«Հայկական սփյուռքի մեջ Քեսապն ունի իր յուրահատուկ տեղը։ Գաղութ չէ, այդ բառին նեղ իմաստովը։ 19-րդ կամ 20-րդ դարուն, բռնությամբ կամ կամավոր մեկնումներով կազմված հայկական հավաքականություն չէ Քեսապի հայությունը, այդ իմաստով հար եւ նման ըլլալով այն մյուս նույնաբարբառ և նույնավանդ ու դարերու դրացնության մեջ ապրած ժողովուրդին, որ Մուսա Լեռան մեջ դարերով իրագործեց իր կյանքը և սակայն արտասահմանվեցավ Մեծ Եղեռնեն, բայց մանավանդ 1939 թվին, ֆրանսական հոգատար իշխանության կողմե Սանճագի հարկադրյալ և անարդար պարպումովը և Թուրքիո պետության հանձնումովը։

Մարտի 20-ից 21-ը կայացավ հրշեջ ծառայության արտահաստիքային պետերի հավաք, որը նախաձեռնել էր ՀՀ ԶՈՒ թիկունքի վարչության հակահրդեհային տեսչությունը: Երկօրյա միջոցառմանը, որի նպատակն էր փորձի փոխանակումը հաստիքային և արտահաստիքային հրշեջների միջև, մասնակցեցին մի քանի տասնյակ սպաներ ու ենթասպաներ:

Զինվորական ծառայության մեջ չկան մեծ ու փոքր խնդիրներ, առավել կամ պակաս կարևոր հարցեր, ուստի, վերլուծելով անցած տարվա ընթացքում մեր կատարած աշխատանքը, տեսնում եմ, որ հաջողությունը ձեռք է բերվել կայունության, ստորաբաժանումների նպատակասլաց գործողությունների, մարտական պատրաստականության բարձր մակարդակի պահպանման շնորհիվ: Ոչ մի ստորաբաժանում չի կարող մշտապես ունենալ մարտունակության բարձր աստիճան, եթե օժտված չէ բարոյակամային բարձր հատկանիշներով, եթե անձնակազմի ներսում չեն տիրում ընկերասիրությունը, մարդկային ջերմությունը, հանդուրժողականությունն ու բարեկրթությունը: Ստորաբաժանումը, տվյալ դեպքում ջոկը, որը մեկնում է մարտական հերթապահության, պետք է ազգային սրբազան սովորույթների, ընտանեկան ավանդույթների կրողը լինի, որովհետև նա ազգային ու պետական նշանակության առաքելություն է իրականացնում:

Ես այն կարծիքին եմ, որ պաշտպանության նախարարության սոցիալական քաղաքականությունը պետք է նպատակաուղղված լինի ոչ թե միանվագ դրամական օգնությունների հատկացմանը, այլ զոհված (մահացած), անհայտ կորած զինծառայողների ընտանիքների անդամների, զինվորական հաշմանդամների և զինվորական ծառայությունից արձակված քաղաքացիների համար հասցեագրված ծրագրերի մշակմանն ու իրականացմանը, ինչպես նաև զինծառայողների և նրանց ընտանիքների անդամների համար սոցիալական արժանապատիվ պայմանների ստեղծմանը, որպեսզի Հայոց բանակում զինվորական ծառայությունը դառնա գրավիչ ու պատվավոր:

Ամեն անգամ սահմանամերձ զորամաս այցելելիս, երբ հանդիպում ես տեղի բնակավայրերում ապրող մարդկանց, լսում նրանց խոհերն ու ապրումները հայրենիքի, իրենց շենի ու սահմանը պահող իրենց որդիների, հայրերի մասին՝ հոգումդ ծնվում են երբևէ չասված բառեր, անխոս հայրենասիրություն և անանձնական հպարտություն։ Առավել ևս, երբ հանդիպում ես սահմանային բնակավայրերում ապրող հայուհիների, հայ մայրերի, որոնք որդիներին պատերազմ էին ուղարկում և թոնիրը վառ էին պահում, որ սահմանից երևա օջախի ծուխը, տաք լավաշի կապոցը թևի տակ առած հասնում էին դիրքեր, ռմբահարված տան փլված պատերն էին շարում։ Այսպես էին պահում-ամրացնում հայ տղամարդու թիկունքը։ Այսպես ծնվեց հաղթանակը, և խաղաղության հետ հայ մայրերից շատերը ծառայության անցան հայոց բանակում։

Ասում են` ով վաղ է արթնանում, վաղ է տնից դուրս գալիս ու շուտ էլ ամուսնանում է, նա կյանքում հաջողություններ է ունենում։ Անկեղծ ասած, ինձ թվում է, որ այս խոսքերը շատ սազական են հենց ականանետային մարտկոցի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Սասուն Աշրաֆյանին։ Քսանչորս տարեկան է և արդեն երկու զինվորացու որդի ունի՝ երեք տարեկան Դավիթն ու մեկ տարեկան Դանիելը:

Ժամանակն ինչքա՜ն արագ է թռչում…
Ձեր որդին արդեն զինվոր է, հայրենիքի պաշտպան…
Հիմա բացել եք լուսանկարների ալբոմն ու… ժպտում եք, թախծում, հուզվում…
Կարծես երեկ էր, որ խաղալիք հրացանով խաղում էր ու ձեզ էլ պարտադրեց իր համար զինվորական հագուստ գնել, իսկ հիմա արդեն զինվորական համազգեստով է։
Կարծես երեկ էր, երբ ծնկներին հազար քերծվածք՝ եկավ տուն, բայց մի կաթ արցունք չթափեց։ Երե՞կ չէր, որ փորձում էր թաքցնել աչքի տակի կապտուկը՝ կռվել էր բակի տղերքի հետ…