Դժվար է հիշել մի զորակոչ, երբ Եղեգնաձորի տարածքային զինկոմիսարիատը պլանային առաջադրանքները կատարած չլինի։ Պարզապես սահմանամերձ այս շրջանում՝ բանակում, թե բանակից դուրս, զինծառայող, թե խաղողագործ, բոլորն են իրենց զինվոր, երկրի պաշտպան համարում։ Զորակոչը լուսաբանելու համար Եղեգնաձորի զինկոմիսարիատ մեր այցը հանկարծակի էր, որովհետեւ գործուղման ծրագրի մեջ չէր, եւ նույնիսկ չգիտեինք էլ՝ այդ օրն այնտեղ զորակոչ կա՞, թե՞ ոչ։ Իսկ երբ տեղ հասանք, պարզվեց, որ զորակոչային բաժանմունքի պետ կապիտան Գագիկ Գրիգորյանի ղեկավարությամբ զինակոչիկները գնացել են քաղաքի սուրբ Աստվածածին եկեղեցի՝ զինծառայության մեկնելուց առաջ Աստծո օրհնությունը ստանալու։

Հունիսի 3-ին մեծ շուքով նշվեց «Փոքր Մհեր» կրթահամալիրի ստեղծման 10-ամյակը: Հարազատ կրթօջախում տեղի ունեցած հանդիսավոր տողանից հետո հայկազուններն այցելեցին Ծիծեռնակաբերդ` հարգանքի տուրք մատուցելու Եղեռնի զոհերի, ազգային հերոս Մովսես Գորգիսյանի, Երվանդ Սաղումյանի, Սամվել Գեւորգյանի, Մուշեղ Մխոյանի եւ Էդիկ Մարկոսյանի հիշատակին։ Ապա երթը շարունակվեց դեպի Եռաբլուր, այստեղ նրանց դիմավորեցին Հայրենական մեծ պատերազմի, մեր նորօրյա ազատամարտի վետերանները, բարձրաստիճան սպաներ, եւ միասին ծաղկեպսակ դրեցին Արցախյան պատերազմում զոհված քաջորդիների, Անդրանիկ Զորավարի եւ Վազգեն Սպարապետի շիրիմներին։ Հաջորդ կանգառը հայոց մեծերի պանթեոնն էր։

«Վրաններում էինք պարապմունքներ անցկացնում. երեխաները մեկում դասերն էին պարապում, մյուսում՝ ճաշում, երրորդում՝ քնում։ Վառարան էինք վառում, ծուխը լցվում էր ներս։ Ընդամենը 40 սան ունեինք։ Ուսուցիչները գնահատում էին երեխաներին` մատյանները ծնկների վրա դրած։ Պայմաններ չկային, նորմալ գույք չկար։ Բայց կար մեծ սեր, կար նվիրում»,- հիշում են կրթահամալիրում առաջին օրից աշխատողները։

Հունիսի չորսին հանդիսավորությամբ նշվեց գնդապետ Ա. Մուրադյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի կազմավորման տասնհինգերորդ տարեդարձը։ Միջոցառմանը ներկա էին զորամիավորման հրամանատար գեներալ-մայոր Պողոս Պողոսյանը, Վայոց Ձորի մարզպետ Սերգեյ Բագրատյանը, ՊՄՏԸ խորհրդի նախագահ գեներալ-մայոր Արկադի Տեր-Թադեւոսյանը, զորամասի նախկին հրամանատարներ, գնդապետներ Վագիֆ Համբարձումյանը, Հովիկ Օհանյանը, Տիգրան Փարվանյանը, նախկին զինծառայողներ, երկրապահ կամավորականներ, մարզի համայնքների ղեկավարներ, հիմնարկ-ձեռնարկությունների, կազմակերպությունների աշխատողներ, զինվորների հարազատներ։

Էլմիրա Աղայանի բնակարանը թանգարան է հիշեցնում՝ ազատամարտի օրերի մասունքներով սրբագործված։ Շուրջ 20 տարվա վաղեմության լուսանկարները, մարտական պարգեւներն ու նամակները, պատվոգրերն ու շնորհակալագրերը պատերազմի վետերանի ռազմաճակատային կյանքն են ամբողջացնում՝ հպարտության զգացումով համակելով նրան։
Պահեստազորի գնդապետ է Էլմիրա Աղայանը։ Ապրում է Ստեփանակերտում։ Այնտեղ է ծնվել, բազմազավակ ընտանիքում։

Զինվորական ծառայությունը համարում եմ իմ կյանքի ամենակարեւոր շրջանը, որն անցնում եմ գիտակցաբար եւ պատվով։ Ինչպես ցանկացած գործի սկիզբ, ծառայությանս սկիզբն էլ փոքր-ինչ դժվար ստացվեց (նկատի ունեմ նոր միջավայրին հարմարվելու դժվարությունը)։ Ծառայությանս մեկ տարին անցել է, եւ այսօր ուզում եմ անկեղծորեն խոստովանել՝ ամենեւին էլ չեմ զղջում, որ արտերկրում հաստատվելու եւ ուսումս շարունակելու հնարավորություն ունենալով, գերադասեցի մնալ հայրենիքում եւ զորակոչվել բանակ։

Արցախյան պատերազմն էլ ծնեց շատ հերոսներ, նրանցից շատերն ընկան անարգ թշնամու գնդակից, բայց ազատ ու պատվաբեր ապրելու նրանց փայլը դեռ կլուսավորի բազմաթիվ սերունդների ճանապարհը: Իոսիֆը վաղ հասակից զրկվել էր հորից, հայրական գուրգուրանք չէր տեսել, բայց դրա փոխարեն հրաշալի մայր ուներ, որ ոչինչ չէր խնայում միակ զավակի համար: Ինչպես Իոսիֆն էր հաճախ կրկնում, այն, ինչին հասել էր, պարտական է մորը, որը որդու համար, առաջին հերթին, կաթի հետ ներարկել էր լավը, բարին, ազնվությունն ու հավատարմությունը: