2012թ. սեպտեմբերի 10-ին, երբ լրացավ եղբորս` Արայի 18 տարին, սկսվեցին իմ տառապալից օրերը: Ես բնավորությամբ շատ անհանգիստ եմ և անընդհատ մտածում եմ, որ ինչ-որ բան այն չի լինելու: Շատ էի անհանգստանում եղբորս համար, որովհետև շուտով պիտի բանակ գնար:

Հզոր ու մարտունակ է այն բանակը, որն օժտված է բարոյահոգեբանական բարձր հատկանիշներով, ունի գերազանց մարտական պատրաստականություն ու վայելում է հարազատ ժողովրդի սերն ու աջակցությունը։ Արցախում երբ խոսք է գնում հնարավոր պատերազմի մասին, բոլորից նույն բանն ես լսում՝ գնալու ենք կռվենք, բա ի՞նչ ենք անելու, կռիվը չի պրծել։ Էս ջահել զինվորներին հո չենք թողնելու մենակ, առանց մեզ ո՞նց կլինի… Զգում ես, որ «պաշտպանության բանակ»-ը հարաբերական հասկացողություն է։ Այստեղ բոլորն են իրենց հայրենիքի պաշտպան, զինվոր զգում, ու առաջին հերթին այդ միասնությունն է բազմապատկում բանակի մարտունակությունը։

Ես՝ կապիտան Արմինե Կարապետյանս, շուրջ 20 տարի ծառայում եմ ՀՀ ՊՆ մարշալ Ա. Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտում։ Ամուսիններով երկար տարիներ չէինք կարողանում զավակ ունենալ։ Բազմաթիվ բուժհետազոտություններից հետո Մոր և մանկան առողջության պահպանման կենտրոնի տնօրեն Գեորգի Օկոևը մեզ ասաց, որ մեր սեփական զավակը կարող ենք ունենալ միայն փոխնակ մոր միջոցով՝ արհեստական բեղմնավորմամբ։ Այդ գործընթացը բավականին թանկ արժեր։

Ռազմահայրենասիրական դաստիարակությանը մեր երկրում տարեցտարի ավելի ու ավելի մեծ ուշադրություն է դարձվում: Կազմակերպվող տարաբնույթ միջոցառումների թվում առաջնային տեղ է զբաղեցնում դպրոցներում նախնական զինվորական պատրաստություն առարկայի դասավանդումը: Շատ բան է արվել մինչ այժմ, սակայն այսօր էլ խնդիրները ոլորտում քիչ չեն: Ամեն տարի շահագրգիռ գերատեսչությունների և կառույցների ղեկավարները ընդլայնված համատեղ նիստերի ընթացքում քննարկում են դրանց վերացման, աշխատանքների բարելավման հետ կապված հարցերը: Բնականաբար, աշխատանքները չեն սահմանափակվում տարեկան մեկ անգամ արդյունքների ամփոփմամբ: Պարբերաբար ոլորտի պատասխանատուները հանդիպումներ են ունենում տեղերում, պարզում ուսումնական գործընթացի արդյունավետությունը, տալիս նոր հանձնարարականներ:

«ՀՀ վետերանների միավորում» հասարակական կազմակերպությունը փետրվարի 15-ին անցկացրեց հերթական նիստը, որի ընթացքում ամփոփվեցին նախորդ տարվա երկրորդ կիսամյակում կատարված աշխատանքները, ինչպես նաեւ քննարկվեցին այս տարվա առաջին կիսամյակում անհրաժեշտ անելիքները: Նիստին ներկա էին պատվավոր հյուրեր` Արցախի հերոս, գեներալ- մայոր Արկադի Տեր-Թադեւոսյանը, ՀՀ աշխատանքի եւ սոցիալական հարցերի նախարարի տեղակալ Ջեմմա Բաղդասարյանը, Երեւանի քաղաքապետի խորհրդական Գրիգոր Սարիբեկյանն ու այլք: Նրանք ստանձնեցին նիստի նախագահությունը:

Ուղիղ քառորդ դար առաջ այս օրը՝ փետրվարի 13-ին, Ստեփանակերտի փողոցները հեղեղվեցին բազմահազար ցուցարարներով, որոնք ոտքի ելան՝ պահանջելու միացում մայր հայրենիքին: Ստեփանակերտի մանկավարժական ինստիտուտի դասախոսական կազմը, ուսանողությունը, շարժման առաջնորդների գլխավորությամբ, նախկին Կիրովի, այժմ Ազատամարտիկների փողոցով երթ կազմակերպեց և հասավ նախկին Լենինի հրապարակ, որը շրջապատված էր ադրբեջանցի ոստիկաններով: Ժողովրդի վճիռն անհաղթահարելի էր, և ճեղքվեց թուրք օմօնականների օղակը: Հրապարակն ամբողջությամբ լցվեց ցուցարարներով: Սկսվեց Արցախյան շարժումը, որը ցնցեց խորհրդային կայսրությունը: Օրեր անց Արցախի հայրենակիցներին սատար կանգնեց ողջ հայությունը, և Երևանի օպերայի հրապարակում գրեթե միլիոնի հասնող ցուցարարներ մի մարդու պես պահանջեցին՝ «Մի՛-ա՛-ցո՛ւմ»:

Մարտունակության հիմնական գրավականը կարգապահությունն է, գիտակցված նվիրումը ծառայությանը, աշխատանքին։ Գաղտնիք չէ, որ բարոյակամային բարձր հատկանիշներով օժտված մարդն ի զորու է հաղթել իրենից շատ ուժեղ, բայց արժանիքներից զուրկ մարդուն։ Մենք Արցախյան պատերազմում հաղթեցինք մեր մարտիկների բարոյակամային բարձր հատկանիշների, գաղափարական համոզվածության ու նվիրվածության շնորհիվ։ Քանակով զիջում էինք հակառակորդին, բայց մեզ խեղդում էր հաղթելու ձգտումը և կռվելով, պաշտպանելով յուրացնում էինք գաղտնիքները։ Իհարկե, հեշտ չէր, ու շատերն իրենց ջահել կյանքը զոհեցին։ Բայց նրանց կորստյան ցավն ու կսկիծը մեզ այսօր ստիպում են չնահանջել, բաց չթողնել ձեռքբերումները։ Ու չշեղվելով ուղենշից` մենք ձգտում ենք միշտ բարձր պահել զինվորի ոգին։ Միասին սովորում ենք, միասին աշխատում ու հանգստանում։