Հրաչը՝ մեծ եղբայրս, արդեն յոթ ամիս է, ինչ ծառայում է հայկական զինված ուժերում: Նրա բացակայության առաջին օրերը շատ դժվար էին բոլորիս համար, բայց ամենից շատ մայրս էր անհանգիստ: Անընդհատ ասում էր. «Տեսնես` տեղը տա՞ք է, հարմարվե՞ց, սոված չի՞»: Բայց հետո, երբ եղբորս ուրախ ու զրնգուն ձայնը լսեց, հանգստացավ. «Մամ ջան, հանկարծ չմտածես, ամեն ինչ լավ է: Հրամանատարներս շատ լավ մարդիկ են, զինվորները ընտիր տղերք են: Մեզ լավ դիմավորեցին, լավ էլ տեղավորվել ենք»:

Օրերս Բրյուսելում կայանալիք հարավ-կովկասյան հակամարտություններին նվիրված Եվրախորհրդարանի կազմակերպած քննարկմանը մասնակցելու են նաև թալիշ հասարակական-քաղաքական գործիչներ, որոնք, ըստ մի շարք կայքերում տեղ գտած լրատվության, բարձրացնելու են Թալիշստանի լիակատար անկախության հարցը՝ համարելով, որ Ադրբեջանական Հանրապետության կազմում ինքնավարության պահանջը թալիշ ժողովրդի համար այլևս ժամանակավրեպ է… Կասկածից վեր է, որ թալիշական շարժումը յուրահատուկ «շոգեքարշի» դեր կարող է կատարել Ադրբեջանում ապրող տեղաբնակ այլ ժողովուրդների ազգային-ազատագրական ընդվզումների համար։

Հազարամյա պատմություն ունեցող մեր ժողովուրդը, պետականություն չունենալով հանդերձ, գոյատևում է ազգային ինքնության, ազգային արժեքների պահպանման շնորհիվ: Դարեր շարունակ եզդի ժողովուրդը սրբազան երկյուղածությամբ է տոնում իր ազգային ու կրոնական տոները, որոնք մեծապես նպաստում են մեր ազգի գոյատևմանը և ամուր թելի նման ագուցում են մեր ժողովրդի անցյալն ու ներկան: Շուրջ 200-300 տարի է, ինչ մենք` հայաստանաբնակ եզդիներս, հեռացել ենք մեր հոգևոր նստավայր Լալիշա Նուրանից: Բայց, փառք Աստծո, մենք դեռևս սրբորեն պահպանում ու տոնում ենք մեր ազգային և կրոնական տոները: