1918 թվականը մարդկության պատմության մեջ հայ ժողովրդի համար գուցե լիներ մահվան թվական, եթե Աստծո կամեցողությամբ սրբազան քաջերին տրված զորությամբ չկատարվեր, ինչպես հիմա ասում են` «Սարդարապատի հրաշքը»:
Մարդկության պատմության մեջ իր նախադեպը չունեցող 1915 թվականի ազգասպանությունից հետո` 1918 թվականի հունվարի վերջին, օգտվելով Կովկասյան ռազմաճակատում ստեղծված իրադրությունից (ռուսական զորքերը հեռացել էին ճակատից), խախտելով Երզնկայում կնքված զինադադարի պայմանագիրը, թուրքական զորքն սկսեց արշավել դեպի Անդրկովկաս` նպատակ ունենալով արեւելահայությանը ե՛ւս բնաջնջելու եւ պայմաններ ստեղծելու Մեծ Թուրանի թյուրքական պետության կառուցման եւ պանթուրքական գաղափարախոսության իրագործման համար:

Զորամասերում զինծառայողների փոխհարաբերությունները կանոնակարգելու, հանրային-հասարակական աշխատանքներում, մարզամշակութային խմբակներում նրանց ներգրավելու, ծառայության ընթացքում առաջացող դժվարությունները համատեղ ուժերով հաղթահարելու, միմյանց օգնելու, ընկերային հարաբերությունների մակարդակը է՛լ ավելի բարձրացնելու, ծառայողական, կենցաղային հարցերում նկատվող թերություններն ու բացթողումները բարձրաձայնելու համար ստեղծված են այնպիսի կազմակերպություններ, ինչպիսիք են սերժանտական խորհուրդները եւ հասարակական ակտիվները: «Հայ զինվորի» խմբագրությունը, բացելով «Զինվորական հասարակական կազմակերպություններ» խորագիրը, սերժանտական խորհուրդների եւ հասարակական ակտիվների անդամներին կոչ է անում թղթակցությունների միջոցով ներկայացնել իրենց աշխատանքը, ձեռք բերված հաջողությունները, դժվարությունները, եւ եթե անհրաժեշտ է՝ անել առաջարկություններ ՀԿ-ների գործունեությունն առավել հետաքրքիր ու արդյունավետ դարձնելու ուղղությամբ:

Զորակոչի մեկնարկը տոնական հանդիսությամբ է տրվելու: Անխախտելի կարգ է` ուրախ ճանապարհում ենք, որ ուրախ էլ դիմավորենք: Հանդիսավոր այս արարողությանը մասնակցում են նաև Արցախյան պատերազմի վետերանները, որոնք իրենց ջերմ եւ սրտառուչ խոսքով էլ ավելի են ոգևորում-ոգեշնչում մեր տղաներին: Այնուհետեւ ուղևորվում ենք Դավթաշենի Սրբոց Նահատակաց եկեղեցի, որտեղ Խորեն քահանան օրհնության խոսք է ասում նորակոչիկներին:
Մեր բոլոր զինվորներին խաղաղ եւ անփորձանք ծառայություն ենք մաղթում:

Մեր պարտքը երիտասարդներին հայեցի կրթելն ու ազգային ոգով դաստիարակելն է, հայրենի հողին կապելը: Մեր ՄԷՍԻ համալսարանի երեւանյան մասնաճյուղում հաճախ են կազմակերպվում ռազմահայրենասիրական միջոցառումներ՝ նվիրված Հայոց բանակին, Հայաստանի Առաջին Հանրապետությանը, Հայոց մեծ եղեռնին և այլն: Հաճախակի են նաև մեր այցելությունները Եռաբլուր, հանդիպումները ազատամարտիկների հետ:

36 հայկազունի համար մայիսի 23-ին հնչեց ավարտական վերջին զանգը։ Զանգ, որ մեկ քայլով էլ նրանց մոտեցրեց զինվորական գործին ու հայրենիքի պաշտպանությանը։
Ինչպես բոլոր հանրակրթական դպրոցներում, վերջին զանգի միջոցառում էր կազմակերպվել նաև «Փոքր Մհեր» կրթահամալիրում։ Շրջանավարտներին բարի երթ է մաղթում կրթահամալիրի պետ, գնդապետ Արա Մուրադյանը։
Նրա խոսքով՝ հայկազուններն ընտրել են ամենադժվար մասնագիտությունը՝ հայրենիքի պաշտպանի մասնագիտությունը, ու հենց նրանց հզորությունից էլ կախված է հայոց բանակի ապագան ու անպարտելիությունը։

Վերջերս կայացավ ՀՀ Պատերազմի եւ զինված ուժերի վետերանների կոմիտեի 11-րդ համաժողովը, որի ընթացքում ներկայացվեց կոմիտեի 2012թ.-ից մինչև 2014թ.-ի մայիս կատարված աշխատանքների հաշվետվությունը:
ՀՀ Պատերազմի եւ զինված ուժերի վետերանների կոմիտեի նախագահ, գնդապետ Պետրոս Պետրոսյանը իր զեկույցում նշեց, որ մեր երկրում այժմ ապրում է 1406 վետերան, որից ամենաերիտասարդը 89 տարեկան է. «Չնայած տարիքին՝ վետերանները ակտիվ հասարակական գործունեություն են ծավալում, չեն սահմանափակվել միայն իրենց հուզող հարցերով:

…Ես հասկացա, որ հայրենիքի զինվոր լինում են ոչ թե երկու տարով, այլ ընդմիշտ, որ հայրենիքի պաշտպանության գործում բոլորն էլ անելիք ունեն, որ զինվորը երկրի համար թիվ մեկ արժեքն է, որ զենք բռնելը տղամարդու գործ է, որ լավ ընկերներ ունենալը հարստություն է, որ բանակային ընկերությունը եղբայրություն է և անմոռաց է, որ… Որ Հայրենիքը քաղցր է, ու հայրենիքը պաշտպանելը սուրբ գործ է…