Ծառայում էինք Մռավի գեղատեսիլ բնության գրկում տեղակայված «Եղնիկներ» կոչվող զորամասում։ Առաջին անգամ պատրաստվում էինք բարձրանալ դիրքեր, երբ պարզվեց, որ Իջոն անհետացել է: Փնտրում էինք ամենուր՝ չկար ու չկար: Գիտեինք, որ դասակի՞, թե՞ վաշտի հրամանատարը Իջոյին փակել էր զուգարանում և մի քանի ժամ անց հայտնաբերել, որ Իջոն չկա: Այդպես փնտրում էինք ամեն օր:

Լիբանանահայությունը հայկական ամենաավանդական, ամենակազմակերպված համայնքներից է։ Լիբանանի տարածքում հայերը բնակվել են հնագույն ժամանակից, սակայն առավել մեծ հոսքը նկատելի է հատկապես Առաջին աշխարհամարտի տարիներին, երբ հազարավոր հայերի խլյակներ, թուրքական ջարդերից փրկվելով, ապաստան գտան արաբական այս պետությունում։
Ժամանակի ու իրադարձությունների թելադրանքով և պարտադրանքով՝ համայնքը մեկ ստվարացել է, մեկ նոսրացել։
Լիբանանահայության առջև ծառացած խնդիրների մասին է մեր զրույցը «Ազդակ» թերթի խմբագիր Շահան Գանդահարյանի հետ։

…1965թ. ապրիլի 24-ի` սգո օրվա շունչն այդ տարի շատ ավելի վաղ զգացվեց Թեհրանի մեր «Նաիրի» ազգային դպրոցում։ Օրեր առաջ մեր դպրոցի բակում, ի զարմանս աշակերտների, մի մեծ բեմահարթակ կառուցվեց Եղեռնի արարողությունները բացօթյա կազմակերպելու համար։ Ես այդ տարի սովորում էի 5-րդ դասարանում։

Բոլորովին վերջերս հայ ընթերցողի դատին ներկայացվեց իսրայելցի գիտնական, պատմաբան, ցեղասպանագետ, Սորբոնի համալսարանի դոկտոր, Իսրայելի Բաց համալսարանի պրոֆեսոր Յաիր Աուրոնի՝ «Անընդունելի անտարբերություն» աշխատությունը։ Հեղինակը փորձում է պարզել, որոշակիացնել հրեաների վերաբերմունքը 20-րդ դարի սկզբին Օսմանյան կայսրությունում հայերի զանգվածային բնաջնջման հանդեպ։

20-րդ դարասկզբին տեղի ունեցած Հայոց ցեղասպանությունը մարդկության պատմության մեջ կատարված ամենածանր ու զարհուրելի ոճրագործություններից է:
Համաշխարհային պատերազմը պատեհ առիթ համարելով` Օսմանյան Թուրքիան գործի դրեց հայության բնաջնջման իր հրեշավոր ծրագիրը` հայ ժողովրդին պատճառելով անլուր տառապանքներ, մարդկային ու նյութական ահռելի կորուստներ: