Ապրիլի 21-ին լրացավ Արցախյան ազատամարտի նվիրյալ, Հայաստանի Ազգային հերոս Թաթուլ Կրպեյանի ծննդյան 50-րդ տարեդարձը: Տարեդարձի առթիվ հիշատակի և ոգեկոչման միջոցառում էր կազմակերպվել հերոսի հայրենի գյուղում, որն այժմ կրում է նրա անունը:

Հրապարակախոս, լրագրող, պատմաբան, գրող Վոլֆգանգ Գուստը ծնվել է 1935 թվականին Հաննովեր (Գերմանիա) քաղաքում, ուսանել է Ֆրանկֆուրտում, Բոննում, այնուհետեւ՝ Թուլուզում (Ֆրանսիա), ստացել է տնտեսագետի որակավորում:
Աշխատել է «Շպիգել» հայտնի ամսագրում՝ որպես արտասահմանյան բաժնի գլխավոր խմբագիր: 1970-1977թթ. նույն բաժինը վարել է Փարիզում: Այնտեղ եղած ժամանակ էլ ծանոթացել է Հայկական հարցին, երկար ժամանակ զբաղվել է Արցախի եւ հայերի ցեղասպանության խնդիրներով: 1993 թվականից՝ որպես ազատ հրատարակիչ եւ հեղինակ, բազմաթիվ փաստագրական աշխատություններ, հոդվածներ, նամակներ, գրքեր է հրատարակել հայերի ցեղասպանության վերաբերյալ, որոնք գրված են Հայկական հարցին վերաբերող Գերմանիայի արտաքին գործերի նախարարության արխիվներում պահված փաստերի ու ակտերի հիման վրա:

Հայոց ցեղասպանությունը միայն մարդկային զոհերով չավարտվեց, մշակութային կոթողները ևս «սպանդի» ենթարկվեցին: Թուրքիան ջանում էր (և այսօր էլ հետևողականորեն շարունակում է) խմբագրել պատմությունը` փորձելով իր ճանապարհից վերացնել, ջնջել հայկական հետքերը վկայող, ապացուցող ամեն ինչ, ու այս ամենը կատարվում է պետական մակարդակով:

Հայաստանն այն երկրներից է, որտեղ ազգային փոքրամասնությունները ապրում են հավասար իրավունքով, իրենց զգում որպես երկրի լիիրավ քաղաքացիներ` Հայաստանը համարելով երկրորդ հայրենիք:
Ապրիլի 21-ին Երևանի Օղակաձեւ զբոսայգում, Հայ-Ռուսական բարեկամությունը և Ասորիների ցեղասպանությունը խորհրդանշող հուշարձաններից ոչ շատ հեռու կանգնեցվեց եզդի ժողովրդի անմեղ զոհերի հիշատակը հավերժացնող աշխարհում առաջին հուշարձան-կոթողը: Նախաձեռնողը «Մեդիա Շանգալ» եզդիների ազգային միավորում հասարակական կազմակերպության խորհուրդն է: Այն կյանքի է կոչվել եզդի բարերար Ռաշիդ Շամոյանի ֆինանսական աջակցությամբ:

1915 թվական… Փրկվեցին երկու եզդի աղջնակներ: Նրանք փախան ու ազատվեցին թշնամու սրից, սովից, ծարավից, Արաքսի խելագար ալիքներից: Իրենց ազգականների ու հարևանների հետ անցնելով սահմանը՝ նրանք հաստատվեցին Արևելյան Հայաստանում, որտեղ մեծանալու, ամուսնանալու և շատ երեխաներ էին ունենալու: Իգդիրը, Սուրմալուն, հայրենի գյուղը, հարազատ դաշտերը, լեռները, աղբյուրները հավերժ մնալու էին Արաքսի մյուս ափին: Աղջնակները տարիներ անց դառնալու էին օրիորդ, կին, մայր: Նրանց երեխաները նրանց անվանելու էին ընե (եզդիերեն՝ մայր, նանի): Նոր ընտանիքի զավակներն էլ իրենց ծնողների պես տատիկներին ընե էին կանչելու: Հետո այդ տատիկներին ընե էին ասելու նաև տան հարսները, թոռները, ծոռները…

Ապրիլի 20-ին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ներկա էր Երեւանի Հրանտ Դինքի անվան թիվ 44 հիմնական դպրոցում կազմակերպված բաց դաս միջոցառմանը, որը նվիրված էր Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի համահայկական հռչակագրի դրույթների քննարկմանը եւ ցեղասպանության անմեղ զոհերի հիշատակի ոգեկոչմանը: