Օրգանիզմի գոյությունը հնարավոր չէ առանց նրա գործունեությունը կարգավորելու եւ համակարգելու։ Այդ գործընթացում առաջնային դերը պատկանում է նյարդային համակարգին,- նշեց բժիշկը։ -Նյարդային համակարգը մարդու հոգեկան գործունեության (մտածելու ունակության, խոսքի, սոցիալական վարքագծի բարդ ձեւերի) նյութական հիմքն է։ Նյարդային համակարգը պայմանականորեն կարելի է բաժանել երկու խմբի` կենտրոնական (գլխուղեղ, ողնուղեղ) եւ ծայրամասային (բուն նյարդերը, նյարդային հանգույցները եւ նյարդային վերջույթները)։ Նյարդային համակարգի հիվանդությունները տարբեր կերպ կարող են արտահայտվել` անկման ախտանշաններով, գրգռմամբ, նյարդային համակարգի կարեւոր` ինտեգրման ֆունկցիայի խանգարումներով եւ այլն։

Շտաբի պետ փոխգնդապետ Կարեն Սերոբյանը, բնութագրելով լավագույն զինվորներին, գովեստի խոսքեր «չխնայեց» հատկապես սերժանտ Արգիշտի Մակարյանի հասցեին. «Բանիմաց է, հայրենասեր, օրինակելի զինծառայող»։ Արգիշտին պատմում է իր ծննդավայրից, իր մանկությունից.
…Մեր գյուղը կոչվում է Չինարի` հսկա ծառի անունով։ Ծառը ծերացել է, սակայն գեղեցիկ է, հպարտ, նաեւ խորախորհուրդ` մոմի ծխից սեւացած ու մոմի լույսերից բոցկլտացող իր դարավոր փչակով։

Գագիկ թոռան զոհվելուց 10 օր անց մահացավ Սեդրակ պապը։ Արփիկ տատը ապրեց եւս տասը տարի, սակայն պատահականությամբ, թե նախախնամության կամքով մահացավ նույն ամսին՝ դեկտեմբերին։ Նրանք Զանգեզուրի Տեղ գյուղի ծնունդ էին ու տեղափոխվել-ապրում էին Գորիս քաղաքում։
Աշխարհ բերեցին 5 երեխա` 4 աղջիկ` Աստղիկ, Սեդա, Սվետա, Ալլա եւ մեկ արու զավակ՝ Ստեփան։ 15 թոռ եւ նույնքան էլ ծոռներ ունեն։

Արդ, ողջ առաքինության հիմքը խոնարհությունն է, եւ բոլոր սուրբերը խոնարհությամբ են հաճո եղել Աստծուն։ Ինչպես Աբրահամն էր խոնարհվում եւ ասում. «Ես հող եմ ու մոխիր» [Ծն. ԺԸ 27], դրա համար նահապետների գլուխ եղավ։ Այսպես ու Դավիթն էր ասում. «Ես որդ եմ ու ոչ մարդ, նախատինք եմ մարդկանց համար» [Սաղմ. ԻԱ 7], դրա համար Աստծուց մարգարեության շնորհ ստացավ եւ կանչվեց ժողովրդին թագավորելու։ Այսպես եւ Եսային էր ասում. «Վա՜յ ինձ, որովհետեւ պիղծ շուրթեր ունեմ» [Ես. Զ5], դրա համար աստվածաբան կոչվեց մարգարեների մեջ։

1991 թվականն էր, ես դեռ ոչ մի առիթ չէի ունեցել լսելու Աստծո փրկության խոսքը։ Մի օր մեր տանը նստած էինք մեծ եղբորս ու հարեւանի երկու աղջիկների հետ, որոնցից մեկը պատմության ուսուցիչ էր, մյուսը՝ գրադարանավարուհի, ու տարբեր թեմաների շուրջը զրուցում էինք։ Չգիտեմ ինչու զրույցի վերջում հարց բարձրացավ Աստծո գոյության մասին։ Յուրաքանչյուրս հայտնում էինք մեր անձնական կարծիքները։ Ես ու պատմության ուսուցչուհին ընդունում էինք, որ Աստված կա, իսկ եղբայրս ու գրադարանավարուհին պնդում էին, որ Աստված գոյություն չունի։

Մի աշխարհական ականատես եղավ մի քահանայի, որ շնությամբ էր զբաղվում, սակայն երբ հաջորդ օրը քահանան պատարագ էր մատուցում, հույսով, առանց երկմտելու գնաց նրա մոտ եւ նրա ձեռքով հաղորդվեց։ Եվ հաղորդությունից հետո քահանային աղաչում էր, որ իր բորոտությամբ վարակված ճակատը խաչակնքի, ինչը երբ արեց, բորոտությունը կեղեւի պես ընկավ, եւ ճակատն առողջացավ։

Մեր ժամանակակիցների մեծամասնությունը կարծում է, թե կամիկաձեները համաշխարհային թատերաբեմ իջան Երկրորդ համաշխարհայինի ընթացքում, Ճապոնիայի և ԱՄՆ-ի մղած կատաղի մարտերի ժամանակ: Իրականությունն այլ է. «կամիկաձե» հասկացությունը երևան է եկել դեռևս 13-րդ դարում և բառացի նշանակում է «աստվածային քամի»: Սրա ծագումը կապվում է մի բացարձակ անհավանական պատմության հետ, որն առնչվում է վայրագ Չինգիզխանի թոռներից մեկի` Բաթու խանի հարազատ եղբայր Քուբիլայի հետ (23.IX.1215-18.II.1294):