ՀՀ ՊՆ Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում ՀՀ Սահմանադրության օրվան նվիրված ուշագրավ միջոցառումների շարքում հասարակագիտական առարկաների և լեզուների ամբիոնում բացվեց հայոց լեզվի մասնագիտական լսարանը: Ինստիտուտում գործող անգլերեն, ռուսերեն, գերմաներեն, պարսկերեն, հունարեն, ֆրանսերեն լեզուների լսարաններից այն առանձնանում է իր ինքնատիպությամբ, ուրույն ձևավորմամբ ու ասելիքով:

Զորքերի հետ աշխատելու ավելի քան քսան տարիների ընթացքում բազմաթիվ հետաքրքիր զինվորների եմ հանդիպել, որոնց մեջ քիչ չեն եղել իրենց ուրույն մտածողությամբ, բազմակողմանի գիտելիքներով ու ստեղծագործ աշխատանքով աչքի ընկած տղաները: Այօր էլ զորամասերում կարելի է հանդիպել զարգացած, կազմակերպական տաղանդով օժտված շատ զինվորների, որոնք համարձակորեն մտնում են ծառայության ծանրության տակ և առաջ են տանում ռազմական ուսումնական գործընթացի, մարտական ու հոգեբանական պատրաստականության բեռը՝ վերադասին հավաստելով, որ իրենք, լինելով փոքր ստորաբաժանումների հրամանատարներ, ի վիճակի են ինքնուրույն լուծել մարտական ամենաբարդ խնդիրները:

Ահա նորեն գարուն եկավ.
Օ՜, կտրեցե՛ք, օ՜, կտրեցե՛ք
Լեզուները թռչունների,
Որ չհանդգնեն երգել անհոգ
Երգերն իրենց տարփանքների`
Մեր մորթված մանուկների
Ցրիվ եղած նշխարների
Փոշու վրա, որոնց պիտի
Ծածկեն անգութ ծաղիկները`
Լի՜րբ, անզգա…

Նախնական զինվորական պատրաստությունն ընդհանուր առմամբ միտված է երիտասարդների ռազմահայրենասիրական դաստիարակությանը, հատկապես նախազորակոչային տարիքի պատանիների զինվորական ծառայության նախապատրաստմանը: Մենք արդեն ներկայացրել ենք ոլորտին առնչվող մի շարք խնդիրներ և միջոցառումներ, որոնց անհետաձգելի լուծումն ու բարելավումը կնպաստի «Նախնական զինվորական պատրաստություն» առարկայի դասավանդման որակի և արդյունավետության բարձրացմանը: Դրանցից գուցեև ավելի կարևոր նշանակություն ունի զորամասերի և ուսումնական հաստատությունների համագործակցությունը:

Բերձորի քաղաքային գրադարանում հուլիսի 10-ին կայացավ ցերեկույթ՝ նվիրված Հովհաննես Շիրազի ծննդյան 100-ամյակին: Մեծ բանաստեղծի ստեղծագործությունն ու կենսագրությունը ասմունքով ներկայացրին Քարեգահի միջնակարգ դպրոցի աշակերտները: Մինչև ցերեկույթն սկսվելը՝ գրադարանի տնօրեն Սոնա Հովեյանը ներկայացրեց Շիրազի «Իմ ընկեր Լորիկը» գրքույկը, որը հրատարակվել է 1960 թվականին: Գրադարանում պահվող օրինակը Շիրազը նվիրել է սիրելի Թորոսին, հավանական է՝ սիրիահայ բանաստեղծ Թորոս Թորանյանին:

Հուլիսի 9-ի առավոտն է: Ռազմական ուղղաթիռները երկար պտտվում են երկնքում: Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, նախարարի առաջին տեղակալ Դավիթ Տոնոյանը, զորամիավորման հրամանատար, գեներալ-մայոր Իշխան Մաթևոսյանը, ԶՈՒ ԳՇ պետի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Հայկազ Բաղմանյանը, ինժեներական զորքերի վարչության պետ, գնդապետ Կարեն Աբրահամյանը երկնքից ևս մեկ անգամ զննում են վերանորոգված և արդիականացված զորավարժադաշտը, որը համալրված է վարժանքներ, կրակային ու մարտավարական պատրաստության պարապմունքներ անցկացնելու համար նախատեսված տեխնիկապես հագեցած ժամանակակից շինություններով:

Զորամասում եմ: Սպասում եմ: Զինվորները տարբեր հարցերով մոտենում են երիտասարդ սպային, ու նա յուրաքանչյուրին բացատրելուց, հանձնարարություն տալուց անընդհատ «Ցավդ տանեմ» է ասում: Եվ այնքան անմիջական, ու այնքան բնական է հնչում նրա այդ արտահայտությունը… Պարզվում է` գումարտակի ԱՀՏԱ գծով հրամանատարի տեղակալ, մայոր Նազարեթ Հովհաննիսյանն է: Երեսունն անց սպան ինձ զարմացրեց զինվորների հետ իր անկեղծ, մտերմիկ, ընկերական ու ջերմ շփումով: Սպաներից մեկն ինձ ասաց. «Նազարեթը բոլորին վերաբերվում է հարազատի պես: Զինվորի ծննդյան օրը շնորհավորելիս շարքի առաջ ճակատը կհամբուրի, տուն ուղարկելիս կհուզվի»: Եվ ես հասկացա, որ «ճիշտ հետքի» վրա եմ, այսինքն` գտել եմ հենց այն սպային, որի մասին գրելու համար էլ եկել-հասել էի գնդապետ Արտակ Տոնոյանի հրամանատարությամբ գործող զորամաս: Սպան դեռ շարունակում էր ընկերոջը գովել. «Նա իր գործի մեջ սիրտ ու հոգի է դնում, ամեն զինվորի հետ տխրում և ուրախանում է. ի՞նչ կարող ես անել, այդպիսին է նրա մարդկային էությունը…»: