Զորավարժարանում հրաձգության գործնական պարապմունքներ էին անցկացնում նաև գեներալ-մայոր Հովիկ Օհանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ստորաբաժանումները։ Նրանցից փոխգնդապետ Աղասի Սահակյանի հրետանային դիվիզիոնն անցած տարի երրորդ անգամ նմանատիպ ստորաբաժանումների մեջ ճանաչվեց լավագույնը և արժանացավ փոխանցիկ դրոշը մշտապես կրելու պատվին, ինչը վկայում է դիվիզիոնի մարտունակության շարունակականության մասին։

Ազգային բանակում գարնանային ուսումնական փուլի այս ժամանակաշրջանում կտրուկ ավելացել են գործնական պարապմունքները։ Դաշտային ելքերի, ճամբարային հավաքների, զորավարժությունների միջոցով ստուգվում-ճշտվում ու միաժամանակ բարձրացվում են ինչպես առանձին զինծառայողների, այնպես էլ ստորաբաժանումների տեսական իմացության ու դրանք գործնական աշխատանքում կիրառելու հմտությունները։

Իծաքարցի Մուսայել պապս 104 տարի ապրեց, Վառինկա տատս՝ 97։ Ամեն անգամ նրանց հիշելիս մի սիրելի ու հարազատ պատկեր է արթնանում… Ընտանիքով գյուղ էինք գնացել։ Պապս ու տատս արդեն ծանրականջ էին ու չլսեցին տան դարպասին մոտեցող մեքենայի աղմուկը։ Նստած էին շեմքի սալաքարին, պապս՝ ձեռքը տատիս ձեռքին, ու խոսում էին։ Երբ ընդհուպ մոտեցանք, ակամա լսեցինք նրանց զրույցը։ Պապս խոսում էր եղանակից, վարուցանքից, սպասվող բերքից… Տատս «պատասխանում էր», թե ինչ ճաշ է եփելու քիչ հետո… Իրար չէին լսում, ավելի ճիշտ՝ չէին լսում միմյանց ձայները, բայց դա ամենագեղեցիկ, մտերմիկ, ներդաշնակ ու սիրով լի զրույցն է. որ ես լսել եմ երբևէ։

Սիրելի խմբագրություն
Մեր հայրենիքի արևելյան սահմանները պաշտպանող զորամասում են ծառայում Տիգրան և Սերյոժա Սիրեկանյան եղբայրները։ Նրանք հայրենիքի նվիրյալ, բարեխիղճ և պատասխանատու զինվորներ են։
Մայիսի 4-ին լրանում է Սերյոժայի 19-ամյակը։ «Հայ զինվոր» թերթի միջոցով շնորհավորում ենք նրան ծննդյան տարեդարձի կապակցությամբ, մաղթում քաջառողջություն, երջանկություն, լուսավոր իղձերի իրականացում։
-Սերյոժա ջան, քեզ ջերմորեն շնորհավորում են նաև Սվետա տատիկդ, Ժորա պապիկդ, մորաքույրերդ ու նրանց ընտանիքի անդամները։

Սրտանց շնորհավորում ենք քեզ ծննդյանդ օրվա առթիվ։ Ցանկանում ենք քեզ խաղաղ երկինք, քաջառողջություն և ամենայն բարիք։ Հարկ եղած դեպքում զենքդ դիպուկ և հատու թող լինի, իսկ խաչ պատերազմին` ի վեր քո բազկին։ Վճռորոշ պահերին թող քեզ ուղղորդեն իմաստությունը, քո անսահման բարությունը և յուրաքանչյուր քայլիդ համար բարձր պատասխանատվությունը։ Ցանկանում ենք, որ քո և ծառայակիցներիդ համազարկերը լինեն բացառապես ուսումնական, իսկ դժվարությունները կոփեն, ամրացնեն բնավորությունդ, մարզեն միտքդ, հոգիդ ու մարմինդ։ Բարի ծառայություն և բարի վերադարձ։

Մայոր Արշալույս Իլյուշի Բրսոյանը ծնվել է 1968 թ. ապրիլի 25-ին, Ախալքալաքում, զինծառայողի ընտանիքում: Հայրը խորհրդային բանակի սպա էր: Ավարտելով դպրոցը, ընդունվել է Յարոսլավի զենիթահրթիռային հրամանատարական ուսումնարան, բայց չի ավարտել. «Միշտ հպարտություն եմ զգացել հայկական արմատներիս, հայ լինելուս համար: Ռազմական բարձրագույն ուսումնարանում սովորելու տարիներին մի ռուսի հարվածեցի նրա այն դիտարկման համար, թե՝ ո՞ւմ է պետք Կովկասի ժողովուրդը: Այդ պահին գրում էի, գրիչս մի կողմ դրեցի, հարցրի` ո՞ւմ նկատի ունի, ասաց` հայերին, վրացիներին, ադրբեջանցիներին: Կողքիս երկու ադրբեջանցի եւ մեկ վրացի կային, ոչ մեկը չարձագանքեց:

Փոքր երկրի քաղաքացի լինելը մի մեծ առավելություն ունի, այստեղ բոլորը, կամ գրեթե բոլորը ճանաչում են իրար։ Անգամ եթե չեն էլ ճանաչում, մի երկու-երեք խոսք փոխանակելով ու կծիկի ծայրը գտնել-քանդելով, հասնում են մինչև յոթը սերնդի «արմատ-սաղարթներին»։
Գագիկ Ասրյանին ճանաչում էի դեռևս ուսանողական տարիներից։ Գիտեի, որ նա Արցախյան շարժման առաջին իսկ օրերից նվիրումով էր լծվել այդ վեհ նպատակին։ Ասկերանի կուսշրջկոմում զբաղեցնելով պատասխանատու պաշտոն` նա, ոչ մի դժվարության առջև չերկնչելով, ակտիվորեն մասնակցել է ստորագրահավաքներին, հանրահավաքների կազմակերպմանը, Նորագյուղի գաղտնի ժողովին։