Զորամասի հրամանատար գնդապետ Մ.Աբրահամյանի հետ զրույցի թեման հայոց բանակի անցած ու ներկա օրերն են։ Հրամանատարի համար առավել տեսանելի են ձեռքբերումներն ու հաջողությունները։
-Անձնակազմը համալրված է հերոսական ճանապարհ անցած ազատամարտիկներով, ինչպես նաև սահմանամերձ բնակավայրերի բնակիչներով, որոնք նույնպես ռազմական գործի մեծ փորձ և հմտություն ունեն, բարեխիղճ են, իրենց հող ու ջրին, իրենց օջախին նվիրված, մի խոսքով՝ երկրապահ։ Պայմանագրային զինծառայությունն օգնեց նաև սահմանամերձ շրջանների տղամարդկանց սոցիալ-կենցաղային պայմանների բարելավմանը, նպաստեց, որ արտագնա աշխատանքի մեկնողների թիվը կրճատվի, ինչը ամրացնում է սահմանային մեր բնակավայրերը։

Ես Պարսկաստանում եմ ծնվել։ Ու կարելի է ասել՝ մեծացել եմ հայկական միջավայրում, որովհետև Պարսկաստանում շատ հայեր կային, համայնքը կազմակերպված էր ու շատ ակտիվ։ Հիմա, երբ տարիների հեռվից ետ եմ նայում, հասկանում եմ՝ Պարսկաստանում ավագ սերունդը անում էր ամեն ինչ, որ երիտասարդները ունենան բարձր ազգային ինքնագիտակցություն, սիրեն հայրենիքը, հայրենասիրությունը համարեն մարդու ամենամեծ և ամենակարևոր առաքինությունը։ Ծնված օրվանից մեզ սովորեցնում էին հայ լինել։ Աչքս բացել եմ, լսել եմ հայրենիքիս գովքը, զանազան պատմություններ Հայաստանի փառահեղ անցյալի մասին, հայ ժողովրդի տաղանդի ու բարոյականության մասին։

Լույս է տեսել գրող, հրապարակախոս Մարի Բարսեղյան-Խանջյանի առաջին գիրքը՝ «Խորհուրդն արքայի», որը հեղինակը նվիրում է հայոց բոլոր մեծերին, ովքեր իրենց տաղանդն ու հանճարը նվիրել են մեր ժողովրդի պատմության կերտմանը, գիտության և մշակույթի զարգացմանը, ռազմական մտքի թռիչքին և հայ մարդու ձևավորմանը։

Հայրապետ Մեսրոպյանն այս էլ քսան երկար ու ձիգ տարիներ շփոթված-կանգնած է ներկայի և անցյալի միջև, և երբ կողքից նայում է իր ապրածին, ապա այն որպես հպարտ ու տխուր մի բեմադրություն է ներկայանում իրեն։
-Երբ 88-ին Սևակս՝ ավագ որդիս, բարձրացավ գործկոմի շենքի կտուրն ու հրապարակում խռնված հազարավոր մարդկանց աչքի առաջ առաջին անգամ եռագույն դրոշը ծածանեց, ինձ թվաց՝ մի դրվագ եմ տեսնում իմ բեմադրած «Ների՛ր, մայր հող» ներկայացումից, որում Սևակս խաղում էր գնդապետ Լալայանի որդու՝ Վահանիկի դերը… Ես այդ օրը կորցրել էի իրականության զգացողությունը։ Իրական կյանքը, աշխարհը վեր էր ածվել բնական դեկորացիաներով մի հսկա թատերաբեմի, որի վրա հայրենասիրական պիես էր բեմադրվում, և իմ որդին գլխավոր դերում էր։

Մեծարգո նախարար Սեյրան Օհանյան
Վերջերս մենք՝ մի խումբ ծնողներս, նամակով դիմել էինք Ձեզ և խնդրել Ձեր օգնությունը՝ մեր զինվոր որդիներին հանդիպելու։ Շնորհակալ ենք, որ Դուք արագ արձագանքեցիք մեր խնդրանքին, և մենք օրերս հնարավորություն ունեցանք տեսակցելու մեր որդիներին։ Շնորհակալ ենք զինվորական կոմիսարիատի, մեզ ուղեկցող զինվորական ոստիկանության ջերմ վերաբերմունքի և ուշադրության համար։

Թուրքերի լեգենդար հերոսուհի Սաբիհա Գյոքչեն (1913-2001) աշխարհի հայտնի 20 օդաչուներից մեկն է, առաջին կին ռազմական օդաչուն։ Վարել է 22 տարբեր մոդելի ինքնաթիռներ, ավելի քան 8000 ժամ երկնքում և 32 մարտական թռիչք։ Նրա անունով է կոչվում Անկարայի օդանավակայանը։
Թուրքերի առաջին կին օդաչու Սաբիհա Գյոքչեի մանկության մասին տեղեկությունները ժլատ են, մշուշոտ։ Ծնվել է 1913թ. մարտի 22-ին, Բուրսայում։ Վաղ տարիքում որբացել է։ 1925թ. Բուրսա ժամանած Քեմալ Աթաթուրքը, որը սիրում էր այցելել բարեգործական հաստատություններ, զրուցել խեղճերի ու դժբախտների հետ, նմանատիպ այցերից մեկի ժամանակ լսելով փոքրիկ Սաբիհայի տխուր պատմությունը, որդեգրում է նրան և տանում Անկարա։

Հայտնի էթնոհոգեբաններ Հեյման Շտեյնալի և Մորիս Լազարուսի կարծիքով, գոյություն ունի, այսպես կոչված, «ազգի հոգի»` որպես հոգևոր մեկ ամբողջություն: Հետևաբար, ազգային հոգեբանության խնդիրը «ազգի հոգին հասկանալն է այնպես, ինչպես անձի հոգեբանությունը հասկանում է անհատի հոգին»: Նրանք նշում են, որ յուրաքանչյուր մարդ կրում է հասարակության` որպես ամբողջի ազդեցությունը, որը սկիզբ է առել հարյուրամյակներ ու հազարամյակներ առաջ: Մարդն իր մտքերով ու զգացմունքներով ամբողջովին կախված է հասարակությունից: