Օրերս ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի 218 լսարանում, որն անվանակոչված է Արցախյան ազատամարտում անմահացած հերոս քաջորդի Զաքար Ավանիսյանի անունով, հուշ-ցերեկույթ էր։ Միջոցառումը կազմակերպվել էր պատմության ֆակուլտետի և «Վարդանանք» ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ակումբի համատեղ ջանքերով։

Սարգիս Շեկիկյանի այգում բարդու կատարին արագիլն իր բույնն էր նորոգում, իսկ բակում Սարգսի որդի Կայծերը՝ իր մարզական հեծանիվը: Փորձելով հիշել խառնիճաղանջ երազի մանրամասնությունները` երգում էր «Գուզիմ էրթամ սարն ի Սասուն, ճամփա չկա, դուռն է փակ»: Սակայն ամենևին էլ չէր վհատվում, թե Էրգրի դուռը փակ է` ավելի ուժգին խփելով մարզական հեծանիվի անվադողին, որովհետև «Աստված է այդ դուռը բացելու»:

Մայիսի 9-ին լրացավ ամուսնուս` ազատամարտիկ Ավետիս Ալբերտի Օհանյանի ծննդյան 50-ամյակը, իսկ մայիսի 26-ին՝ զոհվելու 20-րդ տարելիցը: 1995թ. նա հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական Խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով և 2012թ.՝ «Մայրական երախտագիտություն Արցախի քաջորդիներին» հուշամեդալով:

Արթուր Հարությունյանը վերջերս է զորացրվել բանակից եւ ուսումը շարունակում է տնտեսագիտական համալսարանում: Իմ խնդրանքով պատմում է բանակային կյանքի մասին:
-Մինչեւ ծառայավայր մեկնելը, ավտոբուսում արդեն ծանոթացել էի տղաներից շատերի հետ: Երբ զորամաս հասանք, մութն ընկել էր: Եկավ զորամասի հրամանատարը, ողջունեց մեզ, ոգեւորեց:

Ինձ մի՛ փնտրեք
Հպարտ քայլերգով
Հաղթական կռվից
Դարձողների մեջ:

Զինվորը Շուշանի հյուրն է: Զրույցից հասկանում եմ, որ ժողովրդի շրջանում «Եղնիկներ» անվամբ հայտնի զորամասից է: Ես թերթում եմ «Հայ զինվորի» վերջին համարը եւ ջանում եմ չլսել նրանց հարցուպատասխանը (միտքս ինչո՞ւ ծանրաբեռնեմ): Բայց, անկախ իմ կամքից, ականջս սեւեռվում է զինվորի ձայնին.
-Ճիշտ հակառակը, մեր զորամասը շատ կարգապահ, հանգիստ զորամաս է,- Շուշանը ասել է` ձեր զորամասի անունը հաճախ էր հիշվում զանազան դեպքերի առիթով, ու զինվորը ոգեւորված հակաճառում է.

-1992 թե՞ 93 թվականն էր՝ լավ չեմ հիշում։ Վիրավոր տղերքը պառկած էին Ավանի հիվանդանոցում։ Արայիկ Վարդանյանի հետ գնացել էինք տղաներին բերելու։ Մենք էլ լրիվ զինվորական շորերով, չսափրված, բեղ-մորուքներով, մի խոսքով՝ տեղով վայրենի… Հիվանդանոցից դուրս գալիս որոշեցինք մի կտոր հաց ուտել ու նոր շարժվել Սիսիան։ Էն վատ տարիներն էին՝ ցրտի, մութի, սովի տարիները։ Բոլորիս մոտի եղած փողերը հավաքեցինք, մտանք ռեստորան ու մի քանի սեղան իրար միացնելով՝ նստեցինք։ 10-12 հոգի էինք,- պատմում է Աշոտ Մինասյանը։