ԼՂՀ ԱԺ փոխնախագահ Արթուր Թովմասյանի խոսքով, Ադրբեջանի ռազմական բյուջեն շարքային ղարաբաղցուն չի հետաքրքրում:
«1990-ականների սկզբին Ադրբեջանը ռազմական տեխնիկայի առավելություն ուներ մեր նկատմամբ, տեսանք, թե ինչ եղավ,- ասել է նա:- Թող հիշեն 1994թ. Բիշքեկի համաձայնագիրը, երբ եկել ու խնդրում էին, որ ստորագրենք այն: Միշտ չէ, որ ռազմական տեխնիկայի առավելությունն է որոշում մարտի ելքը: Համաշխարհային փորձը բազմիցս դա ապացուցել է»,- «panorama.am»-ին ասել է արցախցի խորհրդարանականը:

Կովկասի հարցերով փորձագետ, «Alte Et Certe»-ի ղեկավար Անդրեյ Եպիֆանցեւի կարծիքով, Լեռնային Ղարաբաղում լայնամասշտաբ ռազմական գործողություններ չեն ծավալվի, առավել եւս՝ երկու կողմի հսկայական ուժերի մասնակցությամբ: Նրա խոսքով, Ադրբեջանը հնարավորություն ունի հաղթելու միայն բլիցկրիգի (կայծակնային պատերազմ) դեպքում, իսկ այդպիսի պատերազմ հնարավոր չէ:

ՌԴ Աշխարհաքաղաքական հիմնախնդիրների ակադեմիայի փոխնախագահ Արայիկ Սարգսյանի կարծիքով, Ղարաբաղյան հիմնահարցի կարգավորման երկու հնարավոր զարգացում կա. պահպանել գործող «ստատուս-քվոն» կամ էլ ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը:
«Եթե Հայաստանը որոշի ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը, ապա ՄԱԿ-ի անդամ երկու տասնյակից ավելի պետություններ անպայման կմիանան ճանաչման գործընթացին»,- ասել է Ա.Սարգսյանը: Նրա կարծիքով, այդ քայլի հետևանքը կարող է լինել կա՛մ պատերազմը, կա՛մ բանակցությունների շարունակումը այլ ձևաչափով:

Կովկասի ինստիտուտի փոխտնօրեն Սերգեյ Մինասյանի խոսքով, Հայաստանը զարգացնում է հեռահար ոչնչացման հրթիռային համակարգերը, ինչի ապացույցն են սեպտեմբերի 21-ին Երեւանում կայացած զինվորական շքերթում ցուցադրված մեծ հեռահարության «СКАД» եւ «Смерч» համակարգերը: Ինչ վերաբերում է «Փոթորիկ» համակարգերը չցուցադրելու պատճառին, ապա Մինասյանը մատնանշել է այսպես կոչված «անորոշության ռազմավարության» հայեցակարգը, ըստ որի՝ ամենահզոր զինատեսակը չի ցուցադրվում՝ հավանական հակառակորդի գործողությունները դժվարացնելու […]

Հրաձգային զենքի ի հայտ գալու առաջին իսկ օրից զինվորները կամեցել են կրակել շատ դիպուկ: Ի վերջո բազմազան միջոցների փնտրտուքը հանգեցրել է օպտիկական նշանոցի ստեղծմանը, որ արդեն 1800-ականների վերջերից լայնորեն կիրառվում էր: Անգլիացի փորձառու որսորդներից կազմված առաջին դիպուկահար ստորաբաժանումները սկզբում, բացի դիպուկ կրակելուց, այլ բան չէին անում, սակայն ժամանակը ցույց տվեց, որ միայն դիպուկ կրակը բավական չէ: Ժամանակի հետ դիպուկահարի մասնագիտությունը դարձավ լուրջ մարտարվեստ, որը պահանջում է բազում յուրահատուկ հմտություններ:

«Հայ զինվորի» հյուրասրահում զորամասի հրամանատար գնդապետ ՍԱՀԱԿ ՍԱՀԱԿՅԱՆՆ է -Պարոն գնդապետ, մեր զրույցն ուզում եմ սկսել շնորհավորանքով. սեպտեմբերի 21-ին՝ անկախության 20-րդ տարեդարձի առթիվ, հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանը Ձեզ պարգեւատրեց «Մարտական ծառայության» մեդալով։ Դա Ձեր առաջի՞ն կառավարական պարգեւն էր։ -Երկրորդը։ Առաջինը «Արիության» մեդալն է, որով պարգեւատրվել եմ դեռեւս 1999թ., երբ գումարտակի հրամանատար էի։ -Մի ամբողջ օր […]

…Երբ իրադարձությունները ծածկված են երկաթյա վարագույրի հետեւում, թվում է, թե դրանք չկան էլ իսկի… Աստված գիտե, թե Սովետ Միությունում տարեկան քանի ինքնաթիռ էր ընկնում, իսկ մենք դրա մասին իմանում էինք, եթե զոհվողը մեր հարազատն էր, ազգականն ու հարեւանը… կամ թե մի ամբողջ հավաքական…
… ու թվում էր, թե Սովետում ինքնաթիռները չեն ընկնում, չեն բախվում գնացքները, ու նավերը չեն խորտակվում…
…Երբ տարիներ անց ամեն օր լսում ես նախկին Սովետի տարածքում այստեղ-այնտեղ խորտակվող ինքնաթիռի, «ցխվող» գնացքի ու սուզվող նավի մասին, արթնանում են հին ու նոր վախերդ, արթնանում են ու մոռացնել են տալիս, որ ավիացիան, ա՛խր, եղել ու մնում է տրանսպորտի ամենահուսալի միջոցը…