«23 տարի առաջ մեր բանակը հենց այնպես չծնվեց: Բանակը ծնվեց սահմանային կռիվների, ինքնապաշտպանական մարտերի, երկրապահների՝ այս բոլորի միացյալ ջանքերի քուրայում, եւ պիտի ասեմ, որ սկզբնական շրջանում երկրապահը գործում էր մեր՝ Գրողների միության շենքում, ուստի մեր միությունը դարձել էր իր օրրանը: Ու պատահական չէ, որ բանակի մարտական ոգու մեջ Գրողների միությունը մշտապես կար եւ շարունակելու է մնալ»: Հայաստանի Գրողների միության նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանի այս խոսքերով սկսվեց հայոց բանակի կազմավորման 23-րդ տարեդարձին նվիրված միջոցառումը: Նա իր ելույթում չափազանց կարեւորեց այս խառն ու խրթին ժամանակներում բանակի դերն ու նշանակությունը որպես երկրի անվտանգության կարեւոր երաշխավորի, մեր ապագայի հանդեպ հույսի եւ հավատի պահապանի: Միլիտոնյանն ընդգծեց, որ մտավորականները հայրենիքի համար օրհասական պահերին միշտ էլ եղել են հայրենյաց պաշտպանների կողքին, եւ այսօր էլ դահլիճում ներկա են գրողներ, որոնք մասնակցել են Արցախյան ազատամարտին թե՛ զենքով, թե՛ իրենց գրչով, ապա հիշատակեց Գարեգին Նժդեհի հայտնի խոսքը. «Սո՞ւրը, թե՞ գրիչը՝ թե՛ մեկը եւ թե՛ մյուսը»:

Հունվարի 28-ին` Ազգային բանակի կազմավորման 23-ամյակի կապակցությամբ, Միլիցիայի հատուկ նշանակության ջոկատների միության երեք տասնյակից ավելի անդամներ, ոստիկանության նախկին և ներկայիս աշխատակիցներ, ՀՀ Նախագահի և պաշտպանության նախարարի կողմից պարգևատրվեցին կառավարական և գերատեսչական մեդալներով, որոնք հանդիսավոր պայմաններում նրանց հանձնվեցին Միլիցիայի հատուկ նշանակության ջոկատների միության շենքում: Նախկին հատուկջոկատայիններից չորսը` Անուշավան Հայրապետյանը, Հարություն Հակոբյանը, Սմբատ Գրիգորյանն ու Աշոտ Մկրտումյանը ՀՀ Նախագահ Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով հայրենիքի պաշտպանության գործում ցուցաբերած անձնական խիզախության համար պարգևատրվեցին Մարտական ծառայության մեդալով:

Երկնավո՜ր հոգի,
Ոգի՜ շնչավոր.
Չեմ ուզում ճչալ` անկմամբ ավարտված,
Չեմ ուզում անձուկ ձայն տալ, ձայն առնել`
Առ քեզ լայնաբաց ներկա անցյալից…

Կապիտան Միհրան Ոսկանյանը մարզահամերգային համալիրում անցկացված խորհրդակցության ժամանակ ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի կողմից պարգեւատրվել է «Վազգեն Սարգսյան» մեդալով: Նրա հրամանատարությամբ գործող տանկային վաշտը 2014 թ. ամփոփիչ քննությունների ժամանակ բարձր ցուցանիշ է արձանագրել կրակային պատրաստությունից եւ մեքենավարումից:
Ծառայակից ընկերները ուղղված հարցիս` ինչպիսի՞ն է երիտասարդ կապիտանը, ինչո՞վ է աչքի ընկնում, գրեթե նույն պատասխանը տվեցին` «Նրա ուժը եւ թուլությունը տանկն է…»: Միհրան Ոսկանյանին հանդիպեցի մեքենայական պարկում, բարեւեցի եւ միանգամից հարցրի` «Ինչո՞ւ տանկ… »: Անկեղծ պատասխանեց՝ «Տանկն ընդգծում է իմ կարեւորությունը…»:

Հարգելի խմբագրություն
Մեր որդին՝ նորակոչիկ Խ. Հակոբյանը, ունի առողջական խնդիրներ, սակայն ճանաչվել է պիտանի ծառայության համար որոշակի սահմանափակումով:
Իհարկե, մենք շատ ուրախ կլինեինք, եթե մեր որդին առողջ լիներ, եւ առանց մեկ րոպե իսկ վարանելու նրան կճանապարհեինք բանակ:
Մեր այս մտահոգությամբ դիմեցինք ՀՀ պաշտպանության նախարարին առընթեր հասարակական խորհուրդ, որտեղ քննարկվում են զինակոչիկների դիմում-բողոքները: Հանձնաժողովը ուշադիր լսեց մեր պահանջը, ապա ներկայացված բժշկական փաստաթղթերը մանրակրկիտ ուսումնասիրելուց հետո որոշեց միջնորդել, որ մեր որդին կրկին բժշկական քննության ենթարկվի:

Հունվարի 26-ին Կենտրոն վարչական շրջանի Կաթողիկե Սուրբ Աստվածածին եկեղեցու բակը անսովոր մարդաշատ էր. Կենտրոն համայնքում մեկնարկել է ձմեռային զորակոչը: Հայոց բանակի կազմավորման 23-րդ տարեդարձին ընդառաջ Երևանի Կենտրոն համայնքի ղեկավար Արա Սադոյանի և զինվորական կոմիսար, գնդապետ Հմայակ Մաթևոսյանի նախաձեռնությամբ մոտ երկու տասնյակ նորակոչիկներ հավաքվել էին եկեղեցու բակում՝ հաղորդություն ստանալու և հայրենիքի սահմանները պաշտպանելու ճանապարհվելու: Այստեղ էին վարչական շրջանի ղեկավարի աշխատակազմի անդամներ, զինկոմիսարիատի աշխատակիցներ, զինվորականներ, նորակոչիկների ծնողներ, ընկերներ, բարեկամներ, պատահական անցորդներ: Նորակոչիկները հարազատների, ընկերների հետ ասում-խոսում, կատակում էին:

Երբ Արցախի սահմանները պաշտպանելու ժամանակ մի քանի տասնյակի հասնող ասկյարների դիվերսիոն ոհմակի դեմ առյուծասիրտ կռիվ տվեց ու հերոսաբար զոհվեց Արմեն Հովհաննիսյան դիրքապահը` այդ թագավորական տղան (ինքն է այդպես բնութագրել հայոց բոլոր դիրքապահներին), նրա անօրինակ սխրանքի դրվագները կայծակնային արագությամբ տարածվեցին ամբողջ Հայաստանում: Քաջակորով սահմանապահի զոհվելու համար Արցախի որդեկորույս մայրերը լաց եղան: Նրա մահը սգաց Մայր Հայաստանը: Մեր հայրենասիրաց պայծառ երկնակամարում շողշողաց մի նոր աստղ և թողնելով շլացուցիչ հետագիծ` գնաց ձուլվելու հավերժին: Մեկ տարի առաջ է Արմենը համալրել Եռաբլուրում ննջող անմահների շարքերը: Հայ հասարակությունը միանգամից ընդունեց, գնահատեց և սիրեց իր նորօրյա Սասնա Ծուռ որդուն: