«Հայաստան, երկիր դրախտավայր»… Հիացել-սիրել-երկրպագել է բանաստեղծը, հերոսության չի կոչել, այս քարքարոտ-դժվար հողը պահելու պատգամ չի տվել սերունդներին… Երկիր դրախտավայր՝ ասել է, ու մենք հասկացել ենք, որ մեր բաժինն այստեղ է, այս փոքրիկ, քարակոփ, հարազատ հողի վրա, այստեղ է մեր դրախտը, մեր տունը, մեր արմատը։ Մեր հայրենիքը:

Փոքրիկ Լեան օրեր առաջ է լույս աշխարհ եկել, ընտանիքի երրորդ աղջիկն է: Հայրիկը աղջնակին դեռ չի տեսել, փոքրիկի ձայնը միայն հեռախոսով է լսել: Նա հիմա առաջնագծում է:

Հայրենասեր, հաստատակամ, խիզախ ու վճռական: Ազնվացեղ ու գեղեցիկ՝ ինչպես իր ժողովուրդը: Աչքերի մեջ՝ հայրենի երկնի կապույտը, հայացքի մեջ՝ լույս, հավատ ու լավատեսություն: Այն լույսը, որ ինքը պիտի զատի խավարից՝ զենքով, կամքով, կյանքով:

Զինկոմիսարիատների հարակից տարածքներում ամեն օր, վաղ առավոտից մինչեւ ուշ գիշեր, չի դադարում մարդկանց հոսքը:

Առաջին իսկ օրվանից հայ-ադրբեջանական պատերազմում սկսեցին զոհվել իմ հայրենակից թալիշները։ Արցունքներից խեղդված եւ ներքին տարտամ մղումից դրդված՝ որոշեցի մեկնել ռազմաճակատ, որպեսզի սեփական աչքերով տեսնեմ ժողովրդիս ողբերգությունը եւ, հնարավորության չափով, օգնեմ ալիեւյան խունտայի ձեռքով մահվան քշվող հայրենակիցներիս։

Հայկական բանակի զինվոր Դավիթ Գրիգորյանը մեր հողը մտած թուրք-ադրբեջանական ահաբեկչական հարձակումը հետ մղելիս ոչնչացրել է թշնամու 15 տանկ, 1 ՀՄՄ և Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանի հրամանագրով արժանացել է «Արցախի հերոսի» կոչման։

Կենտրոնական զինվորական հավաքակայանում ենք, որտեղ ՀՀ վարչապետի ուղերձից հետո ամեն րոպե ավելանում է ռազմաճակատ մեկնելու պատրաստակամություն հայտնած՝ վերջին մեկ տարվա ընթացքում պարտադիր ժամկետային զինծառայությունից զորացրված երիտասարդների հոսքը: