Անցել է արդեն 20 տարի եւ տարբեր բնակավայրերում՝ Ճամբարակում, Դրախտիկում, Շորժայում, Աղբերքում, Այգուտում ապրող արծվաշենցիները երբեք չեն մոռանում իրենց գերված ծննդավայրը։ Հավատարիմ իրենց արարչագործ խառնվածքին՝ տուն-տեղ են դրել, դիմակայել գաղթականի դաժան բախտին եւ ի լուր աշխարհի, ի հեճուկս թշնամու ավետել, որ ուժ ունեն արարելու, ապրելու, եւ որքան էլ անցնի ժամանակը՝ մի օր գալու է ժամերի ժամը՝ ծննդավայր տանող ճանապարհով քայլելու է արծվաշենցին։

Հանրապետության հյուսիսարեւելյան տարածաշրջանը, որին շատերը «Հայկական Շվեյցարիա» են անվանում, առանձնանում է ոչ միայն տպավորիչ բնությամբ, այլ նաեւ աշխատասեր մարդկանցով։ Պատերազմի տարիներին տան հացի վերջին կտորը նրանք երկրապահի ու դեռ չձեւավորված բանակի զինվորի հետ էին կիսում։ Այստեղի հողերը, որոնք հիմնականում թեքությունների վրա են, ամբողջովին մշակված են։ Ասում եմ՝ հողի բերքը աշխատավարձի հետ վատ չի։

Օգոստոսի 14-ին Սևանա լճի «Կապուտակ Սևան» հանգստյան գոտում բացվեց հուշաքար` նվիրված Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի և ՌԴ գեներալ Ալեքսեյ Տրետյակովի համատեղ լողանցմանը: 1997թ. օգոստոսի 14-ին Սպարապետն ու ռուս գեներալը հուշաքարի տեղադրման վայրից լողալով դուրս եկան Սևանի թերակղզու ափ:

Գոռ Ավալյանի հրամանատարությամբ գործող գումարտակում ենք։ Գումարտակը մեր այցելությունից մի քանի օր առաջ է վերադարձել առաջնագծից եւ, առանց ժամանակ կորցնելու, անձնակազմը ձեռնամուխ է եղել մարտական պատրաստության պլանով նախատեսված նոր ուսումնական փուլի պարապմունքների անցկացմանը։
Փոխգնդապետ Գ. Ավալյանը այս գումարտակի հրամանատար է նշանակվել երկու տարի առաջ։

Ես ծնվել եմ «պատերազմի տարին»՝ տատս այդպես էլ ասում էր՝ պատերազմի տարի, հետո գորովանքով նայում էր մորս ու ավելացնում. «Մենակ մորդ մտքով կանցներ երեխա բերել էն տարին»… Էն տարին 1993 էր։ Ես չեմ հիշում ցուրտը, խավարը, սովը… Բայց շատ լավ եմ հիշում հորս զրույցները Հայրենիքի ու Պատերազմի մասին։ Այս երկուսը՝ Հայրենիքն ու Պատերազմը, իմ մանկության ամենակարեւոր դեմքերն էին ու ամենավառ կերպարները։

Առաջին բանակային զորամիավորման սպայակազմում քիչ չեն Արցախյան ազատամարտի բովով անցած, մարտական հարուստ կենսագրություն ունեցող զինծառայողները, որոնք իրենց անձնական փորձից գիտեն` սպայի համար զինվորը նույնքան թանկ է, որքան ծնողի համար` հարազատ զավակը:
Ասված խոսք է` տղամարդը կյանքում երդվում է մեկ անգամ, և դա տեղի է ունենում բանակում:

Գաղտնիք չէ` դասակի հրամանատարը ծառայական աստիճանակարգում իր ուրույն ու կարևոր տեղն է զբաղեցնում, որի պաշտոնը սպայական առաջընթացի ճանապարհին յուրահատուկ ցատկահարթակ է, որից սկսվում է ամեն մի սպայի կայացումը: Ինչքան ամուր հիմք դրվի, ինչքան գիտելիքների ու փորձառության մեծ պաշար կուտակվի այդ շրջանում, այնքան ավելի հեշտ կլինի ավելի բարձր պաշտոններում ծառայելը: