Ժողովուրդն ասում է՝ մարդուն լավ ճանաչելու համար հետը մի փութ աղ պետք է ուտես։ Իհարկե, անմտություն կլիներ ժողովրդական այս իմաստնությունը, որ դարերի խորքից է գալիս, վիճարկել։ Բայց և պատահում է, որ ծանոթության առաջին իսկ վայրկյանները, առաջին իսկ շփումները, խոսքերը թույլ են տալիս եթե ոչ խորապես ճանաչելու, ապա գոնե իմանալու, թե ում հետ գործ ունես…

Հայկական բանակի 20-րդ տարեդարձին նվիրված շքերթի շատ մանրամասներ թերևս արդեն մոռացվել են, բայց դեռ երկար կհիշվի պատվո պահակախմբի տղաների մարտական զենքով ներկայացրած զինվորական այն գեղեցիկ ներկայացում-ցուցադրությունը, որը աշխարհում հայտնի է «Դեֆիլե» անվամբ։ Մեզ անծանոթ այս եզրը հայերեն թարգմանվում է շարանցում, որը թերևս լիարժեքորեն չի արտահայտում զինվորական փոքրիկ «ներկայացման» ողջ դիտարժանությունը, որն իր կատարման բարդությամբ ու գեղեցկությամբ, փայլուն ռիթմով հիացմունքի ու ցնծության բազում խոսքեր պոկեց մարդկանց սրտից ու հոգուց։ Եվ չես կարողանում հավատալ, որ մարտական զենքով ճարպիկ հնարքներ կատարողներն ընդամենը ժամկետային զինվորներ են։

Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Պուտինն իր համաձայնությունն է տվել ՌԴ կառավարության` Հայաստանի հետ ռազմատեխնիկական համագործակցության զարգացմանը նպաստող պայմանագրի ստորագրմանը: Ինչպես հաղորդում է «ՌԻԱ Նովոստի»-ն, ՌԴ նախագահը հանձնարարել է Հայաստանի հետ բանակցությունների ավարտից հետո պայմանագիր ստորագրել:

Ամանորն ու Սուրբ Ծննդյան տոնը հավուր պատշաճի նշվեցին նաև գեներալ-մայոր Կամո Աղաջանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման բոլոր ստորաբաժանումներում: Զորամիավորման ենթակա զորամասերում, գումարտակներում և դիվիզիոններում Ամանորի գիշերը տիրում էր տոնական տրամադրություն. հանգստի սենյակներում վառվում էին լույսերով ողողված, զարդարուն տոնածառերը, գեղեցիկ սփռոցների վրա տոնական սեղաններ էին բացվել, հրաշալի կազմակերպված ամանորյա զվարթ միջոցառումների շարքը հաջորդում էր մեկը մյուսին, ուրախացնում զինծառայողներին, նրանց սրտերը լցնում օջախի ջերմությամբ, քաղցրությամբ ու սիրով: Ամանորի հուզիչ ակորդները հասել էին մինչև սահմաններ:

Անցյալ տարեվերջին գեներալ-մայոր Կամո Աղաջանյանի հրամանատարությամբ գործող բանակային զորամիավորումում տեղի ունեցավ 2012թ. ուսումնական տարվա մարտական պատրաստության, մարտական պատրաստականության, զինվորական կարգապահության և զորքերի ծառայության արդյունքների ամփոփում: Միջոցառմանը մասնակցեցին զորամիավորման հրամանատարությունը, զորամասերի և ստորաբաժանումների հրամանատարներ, զորամիավորման վարչակազմը:

Լուսանկարիչ Հովհաննես Սենեքերիմի Արմենակյան։ Սիրված անուն, վաստակաշատ մտավորական։ Կգան ու կանցնեն սերունդներ, սակայն Հովհաննեսի գործը կմնա։ Դեռ խորհրդային տարիներին ծառայության ընթացքում եղել է լուսանկարիչ։ Ծառայությունից հետո վերադարձել է հայրենի Ապարանի Վարդենիս գյուղ եւ աշխատանքի անցել շրջանային «Ծաղկունք» թերթում։ Այնուհետեւ տեղափոխվել է Երեւան եւ աշխատանքի անցել «Ավանգարդ» թերթում։ Այդ տարիներին ստեղծված բնության հրաշալի պատկեր-ակնթարթները մինչ օրս երազային զգացողություններ են արթնացնում մարդու հոգում։

…Հովիկի թարմ շիրիմը ծածկվել է ծաղիկներով, ծաղկեպսակներով։ Հարազատները, մտերիմները, համագյուղացիները, ընկերները խունկ են ծխում թարմ հողաթմբին։ Խնկի բույրը տարածվել է շուրջբոլորը։ Մեծադիր լուսանկարից Հովիկի հայացքն է՝ պարզ, անկեղծ, իր աննկատ, նուրբ ժպիտով։ Խնկի բույրը քամին առած տանում է իր ծննդավայր Ապարանի Վարդենիս գյուղ, որտեղից հարազատները, համագյուղացիները ձյան հաստ շերտը ճեղքելով ոտքով եկել են վերջին հրաժեշտը տալու ծննդավայրի հարազատ զավակին։ Վերջերս վերանորոգված-վերաբացված եկեղեցում պատարագ է։ Քահանան խաղաղություն է մաղթում գյուղի ննջեցյալների հոգիներին, հոգևոր այրերը բուրվառում են խունկը և Հովիկի թարմ հողաթմբից քամու բերած խնկաբույրը միախառնվում է ծննդավայրի խնկաբույրին ու միախառնված գնում, փարվում է Սենեքերիմ եւ Վարսիկ ծնողների, Գրետա քրոջ, Փայլակ եղբոր հարազատ շիրիմներին, հայրենի սրբավայրերին՝ Լուսաղբյուրին, Յոթվերքին, Ծաղկունյաց լեռներին, Բաշ Ապարանի հերոսների հուշակոթողից բարձրանում է Արագածի լանջերը…