Դավիթ Խաչմանուկյանին ճանաչում եմ երեք տարեկանից։ Նրա հայրը՝ Հենրիկ Խաչմանուկյանը, զինվորական էր։ Մենք ընտանիքներով մտերիմ էինք ու, կարելի է ասել, Դավիթն իմ աչքի առաջ է մեծացել։ Աչքաբաց, աշխույժ երեխա էր։ Հայրը շատ խստապահանջ էր և օրինավոր ու որդուն դաստիարակում էր ամենայն բծախնդրությամբ։ Դավիթն ու հայրը շատ մտերիմ էին, միևնույն ժամանակ Դավիթը խորին ակնածանքով էր վերաբերվում հորը։ Պատանեկան տարիներին աչքի էր ընկնում հասունությամբ ու ինքնուրույնությամբ։ Նա ուսանել է Բաքվի ռազմական ուսումնարանում։ Այդ տարիներին ես նույնպես Բաքվում էի ծառայության բերումով ու առիթ ունեի հաճախ շփվելու Դավիթի հետ։

Խունացած լուսանկարում Գեղամն է իր մարտական ընկերների և ադրբեջանցի 6 գերիների հետ։ Գերիները հայացքները խոնարհել են։ Լուսանկարչական խցիկին են նայում միայն մեր տղաները՝ հաղթանակած, երկար մորուքներով, բոցավառ աչքերով։ Լուսանկարը ծոցագրպանից հանելով՝ Գեղամ Աբրահամյանը պատմում է.

Առաջին հայերը Ֆիլիպինյան կղզիներում հայտնվել են դեռեւս 16□րդ դարի առաջին կեսին։ Հիմնականում եղել են վաճառականներ՝ իրենց գործակիցներով։
1571թ. Ֆիլիպինյան կղզիները գաղութացվեցին իսպանացիների կողմից, եւ այդ ժամանակից սկսած՝ հայ վաճառականության հոսքն այնտեղ զգալիորեն ուժեղանում է։ Պատճառը հայերին տրվող արտոնություններն էին։
Հետաքրքիր է հետեւյալ փաստը. կայսերական հրամանով՝ բոլոր օտարազգիներին խստիվ արգելված էր մուտք գործել Ֆիլիպիններ, բացի հայերից։ Ավելին, նրանք ոչ միայն ունեին ազատ ելումուտի իրավունք, այլեւ հովանավորվում էին տեղական իշխանության կողմից։ Այստեղ էլ կար ծանրակշիռ պատճառ՝ հայերը լավ, ազնիվ վաճառականներ էին, եւ նրանցից միայն շահ կարելի էր սպասել։

Իշխանասարի վառվող թագը եւ Որոտանի խուլ հառաչը ուղեկցում է ինձ, որպես այս հողակտորին կապող անքակտելի կարոտ ու մինչ մահ ինձ ուղեկցող երազ, որը հասկանում եմ այն ժամանակ, երբ հողի ու քո միասնությունը հեռու չէ, երբ հասկանում եմ, որ այդ երազը կրկնվել չի կարող, եւ որ դու վաղվա հողն ես…

Տաղավար տոների երկրորդ օրը նվիրված է հավատով ի Քրիստոս ննջածների հիշատակին, ովքեր այս բոլոր հանդիսավոր օրերին մեզ տոնակից են լինում, բարեխոսում են մեզ համար, և նրանց աղոթքները ելնում են Աստծու առջև (տե՛ս Հայտ. Ը 4): Թեպետ արդարների հոգիներն ունեն անմահության հաստատ հույսը և գտնվում են Աստծու ձեռքում, խաղաղության մեջ (տե՛ս Իմաստ. Գ 1), սակայն նրանք պսակի դեռևս չեն արժանացել (տե՛ս Հայտ. Զ 9-11), ինչպես և մեղավորները` տանջանքների (տե՛ս Բ Պետ. Բ 4,9), մինչև որ բոլորս էլ մեր վախճանին հասնենք` ըստ առաքյալի խոսքի. «Սրանք ամենքը հավատի մեջ վկայված լինելով հանդերձ, չընդունեցին խոստումը: Աստված մեզ համար ավելի լավն էր նախատեսել, որպեսզի առանց մեզ դրանք չկատարվեն» (Եբր. ԺԱ 39-40): Քանի որ որդեսեր Հայրը սպասում է, մինչև որ Իր բոլոր զավակները կհավաքվեն և այնժամ յուրաքանչյուրիս կտա իր հասանելիքը:

Հարգելի՛ «Հայ զինվոր»
Օգոստոսի 30-ին բազմամարդ էր Գեղարքունիքի մարզի Վահան գյուղի զոհված ազատամարտիկների հիշատակին կառուցված հուշահամալիրը, որտեղ ամփոփված են վահանցի 15 և 1 արծվաշենցի քաջազուն տղաներ։ Նշվում էր Վահանի սահմանահատվածի պաշտպանության ժամանակ զոհված բոլոր քաջորդիների հիշատակի 20-րդ տարելիցը և «Ուղեկալի» ետ գրավման 20-րդ տարին։

Նոր ուսումնական տարվա շեմին Երևանի թիվ 190 ավագ դպրոցում անցկացվեցին ավագ դպրոցների զինղեկների հավաքները ՀՀ պաշտպանության նախարարի խորհրդական, գեներալ-լեյտենանտ Մուրազ Սարգսյանի ղեկավարությամբ։ ՀՀ-ում գործող շուրջ 1400 դպրոցներից 91-ը ավագ են, որոնց թվում՝ Երևանում – 39, Կոտայքում – 11, Շիրակում – 9, Արմավիրում – 6, Լոռիում – 5, Սյունիքում – 4 և այլ դպրոցներ՝ յուրաքանչյուր նախկին շրջկենտրոններում մեկ ավագ դպրոց։