան օրը, որը համընկնում է Մայրության և գեղեցկության տոնի հետ, կարծես կրկնակի տոն պետք է լիներ ընտանիքիս ու հատկապես մորս համար, բայց, ցավոք, …հայտնվել եմ մի իրավիճակում, որից չեմ կարողանում միայնակ ելք գտնել:

Բանակում ծառայելու այս տարիների ընթացքում սահմանամերձ գրեթե բոլոր զորամասերում եղել եմ։ Եղել եմ ոչ մեկ անգամ և ամեն անգամ նկատել եմ կատարված յուրաքանչյուր դրական տեղաշարժ՝ զորամասում առկա բարոյահոգեբանական մթնոլորտից մինչև մարտական հերթապահության ճշգրիտ կատարում։ Բացառություն չէ և մեր Հայրենիքի հյուսիսարևելյան սահմանները պաշտպանող այս զորամասը, որի հրամանատարությունը վստահվել է զինվորականության երիտասարդ սերնդի խոստումնալից ներկայացուցիչներից մեկին` գնդապետ Վ. Ասատրյանին։ Երիտասարդ հրամանատարը քաջ գիտակցում է, թե մարտական փառահեղ ավանդույթներ և ուղի անցած ինչ զորամասի հրամանատարություն է իրեն վստահված, զորամաս, որը անցած տարիներին ղեկավարել են հայոց զինուժի կայացման գործում անուրանալի ավանդ ունեցած զինվորականներ։