Հայ ազգը վառ անհատականությունների պակաս երբեք չի ունեցել, բայց միշտ էլ զգացել է պետականամետ այնպիսի գործիչների կարիք, որոնք, համատեղելով ռազմական, քաղաքական ու ստեղծագործական գործունեությունը, նաև բացել են ազգի առջև ծառացած հրատապ խնդիրներին հասնելու ճանապարհը։ Ազատագրական պայքարի վերելքի ամեն մի շրջան ծնում է իր հերոսներին, իսկ հերոսների շարքից առանձնանում է Առաջնորդը… Ավաղ, մեր ժողովուրդը հաճախ ժամանակին չի ճանաչել իր Առաջնորդին, և հենց դա էլ եղել է նրա դժբախտությունը։ Մեր պատմությունը վկա։

1993 թվականն էր: Արցախյան պատերազմը հուժկու ալիքով տարածվել և ընդգրկել էր մեր երկրի սահմանամերձ շրջանները: Նորաստեղծ ազգային բանակը, որ ծնվել էր ժողովրդական ցասումից, օրեցօր կազմավորվելու և հզորանալու, իր ստորաբաժանումները ստեղծելու հիմնախնդիր ուներ: Պատերազմական տարածքում միայն կամավորական ջոկատներով, առանց միացյալ և համադրված հրամանատարության, զինվորական կարգապահության և հզոր զինտեխնիկայի այլևս հնարավոր չէր պաշտպանել սահմանները, շահել պատերազմը: Այդ իսկ անհրաժեշտությամբ, 1993թ. հունվարի 25-ին ՀՀ Սահմանապահ ուժերի պայմանագրային գումարտակի հիման վրա կազմավորվեց առանձին մոտոհրաձգային գունդը, այնուհետեւ, նույն թվականի փետրվարի 23-ին` զորամասը:

Գնդապետ Ա. Պետրոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասն այն ամուր կամուրջն է, որը թիկունքը կապում է առաջնագծի հետ, ապահովում է մարտական զորամասերի անխափան գործունեությունը։ Բարեբախտաբար, այդ կամուրջը շատ ամուր է և մշտապես կատարելագործվելով, ամրանալով՝ ամբողջությամբ կատարում է առաջադրվող խնդիրները։ Պլանային աշխատանքները, հրամանները ժամանակին և բարձր որակով կատարելու համար 2011թ. զորամասը ճանաչվեց լավագույնը և վերջին չորս տարիների ընթացքում երրորդ անգամ պարգևատրվեց պատվադրոշով։

Զինված ուժերի կազմավորման 20-ամյակի առթիվ Մանկավարժական համալսարանի ուսանողական խորհրդի նախաձեռնությամբ փետրվարի 26-ին կազմակերպվեց ուսանողների այցելություն Տավուշի մարզի սահմանային զորամաս: Մասնակիցները մեծ ոգեւորությամբ եւ անտրտունջ հաղթահարեցին ճանապարհը: Զորամասում ուսանողներին սպասում էին հարյուրավոր զինվորներն ու զորամասի հրամանատարական կազմը:

Նրա անունն արտաբերելն անգամ բավական է, որ յուրաքանչյուրիս աչքի առաջ հառնի մարդկային հզոր կերպարանքը: Նա շատ վաղ տարիքից և ամբողջությամբ նվիրվել է ազգային խնդիրների լուծմանը, ուստի դժվարանում ենք առանձնացնել այն սահմանը, որը կբաժաներ նրա անձնականը ազգայինից` դրանք կարծես տարրալուծելով միմյանց մեջ: Նժդեհը 17 տարեկանից միանում է ազատագրական շարժմանը, նվիրվում ցարիզմի և սուլթանականության դեմ հեղափոխության գործին` ընդգծելով իր առաջնագույն նպատակը` պայքարել հանուն անկախ Հայաստանի և ծառայել Հայրենիքի բարօրությանը: Այս նպատակը կարմիր թելի նման անցնում է նրա ողջ կյանքի և գործունեության միջով:

Փետրվարի 10-ին Այգեզարդ համայնքի Արարատ Ղարիբյանի անվան դպրոցը և Արտաշատի ԵԿՄ-ն նշեցին Արցախյան պատերազմի ազատամարտիկ Կոստան-Ավետիս Հարությունյանի մահվան 20-րդ տարելիցը: Հիշատակի օրվա առիթով Այգեզարդում էին Արարատի մարզպետ Էդիկ Բարսեղյանը, ԵԿՄ անդամներ:

Փետրվարի 25-ը Անդրանիկ Օզանյանի ծննդյան օրն է: Այս տարի լրանում է մեծ Զորավարի ծննդյան 147-ամյակը: Այս հիշարժան օրվա առթիվ որոշեցինք անդրադառնալ ոչ թե նրա հերոսական ուղուն եւ թվարկել նրա սխրագործությունները, այլ ընթերցողին պատմել Զորավարի ծննդավայր Շապին Գարահիսար քաղաքի մասին եւ ներկայացնել նրա Օզանյան ազգանվան մեկնաբանությունը: