Կարդացի իմ և որդուս՝ հայկական բանակի զինվոր Վարանդ Մկրտչյանի մասին պատմող «Զինվորի մայրը» վերտառությամբ հոդվածն ու այնքան հուզվեցի, որքան չէի հուզվել որդուս ծառայության երկու տարիների ընթացքում: Դուք հրաշալի էիք ընկալել զինվորի մոր ապրումներն ու մտատանջությունները և կարողացել էիք կենդանի ու համոզիչ գրչով ներկայացնել:
Ես շնորհակալական խոսք եմ ուզում ասել ոչ միայն իմ, այլև բոլոր մայրերի անունից, քանզի դուք մեկի անունը տալով՝ խոսել եք բոլոր զինվորների մայրերի ապրումներից ու մտահոգություններից:

Հրաձգային գումարտակի ստորաբաժանումները զորամասի հրաձգարանում են: Նրանք ուսումնական փուլի ընթացքում ոչ մի պարապմունք բաց չեն թողել, ընդհակառակը՝ ձմեռվա ընթացքում նպաստավոր եղանակային պայմանները թույլ են տվել նախատեսվածից ավելի շատ գործնական պարապմունքներ անցկացնել, ինչի շնորհիվ էլ թե՛ զինվորները և թե՛ սպաները հրաձգությունից այժմ ցույց են տալիս բավական բարձր արդյունքներ: Նրանք վաղ առավոտից մեկ անգամ ևս փորձարկում էին երկրորդ ստուգողական վարժությունը: Երկրորդ ստուգողականից կրակողներին տրվում էր տասնվեց փամփուշտ, երեքը` լուսածիր:

Զորամասը, որի հրամանատարը գնդապետ Կարեն Սերոբյանն է, փառահեղ մարտական ուղի է անցել, հաղթել է բազմաթիվ վճռորոշ ճակատամարտերում, իսկ հրադադարից հետո երկար ժամանակ մարտական հերթապահություն էր կատարում հակառակորդի հետ շփման ամենաբարդ հատվածներից մեկում: Լինելով զորամասում` հետևեցինք ավարտվող ուսումնական փուլի վերջին պարապմունքների ընթացքին, զրուցեցինք հրամանատարի, սպաների, զինվորների հետ, ուսումնասիրեցինք ծառայությունների կազմակերպման գործընթացը, զինծառայողների շրջանում տարվող ընկերային, ռազմահայրենասիրական, հոգևոր-մշակութային աշխատանքների բովանդակությունը:

Լրացավ «Հայրենիք» ակումբի գործունեության 5-ամյակը: Այն 1930-ականների Ցեղակրոն ուխտերի և 1990-ականների «Ազգայնական» ակումբի գաղափարական ժառանգորդն է: Ակումբն առաջնորդվում է ազգայնական գաղափարների քարոզչության հրատապությամբ և կարևորությամբ: Ակումբն անցած կարճ ժամանակահատվածում հրատարակել է Ցեղակրոնության ու Տարոնականության հիմնադիրներ Գ. Նժդեհի և Հ. Ասատրյանի նորահայտ երկերը, հայ քաղաքական մտքի անվանի ներկայացուցիչներ Նիկողայոս Ադոնցի, Շահան Նաթալիի, Հովհաննես Քաջազնունու, Լևոն Շանթի, Զարևանդի, Օննիկ Զարմունու, Արմենակ Բարսեղյանի աշխատությունները, հայոց ռազմական հաղթանակների փառավոր էջերի, ազգային գաղափարախոսության, դիցաբանության, մշակույթի, ազգային-պետական գործիչների, այլադավան հայերի, գլոբալացվող աշխարհի վերլուծությանը նվիրված աշխատություններ:

ՀՀ զինված ուժերի պատրաստության պլանի համաձայն` հունիսի 11-13-ը զորամիավորումների և զորամասերի դաշտային կառավարման կետերում անցկացվեց հրամանատարաշտաբային զորավարժություն: Զորավարժության գլխավոր նպատակը զինված ուժերի կառավարման համակարգի վիճակի, համապատասխան օղակների ունակությունների, պատրաստվածության աստիճանի ստուգումն էր: Բոլոր միջոցառումների ծրագիրը կազմվել էր որոշ հավանական մարտական իրավիճակների կանխատեսմամբ: Պայմանական սցենարով ռազմաքաղաքական իրադրությունը ծայրաստիճան սրվել էր ազդեցության ոլորտի ընդլայնման համար աշխարհի ուժային կենտրոնների մրցակցության, ինչպես նաև տարածաշրջանային պետությունների շահերի բախման պայմաններում:

Արցախյան ազատամարտին իրենց մասնակցությունը բերեցին նաեւ հայաստանաբնակ եզդիները: Դժվար, օրհասական պահին կանգնեցին հայերի կողքին ե՛ւ զենքով, ե՛ւ նյութական աջակցությամբ:
Մեր հայրենիքին ծանր կացության ժամանակ ձեռք մեկնած այլազգի եղբայրների վաստակը չի մոռացվել. նրանք բազմիցս պարգեւատրվել են պաշտպանության նախարարության գերատեսչական մեդալներով: Եվ ահա օրերս պարգեւատրման հերթական արարողությունն էր:

Երբ կրտսեր եղբորս՝ շարքային Վահե Պետրոսյանին, ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանը պարգեւատրեց «Արիության» մեդալով, ես ամբողջ գիշեր չկարողացա քնել և ոչ էլ թողեցի մերոնք աչք կպցնեն: Ուրախությունից ու հպարտությունից սիրտս պայթում էր, տեղս չէի գտնում… «Փոքր եղբորս՝ շարքային Վահե Պետրոսյանի հենակետը վեցերորդ անգամ լավագույնն է ճանաչվել… և նա պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով…»,- անընդհատ կրկնում էի մտքումս: Ուզում էի՝ շուտ լուսանա, որ զորամաս գնամ և բոլորին՝ սպա ընկերներիս, հրամանատարներիս, զինվորներիս պատմեմ, ասեմ՝ տեսե՛ք, եղբայրս, որ շարքային է, ինձնից յոթ տարով փոքր, «Արիության» մեդալի է արժանացել…